՛Ի տ(է)ր յուսացայ. ո՞րպէս ասիցէք ցանձն իմ, փոփոխեա́ց ՛ի լերինս ո(ր)պ(էս) ճնճղուկ։
Զի ահա մեղաւորք լարեցին զաղեղունս իւրեանց. պատրա́ստ արարին զնետս ՛ի կապարճս, ձգե́լ ընդ խաւար այնոցիկ ոյք ուղիղ են սրտիւք։
Զի զոր դուն շինեցեր՝ աւերեցին. իսկ արդարն զի՞ արար։
Տ(է)ր ՛ի տաճար սո́ւրբ իւրում. տ(է)ր յերկինս յաթոռ իւրում։ Աչք նորա ՛ի տնանկս հային, արտեւանունք ն(ո)ր(ա) քննեն զորդիս մարդկան։
Տ(է)ր քննէ զարդարն եւ զամպարիշտ, որ սիրէ զմեղս ատեայ զանձն իւր։
Տեղասցէ ՛ի վ(ե)ր(այ) մեղաւորաց որոգա́յթ հո́ւր եւ ծծումբ, այս մրրիկ բաժին բաժակի նոցա։
Արդար է տ(է)ր՝ զարդարութի(ւն) սիրէ, զուղղու(թ)ի(ւն) տեսանեն երեսք ն(ո)ր(ա)։ Տունք. ը՜։
