Օրհնեա́ անձն իմ զտ(է)ր, եւ ա(մենայ)ն ոսկերք իմ զանուն ս(ուր)բ ն(ո)ր(ա)։
Օրհնեա́ անձն իմ զտ(է)ր, եւ մի́ մոռանար զա(մենայ)ն տուրս ն(ո)ր(ա)։
Ո քաւէ զմեղս քո, բժշկէ զա(մենայ)ն հիւանդութի(ւն)ս քո։
Ո փրկէ յապականու(թեն)է զկեանս քո, պսակէ զքեզ ողորմութ(եամ)բ եւ գթութ(եամ)բ։
Ո լնու ՛ի բարութենէ զցանկութի(ւն) քո, նորոգեսցի ո(ր)պ(էս) արծուոյ մանկութի(ւն) քո։
Առնէ ողորմու(թ)ի(ւն)ս տ(է)ր, եւ իրաւունս ա(մենայ)ն զրկելոց։
Եցոյց տ(է)ր զճանապարհս իւր մովսիսի, եւ որդւոցն ի(սրաէ)լի զկամս իւր։
Գթա́ծ ողորմա́ծ է տ(է)ր, երկայնամի́տ եւ բազումողորմ։
Ո́չ ՛ի սպառ բարկանայ տ(է)ր, եւ ո́չ յաւիտեան պահէ ոխս։
Ո́չ ըստ մեղս մեր արար մեզ, եւ ո́չ ըստ անօրէնու(թ)ե(ան) մերում հատոյց մեզ։
Այլ ո(ր)պ(էս) բարձր են երկինք յերկրէ, այնպէս զօրացոյց տ(է)ր զողորմու(թ)ի(ւն) իւր ՛ի վ(ե)ր(այ) երկիւղածաց իւրոց։
Որչափ հեռի են արեւելք յարեւմտից, այնպէս հեռի́ արար ՛ի մէնջ զանօրէնութի(ւն)ս մեր։
Ո(ր)պ(էս) գթայ հայր՛ի վ(ե)ր(այ) որդւոց իւրոց, այնպէս գթասցի տ(է)ր յերկիւղածս իւր։
Զի նա գիտաց զստեղծուածս մեր, եւ յիշեաց թէ հող եմք։
Մարդոյ ո(ր)պ(էս) խոտո́յ են աւուրք իւր, ո(ր)պ(էս) ծաղիկ վայրի այնպէս ծաղկէ։
Շնչէ ՛ի նմա հողմ եւ ո́չ է, եւ ո́չ եւս երեւի տեղի ն(ո)ր(ա)։
Բայց ողորմու(թ)ի(ւն) տ(եառ)ն յաւիտեանս յաւիտենի́ց ՛ի վ(ե)ր(այ) երկիւղածաց իւրոց, եւ արդարութի(ւն) նորա յորդւոց մինչեւ յորդիս։
Որ պահեն զուխտս ն(ո)ր(ա), յիշեն զպատուիրանս նորա եւ առնեն զնա։
Տ(է)ր զերկինս պատրաստեաց աթո́ռ իւր, արքայու(թ)ի(ւն) ն(ո)ր(ա) ամենեցուն տիրէ։
Օրհնեցէ́ք զտ(է)ր ա(մենայ)ն հրեշտակք ն(ո)ր(ա), հզօրք զօրութ(եամ)բ որ առնէք զբան ն(ո)ր(ա), լսէք ձայնի պատգամաց ն(ո)ր(ա)։
Օրհնեցէ́ք զտ(է)ր ա(մենայ)ն զօրութի(ւն)ք ն(ո)ր(ա), պաշտօնեայք եւ արարօղք կամաց ն(ո)ր(ա)։
Օրհնեցէ́ք զտ(է)ր ա(մենայ)ն գործք ն(ո)ր(ա), ընդ ա(մենայ)ն տեղիս է տէրու(թ)ի(ւն) ն(ո)ր(ա). օրհնեա́ անձն իմ զտ(է)ր։ Տունք. ի՜բ։ Գոբղայս. խ՜ը։
