Եւ ձայն բարձին ա(մենայ)ն ժողովուրդն, եւ ելա́ց ազգն զգիշերն զայն ողջոյն.
եւ տրտնջեա́ց ժողովուրդն զմովսիսէ եւ զահարոնէ ա(մենայ)ն որդւովքն ի(սրաէ)լի։ Եւ ասէ ցն(ո)ս(ա) ա(մենայ)ն ժողովուրդն. լա́ւ էր եթէ մեռեալ էաք յերկրին եգիպտացւոց. կամ թէ աստէն յանապատի́ աստ իսկ մեռանէաք.
եւ ընդէ՞ր տանիցի զմեզ տ(է)ր յերկիրն յայն անկանել մեզ պատերազմաւ. եւ կանայք մեր եւ որդիք մեր լինիցին ՛ի յափշտակութի(ւն). եւ արդ լա́ւ իցէ մեզ դառնալ անդրէն յեգիպտոս։
Եւ ասէ այր ցընկեր. արասցո́ւք զօրավար, եւ դարձցո́ւք յեգիպտոս։
Եւ անկան մովսէս եւ ահարոն ՛ի վ(ե)ր(այ) երեսաց իւրեանց առաջի ա(մենայ)ն որդւոցն ի(սրաէ)լի։
Բայց յեսու որդի նաւեայ, եւ քաղէբ որդի յեփոնեայ ՛ի լրտեսաց երկրին՝ պատառեցին զհանդերձս իւրեանց,
եւ խօսեցան ը(նդ) ա(մենայ)ն ժողովրդեան որդւոցն ի(սրաէ)լի՝ եւ ասեն։ Երկիր զոր մեք լրտեսեցաք՝ երկիր բարի́ է յոյժ.
եթէ հաճեսցի́ միայն ընդ մեզ ա(ստուա)ծ, եւ տարցի յերկիրն յայն, եւ տացէ զնա մեզ. երկիր է՝ որ բղխէ զկա́թն եւ զմեղր։
բայց ՛ի տ(եառն)է միայն ապստամբք մի́ լինիցիք, եւ ՛ի ժողովրդենէ երկրին մի́ երկնչիջիք. քանզի կերակո́ւր մեր են։ Զի մեկնեցաւ ՛ի նոցանէ տ(է)ր եւ ը(նդ) մե́զ է տ(է)ր. մի́ զանգիտիցէք ՛ի նոցանէ։
Եւ ասաց ա(մենայ)ն ժողովուրդն քարկոծե́լ զն(ո)ս(ա) քարամբք։ եւ փառք տ(եառ)ն երեւեցան ամպով ՛ի վ(ե)ր(այ) խորանին վկայու(թ)ե(ան) յանդիման ա(մենայ)ն որդւոցն ի(սրաէ)լի։
Եւ ասէ տ(է)ր ցմովսէս, մինչեւ յե՞րբ բարկացուցանէ զիս ժողովուրդդ. եւ մինչեւ յե՞րբ ոչ հաւատան ինձ ա(մենայ)ն նշանօք զոր արարի ՛ի մէջ ն(ո)ց(ա)։
թո́յլ տուր ինձ՝ եւ հարի́ց զդոսա մահուամբ, եւ կորուսի́ց զդոսա. եւ զքեզ եւ զտո́ւն հօր քոյ արարից յա́զգ մեծ եւ ՛ի բազում քան զայդ։
Եւ ասէ մովսէս ցտ(է)ր. իսկ արդ՝ լսիցեն եգիպտացիքն՝ եթէ դու հաներ զօրու(թեամ)բ քո մեծաւ զժողովուրդս զայս ՛ի նոցանէ։
այլ եւ ա(մենայ)ն բնակիչք երկրիս այսորիկ լսիցեն՝ թէ դո́ւ տ(է)ր ՛ի ժողովրդեանս յայսմիկ ես՝ որ դէ́մ յանդիման երեւիս դու տ(է)ր. եւ ամպ քո կա́յ ՛ի վ(ե)ր(այ) դոցա. եւ սեամբ ամպոյ երթա́ս դու առաջի դոցա ՛ի տուէ, եւ սեամբ հրոյ ՛ի գիշերի
եւ սատակիցես զժողովուրդս քո զայս՝ իբրեւ զա́յր մի. Եւ խօսեսցին ազգքն որ լուան զանուանէ քումմէ, եւ ասիցեն.
վ(ա)ս(ն) զի ո́չ կարէր տանել տ(է)ր զժողովուրդն զայն՝ յերկիրն զոր երդուաւ ն(ո)ց(ա), արկ զնոսա տապա́ստ յանապատի անդ։
Եւ արդ բարձրասցի́ ձեռն քո տ(է)ր, որպէս խօսեցար եւ ասացեր։
թէ տ(է)ր երկայնամիտ է եւ բազում ողորմ եւ ճշմարիտ, բառնայ զանօրէնութի(ւն)ս եւ զանիրաւու(թ)ի(ւն)ս եւ զմեղս, եւ սրբելով ո́չ սրբէ զպարտաւորն. հասուցանել զմեղս հարանց յորդիս մինչեւ յերիս եւ ՛ի չորս ազգս։
Թո́ղ զմեղս ժողովրդեան քոյ, ըստ մեծի ողորմութե(ան) քում. որպէս ներեցեր դոցա յեգիպտոսէ մինչեւ ցա́յժմ։
Եւ ասէ տ(է)ր ցմովսէս. ներեցի́ց դոցա ըստ բանի քում.
բայց կենդանի́ եմ ես, եւ կենդանի́ է անուն իմ. եւ լցցեն փառք տ(եառ)ն զա(մենայ)ն երկիր։
Զի ա(մենայ)ն արք որ տեսին զփառսն իմ, եւ զնշանս զոր արարի ես յեգիպտոս եւ յանապատիս յայսմիկ, եւ փորձեցին զիս՝ այս տասն անգամ, եւ ո́չ լուան ձայնի իմում։
թէ տեսանիցեն զերկիրն զոր երդուայ հարցն ն(ո)ց(ա). այլ որդիք ն(ո)ց(ա) որ են ա́ստ ընդիս՝ որ ո́չ գիտեն զչար կամ զբարի, ա(մենայ)ն մանուկ տխմար՝ նոցա́ տաց երկիրն. եւ ամենեքին որ բարկացուցին զիս՝ ո́չ տեսցեն զնա։
Բայց քաղէբ ծառա́յ իմ յորում եղեւ հոգի ա́յլ, եւ եկն զհետ իմ. տարա́յց զնա յերկիրն՝ յոր եմուտ. եւ զաւա́կ ն(ո)ր(ա) ժառանգեսցէ զնա։
Եւ ամաղէկ եւ քանանացին բնակեալ են ՛ի ձորն։ բայց դուք վաղիւ դարձարո́ւք եւ չուեցէ́ք յանապատէն ընդ ճանապարհ կարմիր ծովուն։
Խօսեցաւ տ(է)ր ընդ մովսիսի եւ ընդ ահարոնի՝ եւ ասէ.
մինչեւ յե՞րբ զժողովուրդդ զայդ զչա́ր կրիցեմ. եւ դոքա տրտնջե́ն առաջի իմ։ Զտրտունջ որդւոցն ի(սրաէ)լի որ տրտնջեն զձէնջ՝ լուա́յ։
արդ՝ ասասցես ցն(ո)ս(ա). կենդանի́ եմ ես ասէ տ(է)ր, եթէ ո́չ ո(ր)պ(էս) խօսեցայք յականջս իմ, նո́յնպէս արարից ձեզ։
յանապատի́ս յայսմիկ անկցին ոսկերք ձեր, եւ ա(մենայ)ն հանդէս ձեր, եւ մտեալքն ՛ի ձէնջ ՛ի համար՝ ՛ի քսանամենից եւ ՛ի վեր որ տրտնջեցին զինէն։
թէ́ մտցեն յերկիրն՝ յոր համբարձի զձեռն իմ բնակեցուցանել զձեզ ՛ի նմա. բայց քաղէբ՝ որդի յեփոնեայ, եւ յեսու նաւեան։
Եւ զորդիսն զորմէ ասացէք թէ ՛ի յափշտակութի(ւն) լինիցին, տարա́յց զն(ո)ս(ա) յերկիրն. եւ ժառանգեսցե́ն զնա, յորմէ դո́ւքն յափրացարուք։
եւ ոսկերք ձեր անկցին աստէ́ն յանապատիս.
եւ որդիք ձեր ճարակեսցի́ն յանապատի աստ՝ ա́մս քառասուն, եւ բարձցե́ն զպոռնկութի(ւն) ձեր, մինչեւ մաշեսցի́ն ոսկերք ձեր յանապատի աստ։
ըստ թուոյ աւուրցն քառասնից. օ́ր ը(նդ) տարւոյ ընդունիցիք զմեղս ձեր զքառասուն ամ, եւ ծանիջի́ք զսրտմտութի(ւն) բարկութե(ան) իմոյ։
Ե́ս տ(է)ր խօսեցայ. եթէ ո՞չ արարից ժողովրդեանդ այդմիկ չարի յարուցելոյ ՛ի վ(ե)ր(այ) իմ. յանապատի́ աստ ծախիցին, եւ աստէն մառանիցին։
Եւ արքն զորս առաքեաց մովսէս լրտեսել զերկիրն, եւ եկեալ բամբասեցին զնմանէ առ ժողովրդեանն, հանել համբա́ւ չար զերկրէն.
մեռա́ն արքն այնոքիկ՝ որ հանին համբաւ չա́ր զերկրէն, չարաչա́ր հարուածովք առաջի տ(եառ)ն։
Եւ յեսու որդի նաւեայ՝ եւ քաղէբ որդի յեփոնեայ միա́յն ապրեցան յարանցն յայնցանէ որ երթեալ էին լրտեսել զերկիրն։
Եւ խօսեցա́ւ մովսէս զպատգամս զայս առ ա(մենայ)ն որդիսն ի(սրաէ)լի, եւ սո́ւգ առ ժողովուրդն յոյժ.
եւ կանխեալ ընդ առաւօտն ելի́ն ՛ի գլուխ լերինն. եւ ասեն, ահաւասիկ կամք մեք՝ ելցո́ւք ՛ի տեղին զոր ասաց տ(է)ր՝ զի մեղաք։
Եւ ասէ մովսէս. ընդէ՞ր անցէք զբանիւ տ(եառ)ն՝ եւ ո́չ աջողեսցի ձեզ.
մի́ ելանէք՝ զի ո́չ է տ(է)ր ընդ ձեզ, եւ անկանիցի́ք առաջի թշնամեաց ձերոց.
զի ամաղէկ եւ քանանացին ե́ն անդ առաջի ձեր, եւ անկանիցիք սրով. փոխանակ զի դարձայք յետս եւ հեստեցէք տ(եառ)ն, եւ ո́չ լինիցի տ(է)ր ընդ ձեզ։
Եւ անսաստեալ ելին ՛ի գլուխ լերինն. բայց տապանակ կտակարանացն տ(եառ)ն՝ եւ մովսէս ո́չ շարժեցան ՛ի բանակէ անտի։
Էջ ամաղէկ եւ քանանացին՝ որ բնակեալ էր ՛ի լերինն. եւ հարին զն(ո)ս(ա), եւ կոտորեցին զնոսա մինչեւ ցհերմա եւ դարձան անդրէն ՛ի բանակն։
