Յողորմու(թ)ի(ւն) եւ յիրաւունս օրհնեցից զքեզ տ(է)ր. սաղմոս ասացից
եւ ՛ի մի տառից։ Ճանապարհ անբիծ մինչեւ եկեսցէ առ իս. զի գնայի ես յանբծութե(ան) սրտի իմոյ ՛ի մէջ տան իմոյ։
Ո́չ եդի առաջի աչաց իմոց իրս անիրաւոթե(ան). ոյք առնէին զուրացու(թ)ի(ւն). ատեցի։ Ո́չ մերձեցաւ առ իս
որ թեւրն էր սրտիւ. խոտորեալ յինէն անզգամին, եւ ես ոչ ինչ փոյթ առնէի։
Որ խօսէր գաղտ զընկերէ իւրմէ, զնա բացէ ՛ի բա́ց հալածէի։ Որ ամբարտաւանէր աչօք՝ եւ ագահ սրտիւ, ընդ նմա եւ հա́ց ոչ ուտէի։
Աչք իմ ՛ի հաւատացեալս երկրի, զի նստցին նոքա ը(նդ) իս։ Որ գնայր ՛ի ճանապարհ անբիծ, նա́ պաշտէր զիս։
Ո́չ բնակէր ՛ի մէջ տան իմոյ որ առնէր զամբարտաւանութի(ւն). որ խօսէր զանօրէնութի(ւն) չէ́ր յաջողեալ նմա առաջի աչաց իմոց։
Ընդ առաւօտս սպանանէի զա(մենայ)ն մեղաւորս երկրի. սատակեցից ՛ի քաղաքի տ(եառ)ն զամենեսեան որ գործեն զանօրէնու(թ)ի(ւն)։ Տունք. ժ՜։ Գոբղայս. ի՜զ։
