Օրհնեա́ անձն իմ զտ(է)ր, տ(է)ր ա(ստուա)ծ իմ մե́ծ եղեր յոյժ։ Խոստովանութի(ւն) եւ մեծվայելչու(թ)ի(ւն) զգեցար,
արկար զլոյս ո(ր)պ(էս) գօթոց, ձգեցեր զերկինս ո(ր)պ(էս) խորան,
եւ յարկար ՛ի վ(ե)ր(այ) ջուրց զվերնայարկս ն(ո)ր(ա)։ Ո դնէ́ յամպս զգնացս իւր, եւ շրջի նա ՛ի վ(ե)ր(այ) թեւոց հողմոց։
Ո արա́ր զհրեշտակս իւր հոգիս, եւ զպաշտօնեայս իւր ՛ի հո́ւր կիզելոյ։
Ո հաստատեա́ց զերկիր ՛ի վերայ հաստատու(թ)ե(ան) իւրոյ, զի մի́ սասանեսցի յաւիտեան։
Խորք ո(ր)պ(էս) զգեստ վերարկու է ն(ո)ր(ա), ՛ի վերայ լերանց կացցեն ջուրք։
՛Ի սաստէ քումմէ փախիցեն, եւ ՛ի ձայնէ որոտալոյ քումմէ սարսիցեն։
Ելանեն լեռնանա́ն եւ իջանեն դաշտանա́ն, ՛ի տեղի յոր հաստատեցեր զնոսա։
Սահման եդիր եւ ո́չ անցանեն, եւ ո́չ եւս դառնան ՛ի ծածկել զերկիր։
Առաքեցեր զաղբեւրս ընդ ծործորս, ՛ի մէջ լերանց գնասցեն ջուրք։
Արբուցանել զա(մենայ)ն գազանս վայրի, յագեսցին ցիռք ՛ի ծարաւս իւրեանց։
Անդ թռչունք երկնից բոյնս դիցեն, եւ ՛ի միջոյ վիմաց տացեն զձայնս իւրեանց։
Արբուցանէ զլերինս ՛ի շտեմարանաց իւրոց, ՛ի պտղոյ գործոց իւրոց լցցի́ երկիր։
Բուսուցեր զխոտ ՛ի լերինս, զդալարի ՛ի ծառայութի(ւն) մարդկան։ Հաներ զհաց յերկրէ,
գինի ուրա́խ առնէ՝ եւղ զուա́րթ, եւ հաց հաստատէ զսիրտ մարդոյ։
Յագեսցին ծառքն տ(եառ)ն, եւ մայրքն լիբանանու զորս դու տնկեցեր։
Անդ թռչունք երկնից ձա́գս հանցեն, եւ բոյն արագլի ապաւէ́ն է նոցա։
Լերինք բարձունք են եղջերուաց, եւ վէմք ապաւէն նապաստակաց։
Արարեր զլուսին վ(ա)ս(ն) ժամանակի, արեգակն ծանեա́ւ զժամ մտանելոյ իւրոյ։
Արարեր զխաւար եւ եղեւ գիշեր. ՛ի նմա գնան ա(մենայ)ն գազանք անտառի։
Կորիւնք առիւծուց մռնչե́ն եւ յափշտակեն, եւ խնդրեն յա(ստուծո)յ զկերակուրս իւրեանց։
՛Ի ծագել արեւու ժողովին, եւ ՛ի մորիս իւրրեանց դադարեն։
Ելանէ մարդ ՛ի գործս իւր, եւ ՛ի վաստակս ձեռա́ց իւրոց մինչեւ յերեկոյ։
Ո(ր)պ(էս) զի մե́ծ են գործք քո տ(է)ր, զա(մենայ)ն ինչ իմաստութ(եամ)բ արարեր, եւ լցա́ւ երկիր ստեղծուածովք քովք։
Այս ծով մե́ծ եւ անդորր. ՛ի սմա սողուն որ ո́չ գոյ թիւ, գազանք մեծամեծք եւ մանունք.
՛ի սմա եւ նա́ւք գնան. վիշապն զոր ստեղծեր խաղալ նովաւ։
Ամենեքեան քեզ սպասեն, եւ դու տա́ս կերակուր ն(ո)ց(ա) ՛ի ժամու։
Տաս դու նոցա եւ կերակրին, բանաս զձեռն քո կերակրե́ս զամենեսեան կամօք քովք։
Դարձուցանես զերեսս քո ՛ի ն(ո)ց(ա)նէ եւ խռովին, հանես զոգի ՛ի ն(ո)ց(ա)նէն, պակասին եւ ՛ի հո́ղ դառնան։
Առաքես զոգի քո եւ ստանաս զն(ո)ս(ա), եւ նորոգես զերեսս երկրի։
Եղիցին փառք տ(եառ)ն յաւիտեան, տ(է)ր ուրա́խ եղիցի յարարածս իւր։
Ո հայի́ յերկիր եւ տայ դողալ սմա, մերձի ՛ի լերինս եւ ծխեսցին։
Օրհնեցից զտ(է)ր ՛ի կեանս իմ, սաղմոս ասացից ա(ստուծո)յ իմոյ մինչեւ եմ ես։
Քաղցր եղիցի նմա օրհնու(թ)ի(ւն) իմ, եւ ես ուրախ եղէց ՛ի տ(է)ր։
Պակասեցին մեղաւորք յերկրէ, ամպարիշտք մի́ եւս գտցին՛ի նմա. օրհնեա́ անձն իմ զտ(է)ր։ Տունք. լ՜դ։
