Թէ արդարե́ւ զարդարու(թ)ի(ւն) խօսէիք, եւ ուղիղս դատէիք որդիք մարդկան։
Քանզի եւ ա́րդ իսկ ՛ի սրտի ձերում զանօրէնու(թ)ի(ւն) գործէիք յերկրի. անիրաւու(թ)ի(ւն) ձեռք ձեր նիւթեն։
Օտար եղեն մեղաւորք ՛ի մօրէ, խաբեցան յարգանդէ եւ խօսեցան սուտ։
Սրտմտութի(ւն) ն(ո)ց(ա) ըստ նմանութե(ան) օձին, ո(ր)պ(էս) իժի́ քարբի զի խցեալ է զականջս իւր։
Զի մի́ լուիցէ նա զձայն թովչի ճարտարի, եւ մի́ առցէ դեղ ՛ի դեղատու(թեն)է́ իմաստնոյ։
Ա(ստուա)ծ փշրեսցէ́ զատամունս ն(ո)ց(ա) ՛ի բերանս իւրեանց, եւ զժանիս առիւծուց խորտակեաց տ(է)ր։
Անարգ եղիցին նոքա ո(ր)պ(էս) ջուր զի հեղու, ՛ի լարել աղեղան ն(ո)ր(ա) տկարասցին
ո(ր)պ(էս) մոմ զի հալի, եւ սպառեսցին։ Անկաւ հուր եւ ո́չ տեսին զարեւ.
մինչչե́ւ ՛ի միտ առեալ էր զփուշս իւրեանց. ո(ր)պ(էս) դժնի́կ բարկու(թ)ե(ան) կենդանւոյն կիզցէ զն(ո)ս(ա)։
Ուրախ եղիցի արդար յորժամ տեսցէ զհատուցումն, եւ զձեռս իւր լուասցէ́ յարեան մեղաւորի։
Եւ ասասցէ մարդ, թէ արդարե́ւ գուցէ́ պտուղ արդարոյ, եւ է ա(ստուա)ծ որ դատի զն(ո)ս(ա) յերկրի։ Տունք. ժ՜։ Գոբղայս. լ՜գ։
