და იყო დღჱ ესევითარი და მოვიდეს ანგელოზნი ღმრთისანი წარდგომად წინაშე უფლისა,
და ეშმაკიცა შოვრის მათსა. და ჰრქუა უფალმან ეშმაკსა მას: ვინაჲ მოხუალ შენ? მაშინ თქუა ეშმაკმან წინაშე უფლისა: გამივლიეს ცასა ქუეშე და მომივლიეს ყოვლითურთ და და აწ შენ წინაშე ვარ.
ჰრქუა მას უფალმან: იხილე სამე აწ მსახური ჩემი იობ? რამეთუ არავინ არს მისებრ ქუეყანასა ზედა კაცი უბიწო, ჭეშმარიტ, ღმრთის მსახურ, განყენებულ და განშორებულ ყოვლისაგან საქმისა ბოროტისა და მერმე აქუსღა-ვე უმანკოებაჲ, ხოლო შენ სთქუ მონაგები მისი ცუდად წარწყმედად.
მიუგო ეშმაკმან და ჰრქუა უფალსა: ტყავი ტყავისა წილ და რავდენი-რაჲ არს კაცისაჲ, სულისა თჳსისათჳს მიუზღვის.
ხოლო აწ მიავლინე ჴელი შენი და შეახე ძუალთა მისთა [და ჴორცთა მისთა], უკუეთუ განმარტებულად თაყუანი(ს)-გცეს, გინა თუ გაკურთხევდეს შენ.
და ჰრქუა უფალმან ეშმაკსა მას: აჰა ეგერა, მოგცემ შენ მას, გარნა სულსა მისსა ერიდე.
და გამოვიდა ეშმაკი იგი უფლისაგან და დასდვა იობს წყლულებაჲ ბოროტი ფერჴითგან ვიდრე თავადმდე, შეჭურა იგი ფაქლითა.
და მოიღო იობ კეცი, რაჲთა წუთხსა იხუეტდეს და დაჯდა იგი სკორეთა ზედა გარეშე ქალაქსა.
და ვითარცა Page of ms. O: 151r ჟამი მრავალი წარჴდა, ჰრქუა მას ცოლმან მისმან: ვიდრე დაგითმენიეს და იტყჳ:
აჰა-ესერა მოველი ჟამსა მცირედ-ღა და მოიწიოს სასოებაჲ მაცხოვარებისა ჩემისაჲ?
აჰა-ესერა წარწყმდა საჴსენებელი შენი ქუეყანით, ძენი და ასულნი, მუცლისა ჩემისა ტკივილნი ჩემნი და სალმობანი, რომელთათჳს ცუდად დავშუერ რუდუნებითა;
და შენ ეგერა თჳთ მყრალობასა მატლთასა ჰზი და ღამეთა ათევ ჰაერთა ქუეშე;
მე შეცთომილი და მსახური შენი, ადგილითი-ადგილად და სახლითი-სახლად მოველოდი მზესა, ოდესმე დაჰჴდეს, რათა განვისუენო შრომათაგან ჩემთა და სალმობათა, რომელთა მოუცავ, არამედ აწ თქუ ნურაჲ სიტყუა უფლისა მიმართ და მოჰკუდე.
ხოლო იობ მიჰხედა მას: ვითარცა ერთი უგუნურთაგანი დედათაჲ იტყჳ; უკუეთუ კეთილი იგი მოვიღეთ ჴელისაგან უფლისა, ბოროტი ესე ვერ მოვითმინოთა? ამას ყოველსა ზედა რავდენი შეემთხჳა მას, არარაჲ ცოდა იობ ბაგითა თჳსითა წინაშე უფლისა.
და ვითარცა ესმა სამთა მათ მეგობართა მისთა ყოველი ესე ბოროტი, რომელი მოიწია მის ზედა, მოვიდეს კაცად-კაცადი სოფლისაგან თჳსისა ხილვად მისა, რაჲ-იგი შეემთხჳა მას. ელიფას, თემანელთა მეფჱ, ბალდას, სავქელთა მთავარი, სოფარ, მინეველთა მეფჱ, და მოვიდეს მისა ერთბამად ნუ/გეშინის-ცემად Page of ms. O: 151v და ხილვად მისა.
ვითარცა იხილეს შორით, ვერ იცნეს იგი და ღაღად-ყვეს ჴმითა მაღლითა და ტიროდეს. და გარდაიპო კაცად-კაცადმან სამოსელი თჳსი და მიწაჲ გარდაისხეს თავსა.
და დასხდეს მის თანა შჳდ დღე [და შჳდ ღამე] და არავინ მათგანი იტყოდა არას, რამეთუ ხედვიდეს წყლულებასა მისსა ბოროტსა და დიდსა ფრიად.
