Իջցէ եղբօրորդի իմ ՛ի պարտէզ իւր. եւ կերիցէ զպտուղս ծառոց իւրոց։ փեսայն ցհարսն ասէ։ Մտի́ ՛ի պարտեզ իմ քոյր իմ հարսն, կթեցի́ զմուռս իմ հանդերձ խնկօք իմովք. կերայ զհաց իմ մեղու իմով. արբի զգինի իմ կաթամբ իմով։ Կերա́յք մերձաւորք իմ եւ արբէ́ք, եւ արբեցարո́ւք եղբօրորդիք իմ։
Ես ննջեմ, եւ սիրտ իմ արթո́ւն կայ։ Հարսնն զգայ զփեսային բախել զդուռնն։ Ձա́յն եղբօրորդւոյ իմոյ բախէ ՛ի դրանն։ Փեսայն ասէ։ Բա́ց ինձ քո́յր իմ, մերձաւո́ր իմ, աղաւնի́ իմ, կատարեա́լ իմ. զի գլուխ իմ լցաւ ցզօղով, եւ վարսք իմ ՛ի շաղի́ց գիշերոյ։ Հարսնն ասէ զայս ինչ։
Մերկացա́յ զպատմուճան իմ, զի՞արդ ագանիցիմ զնա. լւացի զոտս իմ, զի՞արդ աղտեղացուցից զն(ո)ս(ա)։
Եղբօրորդին իմ ձգեաց զձեռն իւր ընդ պատուհանն, եւ որովայն իմ խռովեցա́ւ ՛ի նա։
Յարեա́յ ես ՛ի բանալ եղբօրորդւոյ իմոյ։ Ձեռք իմ կաթեցուցին զմուռս. եւ մատունք իմ զմուռս լցեալս
՛ի վ(ե)ր(այ) ձեռաց փակաղակին։ Բացի́ ես եղբօրորդւոյ իմոյ. եղբօրորդի իմ անց, եւ ոգի իմ ե́լ ընդ բանի ն(ո)ր(ա)։ Խնդրեցի զնա՝ եւ ո́չ գտի. կոչեցի զնա՝ եւ ո́չ ետ ինձ ձայն։
Գտին զիս պահապանքն որ շրջէին ՛ի քաղաքին։ հարին եւ վիրաւորեցին զիս. հանին յինէն զխլայն իմ պահապանք պարսպացն։
Երդմնեցուցից զձեզ դստերք ե(րուսաղէ)մի՝ ՛ի զօրութի(ւն)ս եւ ՛ի հաստատութի(ւն)ս ագարկի, եթէՏԵ գտանիցէք զեղբօրորդին իմ պատմեսջի́ք նմա, եթէ կաթոգին եմ ես ՛Ի սէր քո։ Դստերքն ե(րուսաղէ)մի եւ պահապանք պարսպացն հարցանեն զհարսն։
Զի՞նչ է եղբօրորդին քո յեղբօրորդեաց՝ գեղեցիկդ ՛ի կանայս. զի՞նչ է եղբօրորդին քո յեղբօրորդեաց, զի ա́յդպէս երդմնեցուցեր զմեզ։ Հարսնն նշա́ն տայ զեղբօրորդւոյն զինչ ոք էրն։
Եղբօրորդին իմ սպիտա́կ է եւ կարմիր՝ ընտրեալ ՛ի բիւրուց։
Գլո́ւխ ն(ո)ր(ա) յոսկւոյ կեփազեայ. վարսք ն(ո)ր(ա) կռածոյք սեա́ւ իբրեւ զագռաւ։
Աչք ն(ո)ր(ա) իբրեւ զաղաւանիս ՛ի վ(ե)ր(այ) լիութե(ան) ջրոց, լուացեալ կաթամբ, նստեալ ՛ի վ(ե)ր(այ) ջրոց լրութե(ան)։
Ծնօտք ն(ո)ր(ա) իբրեւ զտաշտս խնկոց բուրեն զանուշահոտութի(ւն)Ի իւղագործաց։ շրթունք ն(ո)ր(ա) շուշանք՝ բուրեն զմուռս լիու(թ)ե(ան)։
Ձեռք ն(ո)ր(ա) ոսկիք ճախարակեայք՝ լցեալ ակամբք թարսսայ։ որովա́յն ն(ո)ր(ա) տախտակ փղոսկրեայ ականակապ յականց շափիղայ։
Սրո́ւնք նորա սիւնք մարմարեայք հաստատեալք ՛ի վ(ե)ր(այ) ոսկեաց խարսխաց։ Տտեսիլ ն(ո)ր(ա) իբրեւ զընտիր եղեւնափֆայտից լիբանանու։
Կոկորդ ն(ո)ր(ա) լի́ քաղցրու(թեամ)բ. եւ ամենեւին ցանկալի։ Ա́յն է եղբօրորդին իմ, եւ ա́յն է մերձաւոր իմ՝ դստե́րք ե(րուսաղէ)մի։ Հարցանեն դստերքն ե(րուսաղէ)մի՝ ո՞ւր անց եղբօրորդի ն(ո)ր(ա). ա́յսինքն է՝ հարսինն։
Յո՞ գնաց եղբօրորդին քո գեղեցիկդ ՛ի կանայս. յո՞ր կողմն գիտեաց եղբօրորդին քո՝ եւ խնդրեսցուք եւ մեք զնա ընդ քեզ։
