Որպէս փափագէ եղջերու յաղբերս ջուրց, այնպէս փափագէ անձն իմ առ քեզ ա(ստուա)ծ։
Ծարաւի́ է անձն իմ առ քեզ ա(ստուա)ծ հզօր եւ կենդանի. ե՞րբ եկից երեւեցայց երեսացդ ա(ստուծո)յ։
Եղեն ինձ արտասուք իմ կերակուր ՛ի տուէ եւ ՛ի գիշերի, եւ այն զի ասէին ցիս զօրհանապազ՝ թէ ո՞ւր է ա(ստուա)ծ քո։
Զայս ո(ր)պ(էս) յիշէի տառապէ́ր յիս անձն իմ. քաջալերէի զի մտից ընդ յարկաւ սքանչելեաց տան ա(ստուծո)յ։ ՛Ի ձայն ցնծու(թ)ե(ան) խոստովանութե(ան), եւ ՛ի ձայն բարեկենդանութե(ան)։
Արդ՝ ընդէ՞ր տրտում ես անձն իմ, կամ ընդէ՞ր խռովես զիս. յուսա́ առ ա(ստուա)ծ խոստովանեա́ նմա՝ փրկիչ երեսաց իմոց ա(ստուա)ծ է։
Անձն իմ յոյժ խռովեցաւ, վ(ա)ս(ն) այնորիկ յիշեցի́ զքեզ յերկրէն յորդանանու, ՛ի հերմոնէ ՛ի լեռնէ փոքու(թեն)է։
Խորք ՛ի խորոց կարդացին առ քեզ, ՛ի ձայն սահանաց քոց։ Ա(մենայ)ն զբօսանք քո, եւ ալիք քո անցին ՛ի վ(ե)ր(այ) իմ։
՛Ի տուէ պատուիրեաց տ(է)ր զողորմու(թ)ի(ւն) իւր, գիշերի զօրհնու(թ)ի(ւն) նոր. եւ աղօթք իմ առ ա(ստուա)ծ վ(ա)ս(ն) կենաց իմոց։
Ասացի ա(ստուծո)յ՝ ընդունելի իմ ես. ընդէ՞ր մերժեցեր զիս, ընդէ՞ր տրտում գնամ ես ՛ի նեղել թշնամւոյ իմոյ։
՛Ի փշրել ոսկերաց իմոց նախատեցին զիս թշնամիք իմ, յասե́լ ցիս զօրհանապազ թէ ո՞ւր է ա(ստուա)ծ քո։
Արդ՝ ընդէ՞ր տրտում ես անձն իմ, կամ ընդէ՞ր խռովես զիս. յուսա́ առ ա(ստուա)ծ խոստովանեա́ նմա՝ փրկիչ երեսաց իմոց ա(ստուա)ծ է։ Տունք. ժ՜գ։
