Ապրեցո́ զիս տ(է)ր՝ զի նուաղեա́ց ս(ուր)բ. նուաղեցին ճշմարտութի(ւն)ք յորդւոց ՛ի մարդկանէ։
՛Ի նանի́ր խօսեցաւ այր ը(նդ) ընկերի իւրում. շրթամբք նենգաւորօք սրտէ ՛ի սիրտ խօսեցաւ։
Սատակէ տ(է)ր զա(մենայ)ն շրթունս նենգաւորս, եւ զլեզուս մեծաբանս։
Ոյք ասացին, զլեզուս մեր մե́ծս արասցուք, շրթունք մեր առ մե́զ են, եւ արդ մեր ո՞վ է տ(է)ր։
Վ(ա)ս(ն) տառապանաց աղքատին՝ եւ հեծութե(ան) տնանկի. այժմ յարեա́յց ասէ տ(է)ր. եդից զփրկու(թ)ի(ւն) իմ, եւ համարձակեցայց ՛ի ն(ո)ս(ա)։
Բանք տ(եառ)ն բանք ս(ուր)բ են, ո(ր)պ(էս) եւ արծաթ ընտրեալ եւ փորձեալ յերկրէ, սրբեալ եւ պարզեալ եւթնպատիկ ՛ի հողոյ։
Դու տ(է)ր պահեցեր զմեզ, եւ ապրեցուսցես յազգէ յայսմանէ մինչեւ յաւիտեան։
Շուրջանակի́ ամպարիշտք շրջին. ըստ բարձրութե(ան) քում մե́ծ արասցես դու զորդիս մարդկան։ Տունք. ը՜։
