და მეფჱ ასტჳაგ შეეძინა მამათა თჳსთა თანა. წარიღო კჳროს სპარსმან მეფობაჲ მისი.
და იყო დანიელ თანა-მყოფ მეფისა, და დიდებულ უფროჲს ყოველთა მეგობართა თჳსთა.
და იყო კერპი ბაბილონელთაჲ, რომლისა სახელი ბელ; და მიეცემოდა მას დღითი დღედ სამინდოჲსაჲ ათორმეტი გრივი, და ცხოვარი ორმეოცი, და ღჳნოჲ საწყაული ექუსი.
და მეფჱ ჰმსახურებდა მას, და მივიდის დღითი დღედ თაყუანის-ცემად მისა, ხოლო დანიელ თაყუანის-სცემდა ღმერთსა თჳსსა. ჰრქუა მას მეფემან; რაჲსათჳს არა თაყუანის-სცემ ბელს.
ხოლო დანიელ ჰრქუა მას; რამეთუ არა თაყუანის-ვსცემ კერპსა ჴელით-ქმნულსა, არამედ ღმერთსა ცხოველსა, რომელმან ქმნა ცაჲ და ქუეყანაჲ, და აქუს ჴელმწიფებაჲ ყოვლისა ჴორციელისაჲ.
ჰრქუა მას მეფემან; და აწ შენ არა ჰგონებ ბელს ღმერთ ცხოველად; ანუ Page of ms. J: B137r არა ჰხედავ რავდენსა ჭამს და სუამს დღითი დღედ./
განიცინა დანიელ და ჰრქუა მას; ნუ სცთები მეფჱ, რამეთუ ესე შინაგანი თიჴაჲ არს, და გარეშე რვალი, და არა სადა რაჲ უჭამიეს არცა უსუამს.
და განრისხნა მეფჱ, და მოუწოდა ქურუმთა მათ მისთა, და ჰრქუა მათ; უკუეთუ არა მითხრათ ვინ ჭამს ესოდენსა ამას როჭიკსა, თქუენ მოსწყდეთ, უკუეთუ მიჩუენოთ მე, რამეთუ ბელი ჭამს მას, მოკუდეს დანიელ რამეთუ გმობელი.
და ჰრქუა დანიელ მეფესა; იყავნ სიტყჳსა-ებრ შენისა.
და იყვნეს ქურუმნი იგი ბელისნი სამეოც და ათ თჳნიერ ცოლთა და შვილთა მათთა, და მოვიდა მეფჱ დანიელის თანა სახლსა მას ბელისსა.
და თქუეს ქურუმთა მათ ბელისთა, ვიდრე აჰა ესერა ჩუენ განვიდეთ გარჱ, ხოლო შენ მეფჱ დაუგე საჭმელი, და ღჳნოჲ განზავე; დაუგე და დაჰკლიტე კარი, და დაჰბეჭდე ბეჭდითა შენითა.
და მოვედ განთიად, უკუეთუ არა ჰპოვო ყოველი შეჭამული ბელისგან, მოვწყდეთ ჩუენ ანუ დანიელ რომელმან ცილი თქუა ჩუენთჳს.
ხოლო მათ შეურაცხ-ეყო, რამეთუ ექმნა ტაბლასა მას <ქუეშჱ> დაფარულად შესავალი, და მიერ შევიდიან მარადის, და შეჭამიან იგი.
და იყო ვითარცა გამოვიდეს იგინი მიერ, და მეფემან დაუგო საჭმელი იგი ბელსა. და დანიელ უბრძანა მონათა თჳსთა, და მოიღეს ნაცარი, და მოაცრეს წინაშე მეფისა, და გამოვიდეს, და დაჰჴსეს კარი, და დაჰბეჭდეს ბეჭდითა მეფისაჲთა, და წარვიდეს.
ხოლო ქურუმნი იგი შევიდეს ღამე ვითარცა ჩუეულ იყვნეს და ცოლნი მათნი და შვილნი მათნი, და შეჭამეს ყოველი, და შესუეს ღჳნოჲ.
და აღიმსთო მეფემან განთიად და დანიელ მის თანა,
და თქუა მეფემან; ჰგიან ბეჭედნი დანიელ, და დანიელ თქუა; ჰგიან მეფჱ.
და იყო ვითარცა განახუნეს კარნი მიხედნა მეფემან ტაბლასა მას, და ღაღად-ყო ჴმითა დიდითა, და თქუა; დიდ ხარ ბ[ელ], და არა არს შენ თანა ზაკუვა არცა ერთ./ Page of ms. J: B137v
განიცინა დანიელ, და შეიპყრა მეფჱ რაჲთა არა შევიდეს შინა, და ჰრქუა; იხილე აწ ევატაკი, და ცან ვისი არს კუალი ესე.
და თქუა მეფემან; ვხედავ აქა კუალსა მამათასა და დედათასა და ყრმებისასა.
და ვითარცა იხილა ესე, განრისხნა მეფჱ, და შეიპყრნა ქურუმნი იგი და ცოლნი მათნი და შვილნი მათნი, და უჩუენნეს მას ფარულნი იგი კარნი, ვინაჲ იგი შევიდიან, და შეჭამიან დაგებული იგი ტაბლასა მას ზედა.
და მოწყჳდნა იგინი მეფემან, და მისცა დანიელს ჴელმწიფებაჲ ბელისთჳს, და დაამჴუა იგი, და ტაძარი მისი დაარღჳა.
და იყო ვეშაპი დიდი მასვე ადგილსა, და ჰმსახურებდეს მას ბაბილონელნი იგი.
და ჰრქუა მეფემან დანიელს, აჰა ესერა აწ ვერ ჴელგეწიფების სიტყუად ვითარმედ არა არს ესე ღმერთი ცხოველი, არამედ მოვედ და თაყუანის-ეც მას.
და ჰრქუა დანიელ, უფალსა ღმერთსა ჩემსა თაყუანის-ვსცე, რამეთუ იგი არს ღმერთი ცხოველი.
ხოლო შენ მეფჱ მომეც მე ჴელმწიფებაჲ, და მოვკლა ვეშაპი იგი თჳნიერ მახჳლისა და წათებისა, <და> ჰრქუა მეფემან; მოგცე შენ.
და მოიღო დანიელ ფისი და ცმელი და თმაჲ, და შეგბა იგი ერთბამად, და ქმნა იგი გრგოლად, და შთაუგდო პირსა ვეშაპისასა, და განსთქდა ვეშაპი იგი.
და თქუა დანიელ; აწ იხილეთ სამსახურებელი თქუენი. და იყო ვითარცა ესმა ბაბილონელთა, განრისხნეს ფრიად, და შეკრბეს მეფისა ზედა და თქუეს; ჰურია იქმნა მეფჱ; ბელი დაამჴუა, <და> ვეშაპი მოკლა; მღდელნი მოწყჳდნა.
და ჰრქუეს მეფესა; მომეც ჩუენ დანიელ, უკუეთუ არა მოგკლათ შენ, და ყოველი სახლი შენი იავარ ვყოთ.
და იხილა მეფემან, რამეთუ დაესხმიან მას ფრიად, იიძულა უნებლიაჲთ, და მისცა მათ დანიელ.
ხოლო მათ შთააგდეს იგი მღჳმესა მას ლომთასა, და იყო იგი მუნ ექუს Page of ms. J: B138r დღჱ.
ხოლო იყვნეს მღჳმესა მას შინა შჳდნი ლომნი,/ და მიეცემოდა მათ ორი კაცისა გუამი და ორი ბატრუჭაკი დღითი დღედ, და მაშინ არა რაჲ მისცეს, რაჲთა შეჭამონ დანიელ.
და იყო ამბაკუმ წინაწარმეტყუელი ჰურიასტანს, და მან შექმნა მგბარი, და შთანეცუა პური, და შთააგო იგი გუადრაკსა, და განვიდოდა იგი ველად მირთუმად იგი მომკალთა.
და ჰრქუა ანგელოზმან უფლისამან ა<მ>ბაკუმს [!]; მიართუ სადილი ეგე რომელ გაქუს ბაბილონდ დანიელს ჯურღმულსა მას ლომთასა.
და ჰრქუა ამბაკუმ; უფალო ბაბილონი არა მიხილავს, და ჯურღმული იგი არა ვიცი.
და უპყრა ანგელოზმან უფლისამან თმაჲ თავისა მისისაჲ, და აღიღო იგი თმითა თხემისა მისისაჲთა სიმძაფრითა სულისა თჳსისაჲთა, და <და>სუა იგი ბაბილონს ჯურღმულსა მას.
და ჴმა უყო ა<მ>ბაკუმ და თქუა; დანიელ დანიელ, მიიღე საზრდელი ესე, რომელი მოგიძღუანა შენ უფალმან.
და თქუა დანიელ რამეთუ მომიჴსენე მე უფალო, და არა დასთხიენ მოყუარენი შენნი.
და აღდგა დანიელ, და ჭამა; ხოლო ანგელოზმან მან უფლისამან კუალად მიიყვანა ამბაკუმ მეყსეულად ადგილსავე თჳსსა.
ხოლო მეფჱ მოვიდა დღესა მეშჳდესა გლოვად დანიელისა, და მოვიდა ჯურღმულსა მას ზედა, შთაიხილა და იხილა დანიელ მჯდომარჱ.
და ღაღად-ყო მეფემან ჴმითა დიდითა, და თქუა; დიდ ხარ უფალო ღმერთო დანიელისო, და არა ვინ არს სხუაჲ ღმერთი შენსა გარეშჱ.
და აღმოიტაცეს დანიელ ჯურღმულისა მისგან, ხოლო ბრალეულნი იგი წარწყმედისა მისისანი შთასთხინა მეფემან ჯურღმულსა მას, და შეჭამნეს იგინი ლომთა მათ მეყსეულად წინაშე მის<ს>ა . .
