Տ(է)ր՝ մի́ սրտմտու(թեամ)բ քով յանդիմաներ զիս, եւ մի́ բարկութ(եամ)բ քով խրատեր զիս։
Ողորմեա́ ինձ տ(է)ր զի հիւա́նդ եմ ես. բժշկեա́ զանձն իմ, զի խռովեցան ոսկերք իմ։
Անձն իմ յոյժ խռովեցաւ, եւ դու տ(է)ր՝ մինչեւ յե՞րբ։
Դա́րձ տ(է)ր եւ փրկեա́ զանձն իմ. կեցո́ զիս տ(է)ր ըստ ողորմութե(ան) քում։
Զի ո́չ ոք է որ ՛ի մահու յիշէ զքեզ, կամ ՛ի դժոխս խոստովան առնի առ քեզ։
Վաստակեցի ես ՛ի հեծու(թ)ե(ան) իմում, լուացի զա(մենայ)ն գիշեր զմահիճս իմ. եւ արտասուօք իմովք զանկողինս իմ թացի։
Խռովեցաւ ՛ի սրտմտութե(ա)նէ ակն իմ. մաշեցա́յ ես ՛ի վ(ե)ր(այ) ա(մենայ)ն թշնամեաց իմոց։
՛Ի բա́ց կացէք յինէն ամենեքեան, ոյք գործէք զանօրէնու(թ)ի(ւն)։
Լուաւ տ(է)ր ձայնի լալոյ իմոյ, լուաւ տ(է)ր աղօթից իմոց. եւ տ(է)ր զխնդրուածս իմ ընկալաւ։
Ամաչեսցեն եւ խռովեսցի́ն յոյժ ա(մենայ)ն թշնամիք իմ. դարձցին յետս եւ ամաչեսցե́ն յոյժ վաղվաղակի եւ խռովեսցին։ Տունք. ժ՜։ Գոբղայս. լ՜։
