Լո́ւր ա(ստուա)ծ աղօթից իմոց յաղաչել ինձ առ քեզ, յերկիւղէ թշնամւոյն փրկեա́ զանձն իմ։
Ծածկեսցես զիս ՛ի ժողովոց չարաց, ՛ի բազմու(թեն)է ոյք գործեն զանօրէնու(թ)ի(ւն)։
Ոյք սրեցին ո(ր)պ(էս) սուսե́ր զլեզուս իւրեանց, լարեցին զաղեղունս իւրեանց յիրս դառնու(թ)ե(ան)։
Ձգել ՛ի գաղտնիս այնոցիկ ոյք ուղիղ են սրտիւք,
յանկարծակի ձգեսցեն ՛ի ն(ո)ս(ա) եւ մի́ երկիցեն։ Ոյք զօրացուցին յանձինս իւրեանց զբանս չարու(թ)ե(ան), խորհեցան թաքուցանել ինձ որոգայթ եւ ասացին ո́չ տեսանէ զայս տ(է)ր։
Քննեցին զանօրէնութի(ւն), պատրաստեցան ՛ի քննել զքննու(թ)ի(ւն)։
Մատիցէ այր՝ ՛ի խորու(թ)ի(ւն) սրտի իւրոյ, եւ բա́րձր եղիցի ա(ստուա)ծ։
Նետք տղայոց եղեն վէրք նոցա, տկարացան ՛ի ն(ո)ս(ա) լեզուք իւրեանց. եւ խռովեսցին ամենեքեան ոյք հային ը(նդ) ն(ո)ս(ա)։
Երկեաւ ա(մենայ)ն մարդ եւ պատմեցին զգործս ա(ստուծո)յ, զարարածս ն(ո)ր(ա) ՛ի միտ առին։
Ուրա́խ եղիցի արդար ՛ի տ(է)ր, եւ յուսասցին ՛ի նա. նովաւ գովեսցի́ն ամենեքեան ոյք ուղիղ են սրտիւք։ Տունք. ժ՜։ Գոբղայս. լ՜գ։
