ვინაჲთგან უკუე მრავალთა ჴელ-ყვეს აღწერად მითხრობისა საქმეთათჳს გულ-სავსე ქმნილთა ჩუენ შორის,
ვითარცა-იგი მომცეს ჩუენ, რომელნი დასაბამითგან თჳთმხილველ და მსახურ ყავით იყვნეს სიტყჳსა მის,
ჯერ-მიჩნდა მეცა, რომელი შეუდეგ პირველითგან ყოვლითა ჭეშმარიტებითა, შემდგომითი შემდგომად მიწერად შენდა, მჴნეო ღმრთის მოყვარეო, თეოფილე.
რაჲთა სცნა, რომელთათჳს-იგი ისწავე სიტყუათა მათ კრძალულება.
იყო დღეთა მათ ჰეროდე მეფისა ჰურიასტანისათა მღდელი ვინმე, რომლისა სახელი ზაქარია, შემდგომად დღითი დღე მსახურებისა მის აბიასა, და ცოლი მისი ასულთაგან აჰრონისთა, და სახელი მისი ელისაბედ.
და იყვნეს ორნივე ესე წინაშე ღმრთისა მართალ და ვიდოდეს ყოველთა მცნებათა სიმართლისა უფლისათა უბიწონი,
და არა ესვა მათ შვილი, რამეთუ ელისაბედ იყო ბერწ. და ორნივე გარდასრულ იყვნეს დღეთა მათთა.
და იყო მღდელობასა მას მისსა, წესსა მას დღითი-დღედისა მისისა წინაშე ღმრთისა,
მსგავსად ჩვეულებისა მღდელობისა ჰხუდა მას საკუმეველისა კუმევა და შევიდა ტაძარსა უფლისასა.
და ყოველი სიმრავლე ერისა ილოცვიდა გარეშე ჟამსა მას საკუმეველისა კუმევისასა
და ეჩუენა მას ანგელოზი უფლისა, მდგომარე მარჯუენით საკურთხევლისა მის საკუმეველთასა.
და შეძრწუნდა ზაქარია, იხილა რა იგი, და შიში დაეცა მას ზედა.
ჰრქუა მას ანგელოზმან მან: ნუ გეშინინ ზაქარია, რამეთუ შეისმეს ვედრებანი შენნი, და ცოლმან შენმან ელისაბედ გიშვეს შენ ძე, და უწოდა სახელი მისი იოანე.
და იყოს შენდა სიხარულ და მხიარულება, და მრავალთა შობასა მისსა განიხარონ.
რამეთუ იყოს დიდ წინაშე უფლისა და ღჳნო და თაფლუჭი არა სუას და სულითა წმიდითა აღივსოს მიერვე დედის მუცლით მისითგან.
და მრავალნი ძეთა ისრაჱლისათაგანნი მოაქცინეს უფლისა ღმრთისა მათისა.
და იგი თავადი პირველად განვიდეს წინაშე მისდა სულითა და ძალითა ელიასითა მოქცევად გულნი მამათანი შვილთა მიმართ და ურჩნი გონებითა მართალთათა განმზადებად უფლისა ერი მომზადებული.
და ჰრქუა ზაქარია ანგელოზსა მას: რაჲთა ვცნა ესე, რამეთუ მე მოხუცებულ ვარ, და ცოლი ჩემი გარდასრულ არს დღეთა მისთა?
მიუგო ანგელოზმან მან და ჰრქუა: მე ვარ გაბრიელ, წინაშე მდგომელი პირსა ღმრთისასა და მოვივილინე სიტყუად შენდა და ხარებად ამას.
და აჰა იყო შენ დადუმებულ და ვერ შემძლებელ სიტყუად ვიდრე დღედმდე ყოფად ამისა, ამისთჳს, რამეთუ არა გრწმენნეს სიტყუანი ჩემნი, რომელნი აღესრულნენ ჟამსა თჳსსა.
და დგა ერი იგი და ელოდა ზაქარიას და უკჳრდა დაყოვნება იგი მისი ტაძარსა მას შინა.
და გამო-რა-ვიდა, ვერ ეძლო სიტყუად მათდა, და ცნეს, რამეთუ ჩუენება რამე იხილა ტაძარსა მას შინა. და იგი წამ-უყოფდა მათ და დაადგრა უტყუად.
და ვითარცა აღესრულნეს დღენი იგი მსახურებისა მისისანი წარვიდა სახიდ თჳსა.
და შემდგომად დღეთა მათ მიუდგა ელისაბე, ცოლი მისი და იფარვიდა თავსა თჳსსა ხუთ თუე და იტყოდა,
ვითარმედ: ესრეთ მიყო მე უფალმან დღეთა ამათ, რომელთა მოხედვა ყო მოსპოლვად ყუედრება ჩემი კაცთა შორის.
და თუესა მეექუსესა მოივლინა გაბრიელ ანგელოზი ღმრთისა მიერ ქალაქად გალილეასა, რომლისა სახელი ნაზარეთ,
ქალწულისა, თხოვილისა ქმრისა, რომლისა სახელი იოსებ, სახლისაგან და ტომისა დავითისა, და სახელი ქალწულისა მის, მარიამ.
და შევიდა ანგელოზი იგი მისა და ჰრქუა: გიხაროდენ, მიმადლებულო! უფალი შენ თანა. კურთხეულ ხარ შენ დედათა შორის.
ხოლო მან რა იხილა, შეძრწუნდა სიტყვასა მას მისსა ზედა და განიზრახვიდა: ვითარ-მე არს მოკითხვა ესე?
და ჰრქუა მას ანგელოზმან მან: ნუ გეშინინ, მარიამ, რამეთუ ჰპოე მადლი წინაშე ღმრთისა.
და აჰა ესერა შენ მუცლად-იღო და ჰშვე ძე და უწოდე სახელი მისი იესო.
ესე იყოს დიდ და ძე მაღლის ეწოდოს, და მისცეს მას უფალმან ღმერთმან საყდარი დავითის, მამისა თჳსისა, და მეუფებდეს სახლსა ზედა იაკობისსა საუკუნოდ,
და სუფევისა მისისა არა იყოს დასასრულ.
ჰრქუა მარიამ ანგელოზსა მას: ვითარ-მე იყოს ესე ჩემდა, რამეთუ მე მამაკაცი არა ვიცი.
მიუგო ანგელოზმან მან და ჰრქუა მას: სული წმიდაჲ მოვიდეს შენ ზედა, და ძალი მაღლისა გფარვიდეს შენ; ამისთჳსცა შობილსა მას წმიდა ეწოდოს, და ძე მაღლის.
და აჰა ელისაბედ, ნათესავი შენი, იგიცა მიდგომილ არს ძესა სიბერესა თჳსსა, და ესე მეექუსე თუე არს მისი, რომელსა-იგი ერქუა ბერწ.
რამეთუ არა შეუძლებელ არს წინაშე ღმრთისა ყოველი სიტყუა.
ჰრქუა მას მარიამ: აჰა მჴევალი უფლისაჲ; მეყავნ მე სიტყჳსაებრ შენისა! და წარვიდა მისგან ანგელოზი იგი.
და აღდგა მარიამ დღეთა შინა ღა წარვიდა მთად კერძო მსწრაფლ ქალაქად იუდასა.
და შევიდა სახლსა ზაქარიასასა და მოიკითხა ელისაბედ.
და იყო ვითარცა ესმა ელისაბედს მოკითხვა მარიამისი, ჰკრთებოდა ყრმა იგი მუცელსა მისსა. და აღივსო სულითა წმიდითა ელისაბედ.
და ჴმა-ყო ჴმითა დიდითა და თქუა: კურთხეულ ხარ შენ დედათა შორის, და კურთხეულ არს ნაყოფი მუცლისა შენისა!
და ვინაჲ ჩემდა ესე, რაჲთა მოვიდეს დედა უფლისა ჩემისა ჩემდა.
რამეთუ აჰა ესერა ვითარცა იყო ჴმაჲ მოკითხვისა შენისა ყურთა მომართ ჩემთა, ჰკრთებოდა ყრმა ესე სიხარულით მუცელსა ჩემსა.
და ნეტარ არს, რომელსა ჰრწმენეს. რამეთუ იყოს აღსრულება თქუმულთა მათ მისა მიმართ უფლისა მიერ.
და თქუა მარიამ: ადიდებს სული ჩემი უფალსა,
და განიხარა სულმან ჩემმან ღმრთისა მიმართ, მაცხოვრისა ჩემისა,
რამეთუ მიხედნა სიმდაბლესა ზედა მჴევლისა თჳსისასა; რამეთუ აჰა ესერა ამიერითგან მნატრიდენ მე ყოველნი ნათესავნი;
რამეთუ ყო ჩემ თანა დიდებული ძლიერმან, და წმიდა არს სახელი მისი,
და წყალობა მისი ნათესავითი ნათესავადმდე მოშიშთა მისთა ზედა
ყო სიმტკიცე მკლავითა თჳსითა; განაბნინა ამპარტავანნი გონებითა გულთა მათთაჲთა.
დაამჴუნა ძლიერნი საყდართაგან, და აღამაღლნა მდაბალნი.
მშიერნი აღავსნა კეთილითა და მდიდარნი განავლინნა ცუდნი;
შეეწია ისრაჱლსა, მონასა თჳსსა, მოჴსენებად წყალობისა.
ვითარცა ეტყოდა მამათა ჩუენთა აბრაჰამსა და ნათესავსა მისსა საუკუნოდ.
და დაადგრა მარიამ ელისაბედის თანა სამ თუე და წარვიდა სახიდ თჳსსა.
ხოლო ელისაბედისნი აღივსნეს ჟამნი შობისა მისისანი, და შვა ძე.
და ესმა გარემოთა და ნათესავთა, რამეთუ განადიდა უფალმან წყალობა თჳსი მის თანა, და მის თანა იხარებდეს.
და იყო მერვესა დღესა და მოვიდეს წინადაცუეთად ყრმისა მის, რაჲთამცა უწოდეს მას სახელი მამისა მისისა -- ზაქარია.
და მიუგო დედამან მისმან და ჰრქუა: არა, არამედ ეწოდოს მაგას იოანე.
და ჰრქუეს მას, ვითარმედ: არავინ არს ნათესავსა შენსა, რომელსა ჰრქჳან სახელი ეგე.
და წამ-უყოფდეს მამასა მისსა, რა-ძი უნდეს სახელის-დებად მისა.
და მოითხოა ფიცარი და დაწერა და თქუა: იოანე არს სახელი მისი. და დაუკჳრდა ესე ყოველთა.
და მეყსეულად აღეღო პირი მისი და ენა, და იტყოდა და აკურთხევდა ღმერთსა.
და იყო შიში დიდი ყოველთა ზედა გარემო მკჳდრთა მისთა და ყოველთა მათ მთით კერძოთა ჰურიასტანისათა, მიმოითქუმოდეს ყოველნი ესე სიტყუანი.
და დაიდვეს გულსა, რომელთა ესმოდა ესე და იტყოდეს: რამე იყოს ყრმა ესე? და ჴელი უფლისაჲ იყო მის ზედა.
და მამა მისი, ზაქარია, აღივსო სულითა წმიდითა, წინაწარმეტყუელებდა და თქვა:
კურთხეულ არს უფალი ღმერთი ისრაჱლისა, რამეთუ მოხედნა და ყო ჴსნა ერისა თჳსისა,
და აღმიდგინა ჩუენ რქა ცხორებისა შორის სახლსა მას დავითის, მონისა თჳსისაჲ;
ვითარცა ეტყოდა პირითა წმიდითა საუკუნითგან წინაწარმეტყუელთა მისთათა.
ცხორებასა მტერთა ჩუენთაგან და ჴელისაგან ყოველთა მოძულეთა ჩუენთასა;
ყოფად წყალობისა მამათა ჩუენთა თანა, და მოჴსენებად აღთქმისა წმიდისა მისისა;
ფიცით, რომელ ეფუცა აბრაჰამს, მამასა ჩუენსა, მოცემად ჩუენდა
უშიშად ჴსნად ჴელთაგან მტერთა ჩუენთასა,
მსახურებად მისა ღირსებით და სიმართლით წინაშე მისსა ყოველთა დღეთა ცხორებისა ჩუენისათა.
და შენ, ყრმაო, წინაწარმეტყუელ მაღლის იწოდო, რამეთუ წარსძღუე შენ წინაშე პირსა უფლისასა განმზადებად გზათა მისთა,
მიცემად მეცნიერება ცხორებისა ერსა თჳსსა მოტევებითა ცოდვათა მათთათა,
მოწყალებითა წყალობისა ღმრთისა ჩუენისათა, რომელთა მიერ მომხედნა ჩუენ აღმოსავალმან მაღლით
გამოჩინებად მათ ზედა, რომელნი სხენან ბნელსა შინა და აჩრდილთა სიკუდილისათა, და წარმართებად ფერჴთა ჩუენთა გზასა მშჳდობისასა.
ხოლო ყრმა იგი აღორძინდებოდა, და განმტკიცნებოდა სულითა და იყო უდაბნოსა ვიდრე გამოცხადებადმდე მისა ისრაილისა მიმართ.
