Ելանելն ի(սրաէ)լի յեգիպտոսէ. տանն յակոբայ ՛ի ժողովրդենէ այլազգեաց։
Եղեւ հրէաստան սրբու(թ)ի(ւն) ն(ո)ր(ա), եւ ի(սրա)էլ իշխանու(թ)ի(ւն) ն(ո)ր(ա)։
Ծով ետես եւ փախեաւ, եւ յորդանան անդրէ́ն դարձաւ։
Լերինք ցնծացին ո(ր)պ(էս) խոյք, եւ բլուրք ո(ր)պ(էս) գառինք մաքեաց։
Զի՞է քեզ ծով, զո՞ տեսեր եւ փախեար, կամ դու յորդանան զի՞ դարձան անդրէն։
Լերինք՝ ցնծացէ́ք ո(ր)պ(էս) խոյք, եւ բլուրք ո(ր)պ(էս) գառինք մաքեաց։
Յերեսաց տ(եառ)ն սասանեցաւ երկիր, յերեսաց ա(ստուծո)յ յակովբայ։
Ո դարձոյց զվէմն ՛ի վտակս ջուրց, եւ զապառաժն ՛ի յաղբերակունս։
Մի́ մեզ տ(է)ր մի մեզ. այլ անուա́ն քում տո́ւր զփառս, վ(ա)ս(ն) անուան եւ ճշմարտու(թ)ե(ան) քում։
Մի́ երբէք ասասցեն ՛ի հեթանոսս, թէ ո́ւր է ա(ստուա)ծ ն(ո)ց(ա)։
Ա(ստուա)ծ մեր յերկինս եւ յերկրի, զա(մենայ)ն զոր ինչ կամեցաւ եւ արար։
Կուռք հեթանոսաց ոսկի եւ արծաթ են, ձեռագործք են որդւոց մարդկան։
Բերան ունին՝ եւ ո́չ խօսին, աչս ունին՝ եւ ո́չ տեսանեն։
Ականջս ունին՝ եւ ո́չ լսեն, ունչս ունին՝ եւ ո́չ հոտոտին։
Ձեռս ունին՝ եւ ո́չ շօշափեն, ոտս ունին՝ եւ ո́չ գնան. եւ ո́չ գոյ բարբառ ՛ի կոկորդս ն(ո)ց(ա)։
Նման ն(ո)ց(ա) եղիցին ոյք արարին զն(ո)ս(ա). ամենեքեան ոյք յուսացեալ են ՛ի ն(ո)ս(ա)։
տուն ի(սրաէ)լի յուսացաւ ՛ի տ(է)ր, օգնական ընդունելի́ է ն(ո)ց(ա)։
Տուն ահարոնի յուսացաւ ՛ի տ(է)ր, օգնական ընկերելի́ է ն(ո)ց(ա)։
Երկիւղածք տ(եառ)ն յուսացան ՛ի տ(է)ր, օգնական եւ փրկի́չ է ն(ո)ց(ա)։
Յիշեաց զմեզ տ(է)ր եւ օրհնեաց զմեզ. օրհնեաց տ(է)ր զտունն ի(սրաէ)լի. օրհնեաց տ(է)ր զտո́ւնն ահարոնի։
Օրհնեաց տ(է)ր զերկիւղածս իւր, զփոքրկունս եւ զմեծամեծս։
Յաւելցէ́ ՛ի ձեզ տ(է)ր, ՛ի ձեզ եւ յորդի́ս ձեր։
Օրհնեալ էք դուք ՛ի տն(թեն)է, որ արար զերկինս եւ զերկիր։
Երկինք երկնից տ(եառ)ն են, եւ զերկիրս ետ որդւո́ց մարդկան։
Ո́չ թէ մեռեալք օրհնեսցեն զքեզ, եւ ո́չ ամենեքեան որ իջանեն ՛ի դժոխս։
Այլ կենդանիքս օրհնեսցո́ւք զտ(է)ր, յայսմ հետէ մինչեւ յաւիտեան։ Տունք. ի՜զ։ Գոբղայս. ծ՜բ։
