Ա(ստուա)ծ ա(ստուա)ծ իմ նայեա́ց առ իս, ընդէ՞ր թողեր զիս. հեռի́ եղեր ՛ի փրկութ(են)է իմմէ՝ վ(ա)ս(ն) բանից յանցանաց իմոց։
Ա(ստուա)ծ իմ ՛ի տուէ կարդացի առ քեզ, եւ ինձ ո́չ լուար. ՛ի գիշերի՝ եւ ինձ ո́չ անսացեր։
Դու ՛ի սուրբս բնակեալ ես, եւ գովեա́լ յի(սրաէ)լի։
՛Ի քեզ յուսացան հարքն մեր, յուսացան ՛ի քեզ եւ փրկեցեր զն(ո)ս(ա)։
Առ քեզ աղաղակեցին եւ կեցին, ՛ի քեզ յուսացան եւ ո́չ ամաչեցին։
Այլ ես ո́րդն եմ եւ ո́չ եմ մարդ, նախատի́նք մարդկան եւ արհամարհա́նք ժողովրդոց։
Ամենեքեան որ տեսանէին զիս արհամարհէին զինեւ, խօսէին շրթամբք՝ եւ շարժէին զգլուխս իւրեանց։
Յուսացաւ ՛ի տ(է)ր եւ փրկեսցէ́ զնա, կեցուսցէ զնա զի կամի́ զնա։
Դու ես որ հանա́ր զիս յարգանդի. յո́յս իմ ՛ի ստեանց մօր իմոյ։
՛Ի քեզ անկայ ես յարգանդէ յորովայնէ մօր իմոյ դո́ւ ես ա(ստուա)ծ իմ։
Մի́ ՛ի բացեայ առնիր յինէն, զի նեղութի(ւն)ք մերձեալ են, եւ ո́չ ոք է որ օգնէ ինձ։
Շուրջ եղեն զինեւ զուարակք բազումք, եւ ցուլք գէրք պաշարեցին զիս։
Բացին ՛ի վերայ իմ զբերանս իւրեանց, ո(ր)պ(էս) առեւծ զի մռնչէ եւ յափշտակէ։
Եւ ո(ր)պ(էս) զջուր հեղայ՝ եւ ցրուեցան ա(մենայ)ն ոսկերք իմ. եւ եղեւ սիրտ իմ ո(ր)պ(էս) մոմ հալեալ ՛ի մէջ որովայնի իմոյ։
Չորացաւ ո(ր)պ(էս) խեցւոյ զօրու(թ)ի(ւն) իմ, լեզու իմ ՛ի քի́մս իմ կցեցաւ, եւ ՛ի հող մահո́ւ իջուցին զիս։
Շուրջ եղեն զինեւ շո́ւնք բազումք, եւ ժողովք չարա́ց պաշարեցին զիս։
Ծակեցին զձե́ռս իմ եւ զոտս իմ, եւ թուեցին զամենայն ոսկերս իմ. եւ նոքա հայեցա́ն եւ տեսին զիս։
Բաժանեցան զհանդերձս իմ ՛ի մէջ իւրեանց, եւ ՛ի վերայ պատմուճանի իմոյ վիճակս արկանէին։
Դու տ(է)ր մի́ հեռի առներ զօգնականու(թ)ի(ւն) քո յինէն. եւ տ(է)ր յօգնե́լ ինձ նայեաց։
Փրկեա́ ՛ի սրոյ զանձն իմ, եւ ՛ի ձեռաց շանց զմիամօրու(թ)ի(ւն) իմ։
Փրկեա́ զիս ՛ի բերանոյ առիւծու, եւ յեղջերէ միեղջերւոյ զխոնարհու(թ)ի(ւն) իմ։
Պատմեցից զանուն քո եղբարց իմոց, ՛ի մէջ եկե·եցւոյ օրհնեցի́ց զքեզ։
Երկիւղածք տ(եառ)ն օրհնեցէք զտ(է)ր, ամենայն զաւակն յակովբեան փառաւոր արասցեն զնա։
Երկիցէ ՛ի տ(եառ)նէ ա(մենայ)ն զաւակն ի(սրաէ)լի, զի ո́չ արհամարհեաց եւ ո́չ անարգեաց տ(է)ր զաղօթս աղքատիս, եւ ո́չ դարձոյց զերեսս իւր յինէն. այլ ՛ի կարդալ իմում առ նա լուաւ ինձ։
՛Ի քէ́ն է գովութի(ւն) իմ, յեկեղեցիս մեծս օրհնեցից զքեզ։ Զուխտս իմ կատարեցից առաջի ամենա́յն երկիւղածաց ն(ո)ր(ա)։
Կերիցեն տնանկք եւ յագեսցին. օրհնեսցեն զտ(է)ր որ խնդրեն զնա։ Կեցցեն սիրտք ն(ո)ց(ա) յաւիտեա́նս յաւիտենից.
յիշեսցեն, եւ դարձցին առ տ(է)ր ա(մենայ)ն ծագք երկրի։ Երկի́ր պագցեն նմա ա(մենայ)ն տոհմք ազանց.
զի տ(եառ)ն է արքայու(թ)ի(ւն), եւ նա́ տիրէ ՛ի վ(ե)ր(այ) ա(մենայ)ն հեթանոսաց։
Կերան եւ երկի́ր պագին նմա ա(մենայ)ն պարարտք երկրի. առաջի ն(ո)ր(ա) անկցին ամենեքեան որ իջանեն ՛ի հող։
Անձն իմ նովա́ւ կեայ. եւ զաւակ իմ ծառայեսցէ նմա։
Պատմեցից զտ(եառ)նէ ազգի́ որ գալոցն է, պատմեսցեն զարդարու(թ)ի(ւն) ժողովրդեան որ ծնանելոցն իցէ զոր արար տ(է)ր։ Տունք. լ՜բ։
