Բարի է խոստովան լինել տ(եառ)ն, սաղմոս ասել անուան քում բարձրեալ։
Պատմել առաւօտու զողորմութի(ւն)ս քո, եւ զճշմարտու(թ)ի(ւն)ս ՛ի գիշերի։
Տասնաղեա́ւ սաղմոսարանաւ,՛ի ձայն օրհնութե(ան) գովել։
Ուրախ արարեր զիս տ(է)ր յարարածս քո, եւ ՛ի գործս ձեռաց քոց ցնծացայց։
Ո(ր)պ(էս) զի մեծ են գործք քո տ(է)ր, եւ յոյժ խո́ր են խորհուրդք քո։
Այր անզգամ զայս ո́չ ծանիցէ, եւ անմիտն զայս ո́չ առնու ՛ի միտ։
՛Ի բուսանել մեղաւորաց ո(ր)պ(էս) խոտ, ՛ի ծաղկել այնոցիկ որ գործեն զանօրէնու(թ)ի(ւն)։ Սատակեսցին յաւիտեանս յաւիտենից,
եւ դու բարձրեալ ես յաւիտեանս տ(է)ր։
Զի ահա թշնամիք քո տ(է)ր, զի ահա թշնամիք քո կորիցեն. ցրուեսցին ամենեքեան ոյք գործեն զանօրէնու(թ)ի(ւն)։
Բարձր եղիցի ո(ր)պ(էս) միեղջերոյ եղջեւր իմ, եւ ծերու(թ)ի(ւն) իմ ՛ի ձէթ պարարտու(թ)ե(ան)։
Ետես ակն իմ ՛ի թշնամիս իմ որ յարուցեալ են ՛ի վ(ե)ր(այ) իմ չարութ(եամ)բ, ՛ի ն(ո)ս(ա) լուիցէ ունկն իմ։
Արդարքն ո(ր)պ(էս) զարմաւենիս ծաղկեսցին. ո(ր)պ(էս) մայրքն լիբանանու բազումք եղիցին։
Տնկեալք եղիցին ՛ի տան տ(եառ)ն, ՛ի գաւիթս ա(ստուծո)յ մերոյ ծաղկեսցին։
Եւս՝ եւ բազումք եղիցին ՛ի ծերութի(ւն) պարարտու(թ)ե(ան), գիրգք եւ փափո́ւկք եղիցին
՛ի պատմել, ուղիղ է տ(է)ր ա(ստուա)ծ մեր եւ ո́չ գոյ ՛ի նմա անիրաւու(թ)ի(ւն)։ Տունք. ժ՜դ։ Գոբղայս. խ՜զ։
