და იყო მო-რა-ვიდა იესო სახლსა ვისმე მთავრისა ფარისეველისასა დღესა შაბათსა ჭამად პურისა, და იგი უმზირდეს მას.
და აჰა ესერა იყო ვინმე კაცი წყლით მანკიერი წინაშე მისსა.
მიუგო იესო და ჰრქუა შჯულის მოძღუართა მათ და ფარისეველთა: უკუეთუ ჯერ-არს შაბათსა განკურნება? ხოლო იგინი დუმნეს.
და მოიყვანა კაცი იგი, განკურნა და განუტევა.
და ჰრქუა მათ: ვისი თქუენგანისა შვილი გინა ჴარი შთავარდეს ჯურღმულსა, არა-მე მეყსეულად აღმოიქუას იგი დღესა შაბათსა.
და ვერარაჲ მიუგეს მას ამისთჳს.
და ეტყოდა ჩინებულთა მათ იგავსა და შეასწავებდა, ვითარ-იგი ზემოჯდომასა ირჩევდეს, და ეტყოდა მათ:
რაჟამს გხადოს ვინმე ქორწილსა, ნუ დაშჯდები პირველსა საინაჴესა, ნუუკუე უპატიოსნესი შენსა იყოს ჩინებულ მისგან;
და მოვიდეს რომელმან-იგი შენ და მას გხადა, და გრქუას შენ: ადგილ ეც ამას! მაშინ იწყო სირცხჳლით უკანასკნელსა ადგილსა დაპყრობად.
არამედ ოდეს გხადოს ვინმე, მივედ და დაჯედ უკანაჲსკნელსა ადგილსა, რაჲთა მოვიდეს რომელმან-იგი გხადა შენ და გრქუას: მეგობარო, აღმოგუალე ზემო კერძო! მაშინ იყოს შენდა დიდებაჲ წინაშე ყოველთა მეინაჴეთა შენთა თანა.
რამეთუ ყოველმან რომელმან აღიმაღლოს თავი თჳსი, იგი დამდაბლდეს, და რომელმან დაიმდაბლოს თავი თჳსი, ამაღლდეს.
ეტყოდა მასცა რომელმან-იგი ხადა მას: ოდეს ჰყოფდე სამხარსა გინა სერსა, ნუ ჰხადი მეგობართა შენთა, ნუცა ძმათა შენთა, ნუცა ნათესავთა შენთა, ნუცა მოძმეთა მდიდართა, ნუუკუე მათცა კუალად გხადონ შენ, და გექმნეს შენ მოსაგებელ.
არამედ ოდეს ჰყოფდე შენ სამხარსა, ჰხადე გლახაკთა უმეცართა, მკელობელთა, და ბრმათა,
და ნეტარ იყო, რამეთუ არა რაჲ აქუს, რამცა მოგაგეს შენ, და მოგეგოს შენ აღდგომასა მას მართალთასა.
ესმა ვისმე მის თანა მეინაჴესა ესე და ჰრქუა მას: ნეტარ არს, რომელმან ჭამოს პური სასუფეველსა ღმრთისასა!
ხოლო თავადმან ჰრქუა მას: კაცმან ვინმე ყო პური დიდი და მოუწოდა მრავალთა.
და წარავლინა მონა თჳსი ჟამსა პურისასა, რაჲთა ჰრქუას ჩინებულთა მათ მოსლვად, რამეთუ: აჰა ესერა პური ჩემი მზა არს ყოველი.
და იწყო თითოეულმან ყოველმან ჯმნად. პირველმან მან ჰრქუა მას: აგარაკი ვიყიდე და უნებელი ზედა მაც მისლვად და ხილვად იგი. გლოცავ შენ, განმიტევე, ჯმნულმცა ვარ შენგან.
და სხუამან თქუა: უღლეული ჴართა ვიყიდე ხუთი და მივალ გამოცდად მათა. გლოცავ შენ, ჯმნულმცა ვარ.
და მერმე სხუამან ჰრქუა: ცოლი შევირთე და მით გამო ვერ-ჴელმეწიფების მოსლვად.
და მოვიდა მონა იგი და უთხრა ესე უფალსა თჳსსა. მაშინ განრისხნა სახლისა უფალი იგი და ჰრქუა მონასა მას თჳსსა: განვედ ადრე უბანთა და ყურეთა ქალაქისათა და გლახაკთა, და უცხოთა და ბრმათა და მკელობელთა შემოხადე აქა.
და თქუა მონამან მან: უფალო, იქმნა ბრძანება შენი, და ადგილი არსღა.
და ჰრქუა უფალმან მონასა მას: განვედ გზათა ზედა და ფოლოცთა და აიძულე შემოსლვად, რაჲთა აღივსოს სახლი ჩემი.
ხოლო გეტყჳ თქუენ: არავინ მათ კაცთაგანმან გემო იხილოს სერობისა ამის ჩემისა; რამეთუ მრავალნი არიან ჩინებულ და მცირედნი რჩეულ.
და შეკრბებოდა მისა ერი მრავალი, მიექცა და ჰრქუა მათ:
რომელი მოვალს ჩემდა და არა მოიძულოს მამა თჳსი და დედა თჳსი და ცოლი და შვილნი და ძმანი და დანი და მერმე კუალად სულიცა თჳსი, ვერ ჴელ-ეწიფების მოწაფე ყოფად ჩემდა.
რომელმან არა აღიღოს ჯუარი თჳსი და შემომიდგეს მე, ვერ ჴელ-ეწიფების მოწაფე ყოფად ჩემდა.
ვისმე უკუე თქუენგანსა უნდეს გოდოლი შენებად არამეა პირველად დაჯდეს და აღირაცხოს, რაოდენი წარაგოს, უკუეთუ აქუს, რაჲთა კმა-ეყოს მას აღსრულებადმდე.
ნუუკუე დადვას საფუძველი და ვერ შეუძლოს აღსრულებად მისა და ყოველნი რომელნი ხედვიდენ მას, იწყონ კიცხევად მისა
და თქუან, ვითარმედ: კაცმან ამან იწყო შენებად და ვერ შეუძლო აღსრულებად.
ანუ რომელი მეფე მივალნ სხჳსა მეფისა ბრძოლად, არა-მე პირველად დაჯდის და განიზრახის, უკუეთუ შემძლებელ არს ათითა ათასითა შემთხუევად ოცითა ათასითა მომავალისა მის ზედა?
უკუეთუ არა, ვიდრე შორს-ღა არიან, მოციქული მიუვლინის და მოიკითხის იგი მშჳდობით.
ეგრეცა ყოველმანვე თქუენგანმან, რომელმან არა იჯმნეს ყოვლისაგან მონაგებისა თჳსისა, ვერ ჴელ-ეწიფების მოწაფე ყოფად ჩემდა.
კეთილ არს მარილი, უკუეთუ მარილი იგი განქარდეს, რაჲთა დაიმარილოს?
არცა ქუეყანასა, არცა სკორესა სარგებელ არს, არამედ გარე განდვიან იგი. რომელსა ასხენ ყურნი სმენად ესმოდენ.
