Տ(է)ր մի́ սրտմտու(թեամ)բ քով յանդիմաներ զիս. եւ մի́ բարկութ(եամ)բ քո խրատեր զիս։
Զի նետք քո հարան յիս, եւ յի́ս հաստատեցա́ւ ձեռն քո։
Ո́չ գոյ բժշկու(թ)ի(ւն) մարմնոյ իմոյ, յերեսաց բարկու(թ)ե(ան) քոյ։ Ո́չ է խաղաղու(թ)ի(ւն) ոսկերաց իմոց, յերեսաց մեղաց իմոց։
Անօրէնու(թ)ի(ւն)ք իմ բարձրացան քան զգլուխ իմ, ո(ր)պ(էս) բեռն ծանր ծանրացան ՛ի վ(ե)ր(այ) իմ։
Նեխեցան եւ փտեցան վէրք իմ, յերեսա́ց անզգամու(թ)ե(ան) իմոյ։
Տառապեցայ եւ խոնարհ եղէ յոյժ, զօրհանապազ տրտո́ւմ գնայի,
զի անձն իմ լի եղեւ չարչարանօք, եւ ո́չ գոյ բժշկու(թ)ի(ւն) մարմնոյ իմոյ։
Չարչարեցայ եւ խոնարհ եղէ մինչեւ յոյժ, մռնչէի́ առ հեծու(թ)ե(ան) սրտի իմոյ։
Տ(է)ր առաջի քո́ է ա(մենայ)ն ցանկութի(ւն) իմ, եւ հեծութի(ւն) իմ ՛ի քէն ո́չ ծածկեցաւ։
Սիրտ իմ խռովեցաւ յիս եւ եթո́ղ զիս զօրութի(ւն) իմ. լոյս աչաց իմոց եւ այս ո́չ եղեւ ընդ իս։
Բարեկամք իմ եւ մերձաւորք իմ առաջի իմ մերձեցա́ն եւ կացին, եւ մերձաւորք իմ հեռի́ եղեն յինէն։
Բռնադատէին զիս եւ խնդրէին զանձն իմ ոյք խորհէին չա́ր ՛ի վ(ե)ր(այ) իմ, խօսեցան զանօրէնութի(ւն) եւ զնենգութիւն զօրհանապազ խորհեցան։
Այլ ես ո(ր)պ(էս) խուլ զի ո́չ լսէ, ո(ր)պ(էս) համր որ ո́չ բանայ զբերան իւր։
Եղէ ես ո(ր)պ(էս) մարդ որ ո́չ լսէ, եւ ո́չ գոն խօսք ՛ի բերան ն(ո)ր(ա)։
Ես ՛ի քեզ տ(է)ր յուսացայ, եւ դու լուիցես ինձ տ(է)ր ա(ստուա)ծ իմ։
Ասացի թէ մի́ ուրախ եղիցին յիս թշնամիք իմ. ՛ի սասանել ոտից իմոց ՛ի վ(ե)ր(այ) իմ մեծամե́ծս խօսեցան։
Ես ՛ի տանջանս պատրաստ եմ, եւ ցաւք իմ առաջի իմ են յա(մենայ)ն ժամ։
Զանօրէնութի(ւն)ս իմ պատմեցից, եւ հոգացա́յց վ(ա)ս(ն) մեղաց իմոց։
Իսկարդ թշնամիք իմ կենդանի́ են, եւ զօրացեալ եղեն քան զիս. բազում էին ոյք ատէին զիս ՛ի տարապարտուց։
Ոյք հատուցին ինձ չար փոխանակ ընդ բարւոյ. չա́ր խօսէին զինէն, զի ես երթայի զհետ արդարութե(ան)։
Մի́ թողուր զիս տ(է)ր ա(ստուա)ծ իմ. եւ մի́ ՛ի բացեայ առնիր յինէն,
հայեա́ց յօգնել ինձ տ(է)ր փրկութե(ան) իմոյ։ Տունք. ի՜ա։
