Եթէ ո́չ տ(է)ր է́ր առ մեզ, ասաց ի(սրա)էլ,
եթէ ո́չ տ(է)ր էր առ մեզ։ Ընդ յառնել մարդկան ՛ի վ(ե)ր(այ) մեր,
կենդանւոյն կամեցան կլանել զմեզ։ Բարկանալ սրտմտու(թեամ)բ ն(ո)ց(ա) ՛ի վ(ե)ր(այ) մեր,
ապա ՛ի ջո́ւրք ուրեմն ընկլուզանէին զմեզ։
Ընդ ուղխս անցին անձինք մեր, անցին անձինք մեր ընդ ջուրս անդադարս։
Օրհնեալ է տ(է)ր, որ ո́չ ետ զմեզ ՛ի յորս ատամանց ն(ո)ց(ա)։
Անձինք մեր ապրեցա́ն ո(ր)պ(էս) ճնճղուկ, յորոգայթէ որսողաց։ Որոգայթք ն(ո)ց(ա) փշրեցան, եւ մեք ապրեցաք։
Օգնութի(ւն) է մեզ յանուանէ տ(եառ)ն, որ արար զերկինս եւ զերկիր։ Տունք. ը՜։
