TITUS
Rudolf von Ems, Alexander
Part No. 209
Previous part

Chapter: 209     
Verse: 16415     der künc grôzen pîn
Verse: 16416    
sach an den helfæren sîn,
Verse: 16417    
vil grôze vorht er gevie.
Verse: 16418    
eines tages er sich ergie
Verse: 16419    
gegen der mûre ûf die gewer,
Verse: 16420    
dar abe er kôs der vînde her.
Verse: 16421    
kam vil trûreclîche
Verse: 16422    
ein vrouwe jâmers rîche
Verse: 16423    
vür in. sie klagte grôze nôt,
Verse: 16424    
ze sînen vüezen si sich bôt,
Verse: 16425    
sprach 'genâde, herre mîn!
Verse: 16426    
dir durch Got geklaget sîn
Verse: 16427    
grôz unreht, daz mir ist getân,
Verse: 16428    
daz ich dir ze klagenne hân.
Verse: 16429    
ich und ein ander wîp, wir zwô
Verse: 16430    
wurden des ze râte alsô
Verse: 16431    
daz wir uns berieten
Verse: 16432    
und unser kint brieten
Verse: 16433    
und mit ein ander æzen,
Verse: 16434    
daz wir ein teil vergæzen
Verse: 16435    
der ungewonlîchen nôt
Verse: 16436    
die uns der leide hunger bôt,
Verse: 16437    
ê daz wir verdürben
Verse: 16438    
und von hunger stürben.
Verse: 16439    
diz geschach. daz tâten wir.
Verse: 16440    
âz ich mîn kint mit ir
Verse: 16441    
in jæmerlîchen sorgen.
Verse: 16442    
hât 'z ir verborgen
Verse: 16443    
und wil des niht geben mir,
Verse: 16444    
als ich ir tet. daz klage ich dir.

Verse: 16445    
Der künec jæmerlîche sprach,
Verse: 16446    
disiu klage alsô geschach
Verse: 16447    
'ôwê mir! ich armer man
Verse: 16448    
daz ich ie den lîp gewan !
Verse: 16449    
wes hân ich armer man gebitn!'
Verse: 16450    
er sprach mit klagelîchen sitn
Verse: 16451    
'sît mich der wîssage hât
Verse: 16452    
betrogen und sîn valscher rât,
Verse: 16453    
sol er mir von rehte gebn
Verse: 16454    
umb die schulde sîn lebn.'
Verse: 16455    
einen kneht sant er hin
Verse: 16456    
und hiez vil balde slahen in.
Verse: 16457    
gerou ez in zehant
Verse: 16458    
daz er hâte gesant
Verse: 16459    
den boten umbe solich mort
Verse: 16460    
als er geheizen hâte dort.
Verse: 16461    
diu sünde und ouch sîn triuwe
Verse: 16462    
brâhte im mange riuwe,
Verse: 16463    
im was nâch dem boten gâch,
Verse: 16464    
er lief im snelleclîche nâch
Verse: 16465    
daz er diz mort erwante
Verse: 16466    
dar umbe er in dar sante.

Verse: 16467    
diz gerâten was alsô,
Verse: 16468    
der wîssag was heime
Verse: 16469    
und sîne junger der er phlac
Verse: 16470    
mit Gotes lêre mangen tac.
Verse: 16471    
ze den sprach er 'hie kumt ein man
Verse: 16472    
der hât sich des genomen an
Verse: 16473    
daz er mich slahen sol zehant,
Verse: 16474    
dar umbe ist er her gesant.
Verse: 16475    
den lât ûze vor der tür
Verse: 16476    
biz daz der künec kume vür,
Verse: 16477    
kan mir gewerren niht
Verse: 16478    
und wirt erwendet diu geschiht.'
Verse: 16479    
hie mite sach man den zuo gân
Verse: 16480    
der diz solde hân getân.
Verse: 16481    
dem wart diu tür verstanden .
Verse: 16482    
der künec selbe kam
Verse: 16483    
und sagete von der arbeit
Verse: 16484    
als im was und ich hân geseit.
Verse: 16485    
der wîssag an den künec sach,
Verse: 16486    
vil gezogenlîche er sprach
Verse: 16487    
'herre mîn, dîne klage!
Verse: 16488    
sihst morn an dem tage,
Verse: 16489    
ê daz kome disiu zît,
Verse: 16490    
daz man simelmelwes gît
Verse: 16491    
daz ein kembel treit mit nôt,
Verse: 16492    
baz dan man hiute tuot ein brôt.'

Verse: 16493    
Undr des künges armen
Verse: 16494    
stuont einer der antwurte
Verse: 16495    
der rede, er sprach 'ich weiz vil wol,
Verse: 16496    
wær der himel spîse vol
Verse: 16497    
und viel der danne ûf disen plân,
Verse: 16498    
ez möhte niemer sus ergân
Verse: 16499    
und alsô gæhes geschehn.' -
Verse: 16500    
'nû sol ez dîn ouge sehn
Verse: 16501    
und wirdest doch gebezzert niht,
Verse: 16502    
swie dîn ouge ez an gesiht.'
Verse: 16503    
der künec schiet von dannen sich.
Verse: 16504    
daz wær ungelouplich,
Verse: 16505    
wan daz Gote ist niht ze vil,
Verse: 16506    
er ende swaz er enden wil.
Verse: 16507    
alsô des selben was nôt.
Verse: 16508    
der sunnen schîn wart schiere rôt.
Verse: 16509    
der zergie. der tac verswein,
Verse: 16510    
diu vinster naht vil trüebe schein.

Next part



This text is part of the TITUS edition of Rudolf von Ems, Alexander.

Copyright TITUS Project, Frankfurt a/M, 12.9.2008. No parts of this document may be republished in any form without prior permission by the copyright holder.