Գոհացայց զքէն տ(է)ր բոլորո́վ սրտիւ իմով, պատմեցից զա(մենայ)ն սքանչելիս քո։
Ուրա́խ եղէց եւ ցնծացայց ՛ի քեզ. սաղմոս ասացից անուան քում բարձրեալ։
՛Ի դառնալ յետս թշնամեաց իմոց, տկարասցին եւ կորիցե́ն յերեսաց քոց։
Արարեր զդատաստա́նս իմ եւ զիրաւունս, նստար յաթոռ դատաւո́ր արդարութե(ան)։
Սաստեցեր ՛ի հեթանոսս, եւ կորեա́ւ ամպարիշտն. զանուանս ն(ո)ց(ա) ջնջեցեր յաւիտեանս յաւիտենից.
եւ թշնամւոյն զէն պակասեա́ց մինչ ՛ի սպառ։ Զքաղաքս աւերեցեր, եւ կորեա́ւ յիշատակ ն(ո)ց(ա) աղաղակաւ։ Ա(ստուա)ծ կայ եւ մնայ յաւիտեան,
պատրաստ արար զաթոռ իւր ՛ի դատաստանի։
Ինքն դատի զաշխարհս արդարու(թեամ)բ, եւ զժողովուրդս իւր ուղղութ(եամ)բ։
Եղեւ տ(է)ր ապաւէ́ն տնանկի, օգնական ՛ի նեղու(թ)ե(ան)՝ ՛ի դէպ ժամանակի։
Յուսասցին ՛ի քե́զ ամենեքեան ոյք գիտեն զանուն քո. զի ո́չ թողցես զայնոսիկ որ խնդրեն զքեզ տ(է)ր։
Սաղմոս ասացէք տ(եառ)ն որ բնակեալն է ՛ի սիոն.պատմեցէ́ք ՛ի հեթանոսս զգործս ն(ո)ր(ա)։
՛Ի խնդրել զարիւն ն(ո)ց(ա)՝ յիշեաց եւ ո́չ մոռացաւ տ(է)ր զաղօթս տնանկաց։
Ողորմեաց ինձ տ(է)ր՝ եւ տե́ս զխոնարհու(թ)ի(ւն) իմ ՛ի թշնամեաց իմոց.
ո́ բարձր արարեր զիս ՛ի դրանց ՛ի մահուանէ։ Ո(ր)պ(էս) պատմեցից զա(մենայ)ն օրհնու(թ)ի(ւն)ս քո ՛ի դրունս դստեր սիոնի,
ցնծացա́յց ՛ի փրկու(թ)ե(ան) քում։ Ընկլան հեթանոսք յապականու(թ)ե(ան) իւրեանց զոր արարին. որոգայթ՝ զոր թագուցին առցէ́ զոտս ն(ո)ց(ա)։
Ճանաչէ տ(է)ր առնել զդատաստանս իւր, եւ ՛ի գործս ձեռաց իւրեանց կապեսցին մեղաւորք։
Դարձցին մեղաւորք անդրէն ՛ի դժոխս, եւ ա(մենայ)ն հեթանո́սք որ մոռացան զա(ստուա)ծ։
Ո́չ ՛ի սպառ մոռանայ տ(է)ր զաղքատն. համբերու(թ)ի(ւն) տնանկաց մի́ կորիցէ ՛ի սպառ։
Արի́ տ(է)ր՝ եւ մի́ զօրասցի մարդ։ դատեսցին հեթանոսք առաջի քո։
Կացո́ տ(է)ր օրէնսդիր ՛ի վ(ե)ր(այ) ն(ո)ց(ա). եւ ծանիցեն հեթանոսք՝ թէ մարդիկ են։
Ընդէ՞ր տ(է)ր կացեր ՛ի հեռաստանէ. անտես արարեր ՛ի դէ́պ նեղութե(ան) ժամանակի։
Յամբարտաւանել ամպարշտի՝ այրի աղքատ. արգելցին ՛ի խորհուրդս իւրեանց զոր եւ խորհեցան։
Զի՞ գովի մեղաւոր ՛ի ցանկու(թ)ի(ւն) անձին իւրոյ. որ զրկէ, եւ նա գովի։
Իսկ ընդէ՞ր բարկացոյց մեղաւորն զա(ստուա)ծ, ըստ բազում բարկութե(ան) իւրում եթէ ո́չ խնդրի։
Ո́չ է ա(ստուա)ծ առաջի աչաց ն(ո)ր(ա), պիղծ են ճանապարհք ն(ո)ր(ա) յա(մենայ)ն ժամ։ Բարձեալ են իրաւունք յերեսաց ն(ո)ր(ա), ՛ի վ(ե)ր(այ) ա(մենայ)ն թշնամեաց իւրոց տիրեսցէ։
Ասաց ՛ի սրտի իւրում թէ ո́չ սասանեցայց ազգէ յազգ առանց չարի։
Անէծք եւ դառնութի(ւն) եւ նենգութի(ւն) լի́ է բերան ն(ո)ր(ա), ՛ի ներքոյ լեզուի ն(ո)ր(ա) ցաւք եւ վաստակք։
Նստի դարանեա́լ ընդ մեծամեծս, ՛ի գաղտնի́ս սպանանել զանբիծն։
Աչք ն(ո)ր(ա) ՛ի տնանկս հային. վարանի ՛ի գաղտնիս՝ ո(ր)պ(էս) զառեւծ ՛ի մորւոջ իւրում։ Դարանի յափշտակե́լ զաղքատն յափշտակել զաղքատն եւ ձգել զնա։
Յորոգայթ իւր խոնարհեցուսցէ́ զնա, խոնարհեսցի եւ անկցի ՛ի տիրել իւրում ՛ի վ(ե)ր(այ) տնանկաց։
Զի ասաց ՛ի սրտի իւրում թէ մոռացաւ ա(ստուա)ծ, դարձոյց զերեսս իւր զի մի́ տեսցէ ՛ի սպառ։
Արի́ տ(է)ր ա(ստուա)ծ իմ եւ բա́րձր եղիցի ձեռն քո, եւ մի́ մոռանար զտնանկս։
Իսկ ընդէ՞ր բարկացոյց ամպարիշտն զա(ստուա)ծ, զի ասաց ՛ի սրտի իւրում թէ ոչ քննի։
Տեսանե́ս դու զնա ՛ի ցաւս, եւ ՛ի տրտմութի(ւն)ս՝ եւ հայիս. ՛ի քեզ թողեալ է զաղքատն եւ որբոյն դո́ւ ես օգնական։
Խորտակեսցի́ բազուկ մեղաւորի եւ չարի. խնդրեսցին մեղք ն(ո)ր(ա) եւ նա մի́ գտցի։
Տ(է)ր թագաւոր յաւիտեանս յաւիտենից. կորիցե́ն հեթանոսք յերկրէ ն(ո)ր(ա)։
Զցանկութի(ւն) տնանկաց լուար տ(է)ր, ՛ի պատրաստութի(ւն) սրտից ն(ո)ց(ա) հայեցաւ ունկն քո։
Դա́տ առնել որբոյն եւ տնանկի, զի մի́ եւս յաւելուցու մարդ ՛ի մեծաբանել իւրում ՛ի վ(ե)ր(այ) երեսաց երկրի։ Տունք. լ՜թ։
