Պահեա́ զիս ա(ստուա)ծ զի ես ՛ի քեզ յուսացայ.
ասացի տ(եառ)ն, տ(է)ր ես դու, եւ բարիք իմ ինձ ՛ի քէն են։
Սրբոց քոց որ են յերկրի քում. սքանչելի́ արարեր զա(մենայ)ն կամս իմ ՛ի ն(ո)ս(ա)։
Յաճախեցին հիւանդու(թ)ի(ւն)ք ն(ո)ց(ա). յետ այսորիկ ապա́ վաղվաղեցին։ Ո́չ ժողովեցայց ՛ի ժողովս ն(ո)ց(ա) յարեանց, եւ ո́չ յիշեցից զանուանս ն(ո)ց(ա) ՛ի շրթունս իմ։
Տ(է)ր է բաժին ժառանգու(թ)ե(ան) իմոյ եւ բաժակի իմոյ. դո́ւ ես որ այսրէն դարձուցանես զժառանգու(թ)ի(ւն) իմ յիս։
Վիճակք ելին ինձ ընդ ընտիրս, եւ ժառանգու(թ)ի(ւն) իմ հաճոյ եղեւ ինձ։
Օրհնեցից զտ(է)ր որ իմաստո́ւն արար զիս, մինչ ՛ի գիշերի եւս խրատէին զիս երիկամունք իմ։
Յառաջագոյն տեսանէին զտ(է)ր առաջի իմ յամենայն ժամ, զի է ընդ աջմէ իմմէ զի մի́ սասանեցայց։
Վ(ա)ս(ն) այսորիկ ուրա́խ եղեւ սիրտ իմ, եւ ցնծացաւ լեզու իմ, եւս՝ եւ մարմին իմ բնակեսցէ յուսով։
Զի ո́չ թողցես զանձն իմ ՛ի դժոխս, եւ ո́չ տացես սրբոյ քում տեսանել զապականութի(ւն)։ Ցուցեր ինձ զճանապարհս քո կենաց, լցուցեր զիս ուրախութ(եամ)բ երեսաց քոց ՛ի քաղցրութ(են)է վայելչութե(ան) աջոյ քո մինչեւ ՛ի սպառ։ Տունք. ժ՜ա։
