Դատեա́տ(է)ր զայնոսիկ ոյք դատին զիս. մարտի́ր ը(նդ) այնոսիկ որ մարտնչի́ն ընդ իս։
Ա́ռ զզէն եւ զասպար քո, եւ արի́ յօգնել ինձ.
հա́ն զսուր քո ընդդէմ հալածչաց իմոց, արգե́լ զն(ո)ս(ա). եւ ասա́ դու ցանձն իմ թէ փրկու(թ)ի(ւն) քո ես եմ։
Ամաչեսցեն եւ յամօթ լիցին ոյք խնդրէին զանձն իմ. դարձցին յետս եւ ամաչեսցեն ոյք խորհէին ինձ չար։
Եղիցին նոքա ո(ր)պ(էս) փոշի́ առաջի հողմոյ. եւ հրեշտակ տ(եառ)ն նեղեսցէ զն(ո)ս(ա)։
Եղիցին ճանապարհք ն(ո)ց(ա) ՛ի խաւար եւ ՛ի գայթագղու(թ)ի(ւն). եւ հրեշտակ ա(ստուծո)յ հալածեսցէ զն(ո)ս(ա)։
՛Ի նանիր թաքուցին ինձ որոգա́յթ յապականու(թ)ե(ան) իւրեանց, եւ ՛ի նանիր նախատեցին զանձն իմ։
Հասցէ ՛ի վ(ե)ր(այ) ն(ո)ց(ա) որոգայթ զոր ո́չ գիտացին. եւ որս զոր թաքուցին՝ առցէ́ զոտս ն(ո)ց(ա), եւ յորոգայթ ՛ի նոյն անկցին։
Այլ անձն իմ ցնծասցէ ՛ի տ(է)ր, ուրախ եղիցի ՛ի փրկու(թ)ե(ան) ն(ո)ր(ա).
եւ ա(մենայ)ն ոսկերք իմ ասասցեն, տ(է)ր՝ ո՞վ նման է քեզ։ Զի փրկեաց զաղքատն ՛ի ձեռաց հզօրի, զաղքատ եւ զտնանկ յանցանէ որ յափշտակեն զնա։
Յարեան ՛ի վ(ե)ր(այ) իմ վկայք չարեաց. զոր ինչ ո́չ գիտէի հարցանէին զիս։
Հատուցին ինձ չար փոխանակ ընդ բարւոյ. անժառանգե́լ զանձն իմ խորհեցան յորդւոց ՛ի մարդկանէ։
Ես ՛ի նեղել ն(ո)ց(ա) քո́ւրձ զգենու(թ)ի(ւն), խոնա́րհ առնէի պահօք զանձն իմ, եւ աղօթք իմ ՛ի ծոց իմ դարձցին։
Ո(ր)պ(էս) զեղբայր եւ զընկեր այնպէս հաճոյ լինէի, ո(ր)պ(էս) սգաւո́ր եւ տրտում այնպէս խոնարհ առնէի։
՛Ի վ(ե)ր(այ) իմ ուրախ եղեն եւ ժողովեցան, ժողովեցան յիս տանջանք եւ ես ո́չ ծանեայ.
ցրուեցան եւ ո́չ զղջացան։ Փորձեցին զիս եւ արհամարհեցին, արհամարհանօք կրճտեցին ՛ի վ(ե)ր(այ) իմ զատամունս իւրեանց,
տ(է)ր ե՞րբ տեսցես։ ՛Ի բա́ց արա զանձն իմ ՛ի խորամանկութ(են)է ն(ո)ց(ա), եւ յառիւծուց զմիամօրութիւն իմ։
Խոստովան եղէց քեզ տ(է)ր յեկեղեցի́ս մեծս, եւ ՛ի ժողովս բազմաց օրհնեցի́ց զքեզ։
Մի́ ուրախ եղիցին յիս թշնամիք իմ ոյք ատէին զիս տարապարտուց. ակնարկի́ առնէին յիս աչօք իւրեանց։
Ընդ իս զխաղաղութի(ւն) խօսէին, եւ ինքեանք բարկու(թեամ)բ զնենգութի(ւն) խորհէին։
Բացին ՛ի վ(ե)ր(այ) իմ զբերանս իւրեանց, եւ ասացին՝ այո́ այո́ տեսին աչք մեր։
Տեսեր տ(է)ր եւ մի́ լռեր, տ(է)ր՝ մի́ ՛ի բացեայ առնիր յինէն։
Զարթի́ր եւ հայեա́ց տ(է)ր յիրաւունս իմ, ա(ստուա)ծ իմ եւ տ(է)ր իմ ՛ի դատաստանս իմ.
եւ իրա́ւ արա ինձ ըստ արդարու(թ)ե(ան) քում տ(է)ր ա(ստուա)ծ իմ։ Մի́ ուրախ եղիցին յիս թշնամիք իմ,
եւ մի́ ասասցեն ՛ի սիրտս իւրեանց թէ վաշ վա́շ անձանց մերոց զի ընկլուզաք զնա։
Ամաչեսցեն եւ յամօթ լիցին ոյք խնդային ընդ չար իմ. զգեցցին զամօթ եւ զանարգանս ոյք մեծաբանէին ՛ի վ(ե)ր(այ) իմ։
Ցնծասցեն եւ ուրա́խ լիցին ՛ի քեզ ամենեքեան, ոյք կամին ընդ արդարութի(ւն) իմ։ Ասասցեն յա(մենայ)ն ժամ մե́ծ է ա(ստուա)ծ. եւ ոյք կամին զխաղաղութի(ւն) ծառայի քոյ։
Լեզու իմ խօսեսցի զարդարու(թ)ի(ւն)ս քո, զօրհանապազ զգովութի(ւն)ս քո։ Տունք. ի՜է։
