Խոստովա́ն եղերուք տ(եառ)ն՝ եւ կարդացէ́ք զանուն ն(ո)ր(ա). պատմեցէ́ք ՛ի հեթանոսս զգործս ն(ո)ր(ա)։
Օրհնեցէ́ք եւ սաղմո́ս ասացէք նմա. պատմեցէ́ք զա(մենայ)ն սքանչելիս ն(ո)ր(ա),
եւ գովեցարո́ւք յանուն ս(ուր)բ ն(ո)ր(ա)։ Ուրա́խ եղիցին սիրտք այնոցիկ ոյք խնդրեն զտ(է)ր,
խնդրեցէ́ք զտ(է)ր եւ հզօ́րք եղերուք, խնդրեցէ́ք զերեսս ն(ո)ր(ա) յա(մենայ)ն ժամ։
Յիշեցէ́ք զսքանչելիս ն(ո)ր(ա) զոր արար, զարուեստս եւ զիրաւունս բերանոյ ն(ո)ր(ա)։
Զաւակն աբրահամեան ծառայք ն(ո)ր(ա), որդիք յակովբայ ընտրեա́լք ն(ո)ր(ա)։
Նա ինքն է տ(է)ր ա(ստուա)ծ մեր, յա(մենայ)ն երկրի են իրաւունք ն(ո)ր(ա)։
Յիշեաց յաւիտենից զուխտ իւր, եւ զբանն զոր պատուիրեա́ց մինչեւ ՛ի հազար ամ։
Զուխտն զոր եդ ընդ աբրահամու, եւ զերդումն իւր ընդ սահակայ։
Հաստատեաց առ յակովբ զհրաման իւր, եւ առ ի(սրա)էլ զուխտ իւր յաւիտենից։
Ասէ՝ ձե́զ տաց զերկիրն քանանու, զվիճակ ժառանգու(թ)ե(ան) ձերոյ։
Զի եին նոքա թուով սակաւ, նուա́զք եւ պանդուխտք ՛ի նմա։
Անցին նոքա ազգէ յազգ, ՛ի թագաւորու(թեն)է ՛ի ժողովո́ւրդ յայլ։
Ո́չ եթօղ մարդկան մեղանչել ն(ո)ց(ա), կշտամբեաց զթագաւորս վ(ա)ս(ն) ն(ո)ց(ա)։
Մի́ մերձենայք ասէ յօծեալս իմ, եւ ՛ի մարգարէս իմ մի́ մեղանչէք։
Կոչեաց սո́վ յերկիր նոցա, զա(մենայ)ն զօրութի(ւն) հացի եբեկ։
Առաքեաց առաջի նոցա այր, ՛ի ծառայութի(ւն) վաճառեցաւ յովսէփ։
Խոնարհ արարին ՛ի կապանս զոտս ն(ո)ր(ա), եւ անց ը(նդ) երկաթս անձն նորա։
Մինչեւ եկեսցէ բան ն(ո)ր(ա), եւ բան տ(եառ)ն փորձեաց զնա։
Առաքեաց թագաւորն եւ ելոյծ զնա, իշխան ժողովրդեան եթող զնա։
Կացոյց զնա տէ́ր տան իւրոյ, իշխան ՛ի վ(ե)ր(այ) ա(մենայ)ն ստացուածոց իւրոց։
Խրատել զիշխանս ն(ո)ց(ա) ո(ր)պ(էս) զինքն, եւ զծերս ն(ո)ց(ա) իմաստո́ւնս արասցէ։
Եմուտ ի(սրա)էլ յեգիպտոս, յակովբ պանդխտեցա́ւ յերկիր քամայ։
Աճեցոյց զժողովուրդ իւր յոյժ, եւ զօրացո́յց զն(ո)ս(ա) քան զթշնամիս իւր։
Դարձոյց զսիրտս ն(ո)ց(ա) ատե́լ զժողովուրդ իւր, եւ ՛ի նենգե́լ զծառայս իւր։
Առաքեաց զմովսէ́ս ծառայ իւր, եւ զահարովն ընտրեալ իւր։
Ետ ն(ո)ց(ա) զբան նշանաց իւրոց, եւ զարուեստս իւր յերկիր քամայ։
Առաքեաց խաւա́ր եւ խաւարեցոյց զն(ո)ս(ա), զի դառնացուցին զբան ն(ո)ր(ա)։
Դարձոյց յարիւն զգետս ն(ո)ց(ա), եւ սպան զա(մենայ)ն ձկունս նոցա։
Եռաց յերկիր ն(ո)ց(ա) գորտ, ՛ի շտեմարանս թագաւորաց նոցա։
Ասաց եւ եկն շանաճանճ, եւ մժիխ ընդ ա(մենայ)ն սահմանս ն(ո)ց(ա)։
Դարձոյց զանձրեւս ն(ո)ց(ա) ՛ի կարկուտ, եւ հուր յերկիր ն(ո)ց(ա) բորբոքեցաւ։
Եհար զայգիս եւ զթզենիս ն(ո)ց(ա), եւ փշրեաց զա(մենայ)ն ծառս սահմանաց ն(ո)ց(ա)։
Ասաց եւ եկն մարախ, եւ խառնիճ՝ զի ո́չ գոյր թիւ։
Եկեր զա(մենայ)ն խոտ երկրի ն(ո)ց(ա), սպառեաց զա(մենայ)ն պտուղ անդոյ նոցա։
Եհար զա(մենայ)ն անդրանիկս եգիպտացւոց, զսկիզբն ա(մենայ)ն վաստակոյ ն(ո)ց(ա)։
Եհան զն(ո)ս(ա) ոսկւով եւ արծաթով, եւ ո́չ գոյր յազգի ն(ո)ց(ա) հիւանդ։
Ուրախ եղեւ եգիպտոս ընդ ելանել ն(ո)ց(ա), զի անկաւ ահ տ(եառ)ն ՛ի վերայ ն(ո)ց(ա)։
Սփռեաց ամպ հովանի́ առնել ն(ո)ց(ա) ՛ի տուէ, եւ հրով լո́յս տայր ն(ո)ց(ա) ՛ի գիշերի։
Խնդրեցին եւ եկն լորամարգի, եւ հացի́ւ երկնից լցոյց զն(ո)ս(ա)։
Եհար զվէմն եւ բղխեցին ջուրք, եւ գնացին գետք ընդ անջրդիս։
յիշեաց զբան իւր սուրբ, որ ընդ աբրահամու ծառայի իւրում։
Եհան զժողովուրդ իւր ցնծութ(եամ)բ, եւ զընտրեալս իւր ուրախու(թեամ)բ։
Ետ ն(ո)ց(ա) զգաւառս հեթանոսաց, ՛ի վաստակս ժողովրդոց ժառանգեցոյց զնոսա։
Զի պահեսցեն զվկայու(թ)ի(ւն)ս ն(ո)ր(ա), եւ զօրէնս ն(ո)ր(ա) խնդրեսցեն։ Տունք. խ՜դ։ Գոբղայս. հ՜ը։
