Ա(ստուա)ծ աստուծոց տ(է)ր խօսեցաւ, կոչեաց զերկիր յարեւելից մինչ ՛ի մուտս արեւու։
՛Ի սիովնէ մեծ վայելչութի(ւն), փրկու(թ)ե(ան) գեղոյ ն(ո)ր(ա)։
Ա(ստուա)ծ մեր յայտնապէս եկեսցէ, եւ ա(ստուա)ծ մեր մի́ դադարեսցէ։ Հուր առաջի ն(ո)ր(ա) բորբոքեսցի, եւ շուրջ զնովաւ մրրիկ յոյժ։
Կոչեսցէ զերկինս ՛ի վերուստ՝ եւ զերկիր ՛ի դատել զժողովուրդ իւր,
ժողովել առ ինքն զսուրբս իւր, եւ ոյք դնեն զպատարագս ուխտից ՛ի վ(ե)ր(այ) սեղանոյ։
Պատմեսցեն երկինք զարդարութի(ւն) ն(ո)ր(ա), զի ա(ստուա)ծ դատաւոր է։ Հանգիստ։
Լո́ւր ժողովուրդ իմ եւ խօսեցայց ընդ քեզ, եւ ի(սրա)էլ քե́զ վայեցից. զի ա(ստուա)ծ ա(ստուա)ծ քո ես եմ։
Ո́չ թէ վասն պատարագաց քոց կշտամբեմ զքեզ. զի ողջակէզք քո առաջի իմ են յա(մենայ)ն ժամ։
Ո́չ ը(նդ)ունիմ ՛ի տանէ քումմէ զուարակս, եւ ո́չ ՛ի հօտից քոց նոխազս։
Ի́մ է ա(մենայ)ն գազան անտառի. երէ լերանց եւ ա(մենայ)ն անասուն։
Գիտե́մ ես զա(մենայ)ն թռչունս երկնից, գեղեցկու(թ)ի(ւն) վայրի ը(թ)ի(ւն)ս է։
Թէ քաղցեայց, քեզ ինչ ո́չ ասացից. զի ի́մ է աշխարհ լրիւ իւրով։
Ո́չ ուտեմ ես զմիս զուարակաց քոց, եւ ո́չ զարիւն նոխազաց քոց ըմպեմ։
Մատո́ ա(ստուծո)յ պատարագ օրհնու(թ)ե(ան), կատարեա́ բարձրելոյն զուխտս քո։
Կարդասցեն առ իս յաւուր նեղութե(ան) քո, ես փրկեցից զքեզ՝ եւ դու փառաւո́ր արասցես զիս։ հանգիստ։
Սակայն մեղաւորին ասէ ա(ստուա)ծ. իսկ դու ընդէ՞ր բնաւ պատմես զարդարու(թ)ի(ւն) իմ, կամ առնուս զուխտ իմ ՛ի բերան քո։
Զի դու ատեծե́ր զխրատ իմ, մերժեցեր եւ յե́տս ընկեցեր զա(մենայ)ն բանս բերանոյ իմոյ։
Թէ տեսանէիր զգողս ընթանայի́ր ընդ ն(ո)ս(ա), եւ ընդ շունս դնէիր զբաժին քո։
Բերան քո յաճախէր զչարու(թ)ի(ւն), եւ լեզու քո նիւթէր զնենգութի(ւն)։
Նստեալ զեղբօրէ քումմէ չարախօսէիր, եւ ՛ի վ(ե)ր(այ) որդւոյ մօր քոյ դնէիր զգայթագղու(թ)ի(ւն)։
Զայս ա(մենայ)ն արարեր եւ ես լռեցի քեզ. կարծեցեր անօրէնդ ՛ի մտի քում, թէ եւ ես քեզ նմանիցեմ։ Արդ յանդիմանեցից եւ կացուցից զայս ա(մենայ)ն առաջի քո,
իմացրո́ւք ամենեքեան որոց մոռացեալ իցէ զա(ստուա)ծ։ Գուցէ երբէք յափշտակիցիք, եւ ոչ ո́ք իցէ որ փրկիցէ։
Պատարագ օրհնու(թ)ե(ան) փառաւո́ր արասցէ զիս. եւ անդ է ճանապարհ ուր ցուցից նմա զփրկութի(ւն) ա(ստուծո)յ։ տունք. ի՜դ։
