՛Ի ժամանակի զի եկն առ նա նաթան մարգարէ, իբրեւ զի մտեալ էր նա առ բերսաբէէ. Ծ։
Ողորմեա́ ինձ ա(ստուա)ծ ըստ մեծի ողորմութե(ան) քում. ըստ բազում գթութե(ան) քում քաւեա́ զանօրէնու(թ)ի(ւն)ս իմ։
Առաւել լուա́ զիս յանօրէնութ(են)է իմմէ. եւ ՛ի մեղաց իմոց սուրբ արա զիս։
Զանօրէնու(թ)ի(ւն)ս իմ ես ինձէ́ն գիտեմ, եւ մեղք իմ առաջի իմ են յա(մենայ)ն ժամ։
Քեզ միայն մեղայ տ(է)ր, եւ չար առաջի քո արարի։ Ո(ր)պ(էս) արդար եղիցես ՛ի բանս քո, եւ յաղթօղ ՛ի դատել քեզ։
Անօրէնու(թեամ)բ յղացաւ, եւ ՛ի մեղս ծնաւ զիս մայր իմ։
Դու տ(է)ր զճշմարտութի(ւն) սիրեցեր, զանյայտս եւ զծածկեալս իմաստու(թեամ)բ քով յայտնեցեր ինձ։
Ցօղեա յիս մշտկաւ եւ ս(ուր)բ եղէց, լուա́ եւ քան զձիւն սպիտակ եղէց։
Լսելի́ արա ինձ ցնծութի(ւն) եւ ուրախու(թ)ի(ւն),եւ ցնծասցեն ոսկերք իմ տառապեալք։
Դարձո́ զերեսս քո ՛ի մեղաց իմոց. զա(մենայ)ն անօրէնութի(ւն)ս իմ քաւեա́ յինէն։
Սիրտ ս(ուր)բ հաստեա́ յիս ա(ստուա)ծ, եւ հոգի ուղի́ղ նորոգեա ՛ի փորի իմում։
Մի́ ընկենուր զիս տ(է)ր յերեսաց քոց, եւ զհոգի ս(ուր)բ քո մի́ հաներ յինէն։
Տո́ւր ինձ ցնծու(թ)ի(ւն) փրկութե(ան), հոգւով պետու(թեամ)բ քով հաստատեա́ զիս։
Ուսուցից անօրինաց զճանապարհս քո, եւ ամպարիշտք առ քե́զ դարձցին։
Փրկեա́ զիս յարենէ ա(ստուա)ծ ա(ստուա)ծ փրկու(թ)ե(ան) իմոյ. ցնծասցէ́ լեզու իմ յարդարու(թ)ե(ան) քում։
Տ՝ր եթէ զշրթունս իմ բանաս, բերան իմ երգեսցէ զօրհնու(թ)ի(ւն)ս քո։
Թէ կամեցեալ էիր պատարագս մատուցանէաք. բայց դու ընդ ողջակէզս իսկ ո́չ հաճեցար։
Պատարագ ա(ստուծո)յ հոգի խոնարհ, զսիրտ ս(ուր)բ եւ զհոգի խոնարհ ա(ստուա)ծ ո́չ արհամարհէ։
Բարի́ արա տ(է)ր կամօք քովք սիոնի, եւ շինեսցին պարիսպք ե(րուսաղէ)մի։
Յայնժամ հաճեսցիս ընդ պատարագս արդարութե(ան). ուխտից պատարագս հանցեն ՛ի սեղան քո զուարակս։ Տունք. ի՜։
