მათ დღეთა შინა მერმე კუალად ერი მრავალი იყო და არა რაჲ აქუნდა, რამცა ჭამეს; მოუწოდა მოწაფეთა თჳსთა და ჰრქუა მათ:
მეწყალის მე ერი ესე, რამეთუ სამი დღე არს, ვინათგან მელიან მე, და არა რაჲ აქუს, რაჲ ჭამონ.
და უკუეთუ განუტევნე უზმანი ვანად მათა, დაჰჴსნდენ გზასა ზედა, რამეთუ რომელნიმე მათგანნი შორით მოსრულ არიან.
და მიუგეს მოწაფეთა მისთა და ჰრქუეს: ვინა ძალ-გჳც განძღებად აქა პურითა ესოდენისა ერისა უდაბნოსა ზედა?
და ჰკითხა მათ: რაოდენი გაქუს პური? ხოლო მათ ჰრქვეს: შჳდი.
და უბრძანა ერსა მას დასხდომა ქუეყანასა და მოიღო შჳდი იგი პური, ჰმადლობდა და განტეხა და მისცემდა მოწაფეთა თჳსთა, რაჲთა დაუგონ მათ; და დაუგეს ერსა მას.
და აქუნდა თევზიცა მცირედ, და იგიცა აკურთხა და უბრძანა მან დაგებად.
და ჭამეს და განძღეს; და აღიღეს ნეშტი იგი ნამუსრევი შჳდი სფჳრიდი.
და იყვნეს, რომელთა-იგი ჭამეს, ვითარ ოთხ ათას ოდენ; და განუტევნა იგინი.
და მეყსეულად შევიდა იესო ნავსა მოწაფეთა მისთა თანა და წარვიდა ადგილთა დალმანუთასათა.
და გამოვიდეს ფარისეველნი და იწყეს გამოძიებად მის თანა და ითხოვდეს მისგან სასწაულსა ზეცით და გამოსცდიდეს მას.
და სულთ-ითქუნა სულითა თჳსითა და თქუა: რაჲ არს ნათესავი ესე, რამეთუ ეძიებს სასწაულსა? ამინ გეტყჳ თქვენ: არა ეცეს ნათესავსა ამას სასწაული.
და დაუტევნა იგინი და კუალად შევიდა ნავსა და წარვიდა მიერ კერძო.
და დაავიწყდა მიღებად პური, და ერთი ხოლო პური აქუნდა მათ ნავსა შინა.
და ამცნებდა მათ იესო და ეტყოდა: იხილეთ და ეკრძალენით ცომისაგან ფარისეველთასა და ცომისაგან ჰეროდიანთასა.
ხოლო იგინი განიზრახვიდეს ურთიერთას და იტყოდეს, ვითარმედ: პური არა გუაქუს.
და გულისჴმა-ყო იესო და ჰრქუა მათ: რასა ჰზრახავთ გულთა თქუენთა, მცირედმორწმუნენო, რამეთუ პური არა გაქუს? არა გიცნობიეს, არცა მოიჴსენეთ, რამეთუ დაბრმობილნი გულნი გქონან თქუენ?
თუალ-გასხენ და არა ხედავთ, და ყურ-გასხენ და არა გესმის, არა გიცნობიეს, არცა მოიჴსენეთ?
ოდეს-იგი ხუთი პური განვტეხე ხუთ ათასთათჳს, და რაოდენი გოდორი, სავსე ნამუსრევითა, აღიღეთ? ხოლო მათ ჰრქუეს: ათორმეტი.
და ოდეს-იგი შჳდი ოთხ ათასთა, რაოდენი სფჳრიდი ნამუსრევი აღიღეთ? -- და მათ ჰრქუეს შჳდი.
ხოლო იესო ჰრქუა მათ: ვითარ არა გულისჴმა-ჰყავთ?
და მოვიდა ბეთსაიდად და მოჰგუარეს მას ბრმა და ევედრებოდეს მას, რაჲთა შეახოს მას.
და უპყრა ჴელი ბრმასა მას და განიყვანა იგი გარეშე დაბასა და ჰნერწყუა თუალთა მისთა და დასდვა ჴელი მისი და ჰკითხა მას, რასაძი ჰხედავს.
და აღიხილნა და იტყოდა: ვხედავ კაცთა, ვითარცა ხეთა მიმომავალთა.
და მერმე კუალად დაასხნა ჴელნი თუალთა მისთა და აღუხილნა; და მან აღიხილნა და კუალად მოეგო და ხედვიდა ბრწყინვალედ ყოველთა.
და წარავლინა იგი სახიდ თჳსა და ჰრქუა: წარვედ სახიდ შენდა; და დაბად რაჲ შეხჳდე, ნუ რას ვის უთხრობ დაბასა შინა.
და გამოვიდა იესო და მოწაფენი მისნი დაბნებსა მას კესარია ფილიპესსა, და გზასა ზედა ჰკითხვიდა მოწაფეთა თჳსთა და ეტყოდა მათ: რაჲ თქჳან კაცთა ჩემთჳს ყოფა?
ხოლო მათ მიუგეს და ჰრქვეს მას: იოანე ნათლისმცემელი, -- და სხუათა: ელია, და სხუათა: ერთი წინაწარმეტყუელთაგანი.
ჰრქუა მათ იესო: თქუენ რაჲ სთქუათ ჩემთჳს, ვინ ვარ მე? მიუგო მას პეტრე და ჰრქუა: შენ ხარ ქრისტე.
და შეჰრისხნა მათ, რაჲთა არა ვის უთხრან მისთჳს.
და იწყო სწავლად მათა, ვითარმედ: ჯერ-არს ძისა კაცისა ფრიად ვნება და შეურაცხ-ყოფად მოხუცებულთაგან და მღუდელთმოძღუართა და მწიგნობართა და მოკლვად და მესამესა დღესა აღდგომად.
და განცხადებულად სიტყუასა ამას ეტყოდა და გან-რე-იყვანა იგი პეტრე და იწყო ბრალობად მისა ამის სიტყჳსათჳს.
ხოლო თავადი მიექცა და იხილნა მოწაფენი თჳსნი, შეჰრისხნა პეტრეს და ჰრქუა მას: წარვედ ჩემგან მართლუკუნ, ეშმაკო, რამეთუ არა ჰზრახავ ღმრთისასა, არამედ კაცთასა.
და მოუწოდა ერსა მას მოწაფეთა მისთა თანა და ჰრქუა მათ: რომელსა უნებს შემდგომად ჩემსა მოსლვა, უვარ-ყავნ თავი თჳსი და აღიღენ ჯუარი თჳსი და შემომიდეგინ მე.
რამეთუ, რომელსა უნდეს სულისა თჳსისა განრინება, წარიწყმიდოს იგი; და, რომელმან წარიწყმიდოს სული თჳსი ჩემთჳს, გინა სახარებისათჳს, მან აცხოვნოს იგი.
რაჲ სარგებელ არს კაცისა, უკეთუ შეიძინოს სოფელი ესე ყოველი და სული თჳსი იზღჳოს?
ანუ რა მისცეს კაცმან ნაცვლად სულისა თჳსისა?
რამეთუ, რომელსა-იგი სირცხჳლ-უჩნდეს ჩემი და სიტყვათა ჩემთა, ნათესავსა ამას მემრუშესა და ცოდვილსა, ძემანცა კაცისამან არცხჳნოს მას, რაჟამს მოვიდეს დიდებითა მამისა თჳსისათა ანგელოზთა თანა წმიდათა.
