Եւ ոմանք իջեալ ՛ի հրէաստանէ՝ ուսուցանէին զեղբարս. եթէ ոչ թլփատիք ըստ օրինացն մովսիսի՝ ո́չ կարէք ապրել։
Եւ լինել ոչ սակաւ հակառակու(թ)ե(ան) եւ խնդրո́յ՝ պաւղոսի եւ բառնաբայ ընդ ն(ո)ս(ա), եդին ելանել պաւղոսի եւ բառնաբայ եւ ոմանց ՛ի նոցանէ՝ առ առաքեալսն եւ երիցունս յե(րուսաղէ)մ վասն խնդրոյն այնորիկ։
Նոքա յուղարկեալք յեկեղեցւոյն, շրջեցան ը(նդ) փիւնիկէ, եւ ընդ սամարիայ, պատմէին զդարձն հեթանոսաց, եւ առնէին ուրախու(թ)ի(ւն) մեծ ամ(ենայն) եղբարց։
Եւ հասեալք յե(րուսաղէ)մ, ընկալեա́լք յեկեղեցւոյն եւ յառաքելոցն եւ յերիցանց, պատմեցին որչափ ինչ արար ընդ ն(ո)ս(ա) ա(ստուա)ծ։
Յարեան ոմանք ՛ի հերձուածո́յն փարիսեցւոց հաւատացեալք, եւ ասէին՝ թէ պա́րտ է թլփատե́լ զդոսա, եւ պատուիրել պահել զօրէնսն մովսիսի։
Եւ ժողովեցան առաքեալքն եւ երիցունք տեսանե́լ վասն բանիս այսորիկ.
Եւ յետ բ(ա)զ(ու)մ խնդիր լինելոյ, յո́տն եկաց պետրոս՝ եւ ասէ ցն(ո)ս(ա). ա́րք եղբարք՝ դուք ինքնի́ն գիտէք, զի յաւուրցն առաջնոց ՛ի միջի ձերում ընտրեաց ա(ստուա)ծ բերանով իմով լսե́լ հեթանոսաց բանին աւետարանի, եւ հաւատա́լ։
եւ սրտագէտն ա(ստուա)ծ վկայեա́ց ն(ո)ց(ա), տալով ն(ո)ց(ա) զհոգին ս(ուր)բ՝ ո(ր)պ(էս) եւ մեզ.
եւ ո́չինչ ընտրութի(ւն) արար ՛ի մէջ ն(ո)ց(ա) եւ մեր, հաւատո́վք սրբեալ զսիրտս ն(ո)ց(ա)։
Արդ՝ ընդէ՞ր փորձէք զա(ստուա)ծ, դնել լո́ւծ ՛ի վերայ պարանոցի աշակերտացն, զոր ո́չ հարքն մեր՝ եւ ո́չ մե́ք կարացաք բառնալ։
այլ շնորհօ́քն տ(եառ)ն յ(իսու)սի ք(րիստո)սի՝ հաւատամք ապրել, զորօրինակ եւ նոքա։
Լռեաց ամ(ենայն) ժողովուրդն, եւ լսէի́ն բառնաբայ եւ պաւղոսի պատմելոյն՝ որչափ արա́ր ա(ստուա)ծ նշանս եւ արուեստս ՛ի հեթանոսս ՛ի ձեռս նոցա։
Եւ յետ լռելոյն ն(ո)ց(ա), պատասխանի ետ յա́կովբոս՝ եւ ասէ. ա́րք եղբարք՝ լուարո́ւք ինձ։
շմաւոն պատմեա́ց որպէս յառաջագոյն ա(ստուա)ծ այց արար առնուլ ժողովո́ւրդ ՛ի հեթանոսաց՝ անուան իւրոյ։
եւ այնմ միաբանի́ն բանք մարգարէիցն. Ո(ր)պ(էս) եւ գրեալ է.
յետ այսորիկ դարձայց՝ եւ շինեցից զյարկս դաւթի, զանկեալն եւ զկործանեալն ն(ո)ր(ա) վերստի́ն շինեցից, եւ կանգնեցից զնա.
ո(ր)պ(էս) զի խնդրեսցեն մնացորդք մարդկան զտ(է)ր. եւ ամ(ենայն) հեթանոսք յորոց վերայ կոչեցեա́լ է անուն իմ, ասէ տ(է)ր. որ առնէ զայս ամ(ենայն).
յայտնի́ է ՛ի յաւիտեանցն.
Վ(ա)ս(ն) որոյ եւ ես իրաւո́ւնս համարիմ, մի́ նեղել զայնոսիկ՝ ոյք ՛ի հեթանոսացն դառնան առ ա(ստուա)ծ։
այլ տալ թո́ւղթս առ ն(ո)ս(ա), խորշել ՛ի կերակրոց կռոց, եւ՛ի պոռնկութ(են)է, եւ ՛ի մեռելոտւո́յ, եւ յարենէ։
Զի մովսէս յազգացն առաջնոց ը(նդ) քաղաքաց, զքարոզիչսն իւր ունի ՛ի ժողովսն, ըստ ամ(ենայն) շաբաթո́ւց ընթերցեալ։
Յայնժամ հաճո́յ թուեցաւ առաքելոցն եւ երիցանցն եւ ամ(ենայն) եկեղեցւոյն, արս ընտրեալս ՛ի նոցանէ առաքե́լ յանտիոք ընդ պաւղոսի եւ ընդ բառնաբայ.զյուդա́ զկոչեցեալն բարսաբա՝ եւ զշիղա, արս գլխաւո́րս.
գրեալ առ եղբարս ՛ի ձեռն նոցա զայս ինչ։ Առաքեալք եւ երիցունք եւ եղբարք, յանտիո́ք եւ ՛ի սիւրիայ եւ ՛ի կիւլիկիայ, եղբարցդ որ ՛ի հեթանոսաց էք, ողջո́յն։
Քանզի լուաք՝ թէ ոմանք իբրեւ ՛ի մէնջ խռովեցուցի́ն զձեզ բանիւք՝ խախտել զանձինս ձեր. ասեն թլփատե́լ եւ պահել զօրէնսն, որոց ո́չ հրամայեցաք։
Հաճո́յ թուեցաւ մեզ միաբան ժողովելոցս, արս ընտրեալս յղե́լ առ ձեզ, ընդ սիրելիս մեր՝ ընդ բառնաբա́յ եւ ընդ պաւղոսի։
արք՝ որք մատնեցին զանձինս իւրեանց վասն անուանն տ(եառ)ն մերոյ յ(իսու)սի ք(րիստո)սի։
Արդ՝ առաքեցաք զյուդա́ եւ զշիղա. եւ ն(ո)ց(ա) ՛ի բանից զնո́յն պատմել։
Զի հաճո́յ թուեցաւ հոգւոյն ս(ր)բ(ո)յ եւ մեզ, մի́ ինչ աւելի բեռն դնել ձեզ. բայց միայն ՛ի կարեւորա́ցս յայսոցիկ.
՛ի բաց կալ ՛ի զոհելոյ կռոց, եւ յարենէ, եւ ՛ի հեղձուցելոյ, եւ ՛ի պոռնկութ(են)է. յորոց պահեալ զանձինս բարւո́ք գործիցէք։ ո́ղջ լերուք։
Եւ նոքա արձակեալք՝ իջի́ն յանտիոք, եւ ժողովեալ զժողովուրդսն՝ ետո́ւն զթուղթն։
եւ ընթերցեալ՝ ուրա́խ եղեն ՛ի վերայ մխիթարու(թ)ե(ան)ն։
Յուդա եւ շիղա՝ զի եւ նոքա մարգարէ́ք էին, բանիւք բազմօք մխիթարեցին զեղբարս՝ եւ հաստատեցին։
Եւ եղեալ անդ ժամանակս արձակեցան յեղբարց խաղաղութ(եամ)բ առ առաքեալսն։
եւ հաճոյ թուեցաւ շիղայի մնա́լ անդէն։
Բայց պաւղոս եւ բառնաբաս շրջէի́ն յանտիոք, ուսուցանել եւ աւետարանե́լ եւ այլովք բազմօք՝ զբանն ա(ստուածո)յ։
Իսկ յետ աւուրց ինչ ասէ պաւղոս ցբառնաբաս. դարձցո́ւք եւ շրջեսցո́ւք զեղբարբք, ը(նդ) ամ(ենայն) քաղաքաց յորս քարոզեցա́ք զբանն տ(եառ)ն, թէ ո՞(ր)պ(էս) ունիցին։
Բառնաբաս կամէր առնո́ւլ եւ զյովհաննէս զկոչեցեալն մարկոս։
բայց պաւղոս աղաչէր՝ թէ զմեկնեալն ՛ի նոցանէ ՛ի պամփիլիայ, եւ զչեկեալն ընդ նոսա ՛ի գործն, մի́ առնուլ ընդ ինքեանս։
Եւ եղեւ գժտութի(ւն) ՛ի մէջ նոցա՝ մինչեւ մեկնել ՛ի միմեանց, բառնաբայ առնուլ զմարկոս՝ նաւե́լ ՛ի կիւպրոս։
Եւ պաւղոսի ընտրեալ զշիղայ՝ ել, յա́նձն արարեալ շնորհացն ա(ստուածո)յ յեղբարց անտի։
եւ շրջէր ՛ի կողմանս ասորւո́ց եւ կիւլիկեցւոց, եւ հաստատէ́ր զեկեղեցին։
