Տ(է)ր հովուեսցէ զիս, եւ ինձ ինչ ո́չ պակասեսցէ։
՛Ի վայրի́ դալարւոջ բնակեցոյց զիս, եւ առ ջուրս հանգստեան սնոյց զիս։
Դարձոյց զանձն իմ առ իս, առաջնորդեաց ինձ ՛ի ճանապարհս արդարու(թ)ե(ան) վասն անուան իւրոյ։
Թէպէտ եւ գնացից ես ՛ի մէջ ստուերաց մահու, ո́չ երկեայց ՛ի չարէ զի դու տ(է)ր ը(նդ) իս ես։ Ցուպ քո եւ գաւազան, ն(ո)ք(ա) մխիթարեսցեն զիս։
Պատրաստ արարեր առաջի իմ սեղան, ակն յանդիմա́ն նեղչաց իմոց։ Օծեր իւղով զգլուխ իմ, բաժակ քո ո(ր)պ(էս) անապակ արբեցոյց զիս։
Ողորմու(թ)ի(ւն) քո տ(է)ր զհետ իմ եկեսցէ զա(մենայ)ն աւուրս կենաց իմոց, բնակել ինձ ՛ի տան տ(եառ)ն ընդ երկայն աւուրս։ Տունք. ը՜։
