Յիշեա́ տ(է)ր որ ինչ անցք անցին ընդ մեզ. նայեա́ց եւ տե́ս զնախատինս մեր։
Ժառանգու(թ)ի(ւն) մեր դարձաւ յօտարութի(ւն), եւ բնակու(թ)ի(ւն) մեր ՛ի նշդեհու(թ)ի(ւն)։
Ո́րբ մնացաք մեք՝ եւ ո́չ գոյր մեր հայր։ մարք մեր իբրեւ այրիք ՛ի ժամանակաց մերոց։
Զջուր մեր գնո́յ արբաք. եւ փայտն մեր առանց փոխանակի
եկն ՛ի վ(ե)ր(այ) պարանոցի մերոյ։ Հալածակա́ն եղեաք, եւ ո́չ գտաք հանդիստ։
Ձեռնաձի́գ եղեն եգիպտացիքն՝ եւ ոչ ասորեստանեայքն յագեցուցանել հացիւ։
Հարքն մեր մեղան, եւ չի́ք ուրեք ՛ի միջի. եւ մեղք հարցն այն ընդ մեզ ելին։
ծառայք տիրեցին մեզ. եւ այն որ փրկէրն զմեզ ՛ի ձեռաց ն(ո)ց(ա)՝ չի́ք ՛ի միջի։
Եկայք համբարս ՛ի ներքս արասցուք յերեսաց սրոյն անապատի։
մորթք մեր կարկամեցա́ն իբրեւ զթոնիր հնացեալ յերեսաց բարկու(թ)ե(ան) սովոյն։
Զկանայս խայտառակեցին ՛ի սիոն, եւ զկուսանս ՛ի քաղաքս յուդայ։
զծերս կախեցին զբութաց, եւ ՛ի պառաւունս ո́չ խնայեցին։
ընտիր ընտիրք զձայն բարձեալ կականէին, եւ երիտասարդքն զփայտի հարեալ տկարացան։
ծերք ՛ի գրոց մեկնեցան, եւ ընտիրքն յօրհնութե(ան)ցն լռեցին։
Լքան յուրախութ(են)է սիրտք մեր, եւ դարձան ՛ի սուգ օրհնու(թ)ի(ւն)ք պարուց մերոց։
անկաւ պսակն ՛ի գլխոց մերոց. վա́յ մեզ վա́յ մեզ՝ զի աղքատացաք։
Վ(ա)ս(ն) այսորիկ տուաւ մեզ սիրտ ցաւագին. վ(ա)ս(ն) այսորիկ եւ խաւարեցան աչք մեր
՛ի վ(ե)ր(այ) լերին սիովնի, զի դարձաւ յապականութի(ւն). եւ աղուէսք մուտ եւ ել առնէին ՛ի սրահս ն(ո)ր(ա)։
Եւ դու տ(է)ր յաւիտեան կաս, եւ աթոռ քո ազգէ մինչեւ յազգ։
Ընդէ՞ր մինչեւ ՛ի սպառ մոռացար զմեզ. հարեր թողեր եւ լքցե́ս զմեզ մինչեւ յերկար ժամանակս։
Դարձո́ զմեզ տ(է)ր՝ եւ դարձցուք։ նորոգեա́ զմեզ տ(է)ր իբրեւ զաւուրսն զառաջինս։
զի մերժելո́վ մերժեցեր զմեզ. բարկացաւ սրտմտութի(ւն) բարկու(թ)ե(ան) քոյ ՛ի վ(ե)ր(այ) մեր մինչեւ ՛ի սպառ։
