Մեծ է տ(է)ր, եւ օրհնեալ է յոյժ, ՛ի քաղաք ա(ստուծո)յ մերոյ, ՛ի լեառն սուրբ նորա։
Հաստարմա́տ ցնծասցէ ցնծու(թեամ)բ ա(մենայ)ն երկիր. լերինք սիոնի կողմանք հիւսւսոյ՝ քաղաք թագաւորի մեծի։
Ա(ստուա)ծ ՛ի տաճարի իւրում յայտնի, ՛ի ժամանակի ո(ր)պ(էս) օգնական լինէր ն(ո)ց(ա)։
Ահաւասիկ թագաւորութի(ւն)ք երկրի ժողովեցան, եւ անցին ՛ի միասին։
Ինքեանք տեսին այսպէս եւ զարմացան, խռովեցան սասանեցան,
եւ դո·ումն կալաւ զն(ո)ս(ա)։
Անդ երկունք ո(ր)պ(էս) ՛ի ծննդեան, ՛ի հողմ սաստիկ փշրեսցէ զնաւս ՛ի թարսիս։
Ո(ր)պ(էս) լուաք՝ սո́յնպէս եւ տեսաք, ՛ի քաղաք տ(եառ)ն զօրու(թ)ե(ան)ց ՛ի քաղաք ա(ստուծո)յ մերոյ։ Ա(ստուա)ծ հիմունս արկ նմա յաւիտեան.
ընկալա́ք ա(ստուա)ծ զողորմու(թ)ի(ւն) քո ՛ի մէջ ժողովրդեան քոյ։ Հանգիստ։
Ըստ անուան քում սոյնպէս եւ օրհնու(թ)ի(ւն) քո ընդ ա(մենայ)ն տիեզերս, արդարու(թեամ)բ լի է աջ քո։
Ուրա́խ եղիցի լեառն սիոն, եւ ցնծասցեն դստերք յուդայ, վ(ա)ս(ն) իրաւանց քոց տ(է)ր։
Շրջեցարո́ւք զսիովնիւ պաշարեցէ́ք զնա, եւ պատեցէ́ք զաշտարակս ն(ո)ր(ա)։
Դի́վ՝ր զօրութե(ան)ց ն(ո)ր(ա), բաժանեցէ́ք զամուրս ն(ո)ր(ա), զի պատմել կարասջիք յազգ յայլ։
Սա է ա(ստուա)ծ ա(ստուա)ծ մեր յաւիտեանս յաւիտենից, եւ սա հովուեսցէ́ զմեզ մինչեւ յաւիտեան։ Տունք. ժ՜գ։
