მე - ყვავილი სავსე და შროშანი ღელეთა.
ვითარცა შროშანი ეკალთა შინა, ეგრეთ მოყუასი ჩემი შორის ასულთა;
ვითარცა ვაშლი შორის ხეთა ტყეთათა, ეგრეთ ძმისწული ჩემი შორის ძეთა. საგრილსა ქუეშე მისსა გულმან მითქვა და დავჯედ; და ნაყოფი მისი ტკბილ სასასა ჩემსა'.
შემიყვანეთ მე სახლსა შინა ღვინისასა, და განაწესეთ ჩემ ზედა სიყუარული,
დამამტკიცეთ მე ნელსაცხებელთა შინა, დამდევით მე ვაშლთა შინა, რამეთუ მოწყლულ ვარ მე სიყვარულითა.
მარცხენე მისი თავსა ჩემსა ზედა და მარჯუენამან მისმან შემიწყალოს მე.
გაფუცებ თქუენ, ასულნო იერუსალჱმისანო, ძალთა შინა და ძლიერებათა აგარაკისათა, უკუეთუ აღსდგეთ, და განაღჳძოთ სიყვარული, ვიდრემდისცა ინებოს.
ჴმაჲ ძმისწულისა ჩემისა: `აჰა, იგი მოვალს ხლდომით მთათა ზედა და მოხლტის ბორცუთა ზედა.
მსგავს არს ძმისწული ჩემი ქურციკსა, ანუ ნუკრსა ირმისასა მთათა ზედა ბეთელისათა. აჰა, ესერა, დგას უკანა ზღუდესა ჩუენსა, განმსტრობელი სარკმლით, გარდამომხედავი შორის არდაბაგთათჯ.
მომიგებს ძმისწული ჩემი და მეტყჳს მე: `აღდეგ, მოვედ, მახლობელო ჩემო, კეთილო ჩემო, ტრედო ჩემო!
რამეთუ, აჰა, ზამთარი წარჴდა, წჳმა განვიდა, განვიდა თავსა თჳსსა შინა.
ყვავილნი გამოჩნდეს ქუეყანასა ზედა, ჟამი სხლვისა მოიწია, ჴმაჲ გურიტისაჲ ისმა ქუეყანასა შინა ჩუენსა.
ლეღუმან გამოიღო ყვავილი თჳსი, ვენაჴნი (!) მწიფებულმან მოსცეს სულნელებაჲ. აღდეგ, მოვედ, მახლობელო ჩემო, კეთილო ჩემო, ტრედო ჩემო!
და მოვედ შენ, ტრედო ჩემო, საფარდულსა შინა კლდისასა, მახლობელად ზღუდისათა. მიჩვენე მე პირი შენი და მასმინე მე ჴმაჲ შენი, რამეთუ ტკბილ არს ჴმა შენი და სახე შენი შუენიერ.
მიპყრეთით ჩუენ მელნი მცირენი, განმრყუნელნი ვენაჴთანი, და ვენაჴნი ჩუენნი თანამწიფობენ.
ძმისწული ჩემი ჩემდა და მე - მისი, რომელი ჰმწყსი შროშანთა შორის.
ვიდრემდის შერიჟრაჟდეს დღე და შეიძრენ აჩრდილნი, მოიქეც, ემსგავსე შენ, ძმისწულო ჩემო, ქურციკსა, ანუ ნუკრსა ირემისასა მთათა ზედა ველოვანთა.
