Եւ դադարեաց Յոբ ՛ի խօսից։ Լռեցին եւ երեքին բարեկամք ն(ո)ր(ա) այնուհետեւ ՛ի խօսելոյ ընդդէմ յոբայ. քանզի էր յոբ՝ արդա́ր առաջի նոցա։
Եւ բարկացաւ եղիուս բարաքիելի բուզացի, յազգականու(թեն)է արամայ՝ աշխարհին աւստացւոց, բարկացա́ւ յոբայ յոյժ. զի երեւեցոյց զանձն արդար առաջի տ(եառ)ն։
Եւ ՛ի վ(ե)ր(այ) երեցուն բարեկամացն բարկացաւ յոյժ, զի ո́չ կարացին տալ պատասխանի ընդդէմ յոբայ. եւ եդեալ զնա լինե́լ ամպարիշտ։
Եւ եղիուս հանդարտեաց ՛ի տալոյ պատասխանի յոբայ. զի ծերագոյն քան զնա էին աւուրբք։
Եւ ետես եղիուս եթէ ո́չ գոյ պատասխանի ՛ի բերան երեցունց արանցն, եւ սրտմտեցաւ բարկութի(ւն) ն(ո)ր(ա)։
Կրկնեալ անդրէն եղիուսայ բարաքիելի բուզացւոյ՝ ասէ́։ Մանո́ւկ եմ ես ժամանակաւ, եւ դուք էք ծերագո́յնք. վասն որոյ լո́ւռ եղէ, երկուցեալ պատմել զանձին իմոյ զիմաստու(թ)ի(ւն)։
Ասացի թէ բազմաժամանակեայք իցեն որ խօսիցին, եւ բազում ամօք գիտիցեն զիմաստութի(ւն)։
Եւ ո́չ այնպէս. այլ ոգի́ է մարդկան, եւ շունչ ամենակալի́ է որ ուսուցանէ։
Ո́չ բազմաժամանակեա́յք են իմաստունք, եւ ո́չ ծերք գիտեն զիրաւունս։
Վ(ա)ս(ն) որոյ ասացի՝ լուարո́ւք ինձ, եւ պատմեցից ձեզ զոր գիտեմ։
ունկիդիք բանից իմոց. Ասացից ձեզ լու ՛ի լու, մինչեւ քննիցէք զբանս։
թէ ձեւք չափ իմանայցեմ։ Եւ ահա ցէ́ր որ յանդիմանէր զյոբ, եւ տայր պատասխանի բանից ն(ո)ր(ա) ՛ի ձէնջ։
Զի մի́ ասիցէք, գտա́ք զիմաստութի(ւն) ՛ի տ(է)ր յաւելեալք.
եւ ա́ռն միում համարձակեցէք խօսել բանս այսպիսի։
Զարհուրեցան՝ եւ ո́չ եւս ետուն պատասխանի. հնացուցին յինքեանց զբանս։
հանդարտեցին եւ ո́չ խօսեցան. զի կացին եւ ո́չ ետուն պատասխանի։
Կրկնեալ անդրէն եղիուսայ ասէ։ Դարձեալ խօսեցայց
զի լի́ եմ բանիւք. քանզի սատակէ́ զիս ոգի որովայնի.
եւ որովայն իմ իբրեւ զտիկ քաղցուո́յ կապեալ՝ եռայ, կամ իբրեւ զփուքս դարբնաց ուռուցեալ։
Խօսեցայց զի հանգեայց. բացեա́լ զշրթունս իմ։
եւ ՛ի մարդոյ ո́չ ամաչեցից, եւ ՛ի մարդկանէ ո́չ պատկառեցից։
Քանզի ո́չ գիտեմ աչառել երեսաց. ապա թէ ոչ՝ եւ զի́ս ցեց կերիցէ։
