Բա́րձր առնեմ զքեզ տ(է)ր զի ընկալար զիս. եւ ո́չ ուրախ արարեր զթշնամին իմ յիս։
Տ(է)ր ա(ստուա)ծ իմ՝ կարդացի առ քեզ եւ բժշկեցեր զիս
տ(է)ր հաներ ՛ի դժոխոց զանձն իմ, փրկեցեր զիս յայնցանէ որ իջանեն ՛ի գուբ։
Սաղմո́ս ասացէք տ(եառ)ն ս(ուր)բք ն(ո)ր(ա). խոստովա́ն եղերուք յիշատակի սրբու(թ)ե(ան) ն(ո)ր(ա)։
Սրտմտու(թ)ի(ւն) է ՛ի բարկու(թ)ե(ան) ն(ո)ր(ա), եւ կեանք են ՛ի կամա́ց նորա։ Ընդ երեկոյս հանգիցեն լալիք, առաւօտու եղիցի ուրախու(թ)ի(ւն)։
Ես ասացի ՛ի բարեկենդանութե(ան) իմում, թէ ո́չ սասանեցայց յաւիտեան։
Տ(է)ր ՛ի կա́մս քո ետուր գեղոյ իմոյ զօրու(թ)ի(ւն), դարձուցեր զերեսս քի յինէն՝ եւ ես եղէ խռովեալ։
Առ քեզ տ(է)ր կարդացի, առ ա(ստուա)ծ իմ աղաչեցի.
զի՞նչ օգուտ է քեզ յարենէ իմմէ, թէ իջանեմ ես յապականութի(ւն)։ Միթէ հող խոստովա՞ն առնիցի առ քեզ, կամ պատմեսցէ՞ զճշմարտու(թ)ի(ւն)ս քո։
Լուաւ ինձ տ(է)ր եւ ողորմեցաւ, եւ տ(է)ր եղեւ ինձ օգնական։
Դարձոյց զսուգ իմ յուրախութի(ւն), զերծ յինէն զքուրձ, եւ ինձ զգեցոյց զուրախութի(ւն)։
Ո(ր)պ(էս) սաղմոս ասասցեն քեզ փառք իմ. եւ այլ մի́ զղջացայց, տ(է)ր ա(ստուա)ծ իմ յաւիտեա́ն խոստովան եղէց քեզ։ Տունք. ժ՜բ։ Գոբղայս. լ՜դ։
