Ուրախ եղէ ես ոյք ասէին ցիս,, ՛ի տուն տ(եառ)ն երթիցուք մեք։
Հասեալ կային ոտք մեր առ դրունս քո ե(րուսաղ)էմ։
Զե(րուսաղէ)մ շինեալ քաղաք, եւ բնակու(թ)ի(ւն) իւր շուրջ զնովաւ։
Անդ ելին ա́զգ ա́զգ տ(եառ)ն, վկայութի(ւն)ք ի(սրաէ)լի խոստովան լինել անուան տ(եառ)ն։
Անդ արկեալ են աթոռք դատաստանի, աթոռս արկեալ ՛ի տան դաւթի։
Հարցէ́ք զողջունէ́ զե(րուսաղէ)մի, զշինու(թեն)է ոյք սիրէք զնա։
Եղիցի խաղաղութի(ւն) ՛ի զօրութե(ան) քում, շինու(թ)ի(ւն) յաշտարակս յամուրս քո։
Վ(ա)ս(ն) եղբարց եւ ընկերաց իմոց խօսեցայ զխաղաղու(թ)ի(ւն), վ(ա)ս(ն) քո
եւ վ(ա)ս(ն) տան տ(եառ)ն ա(ստուծո)յ մերոյ խնդրեցաք զբարութի(ւն) քեզ։ Տունք. ը՜։
