და იყო მათ დღეთა შინა, ასწავებდა რა ერსა მას და ახარებდა ტაძარსა შინა, ზედა მიუჴდეს მღდელთმოძღუარნი იგი და მწიგნობარნი მოხუცებულითურთ,
ეტყოდეს მას და ჰრქუეს: გჳთხარ ჩუენ, რომლითა ჴელმწიფებითა ამას იქმ, ანუ ვინ მოგცა შენ ჴელმწიფება ესე?
მიუგო იესო და ჰრქუა მათ: გკითხო თქუენ მეცა სიტყუა ერთი, და მითხართ მე:
ნათლის-ცემა იოანესი ზეცით იყო ანუ კაცთაგან?
ხოლო იგინი შეიზრახნეს ურთიერთას და იტყოდეს: უკუეთუ ვთქუათ, ვითარმედ: ზეცით იყო, მრქვას ჩუენ: რასათჳს არა გრწმენა მისი?
და უკუეთუ ვთქუათ: კაცთაგან, ყოველმან ერმან ქვა დამკრიბოს ჩუენ, რამეთუ სარწმუნო არს იოანე წინაწარმეტყველად.
და მიუგეს და ჰრქვეს: არა ვიცით, ვინა იყო.
და იესო ჰრქუა მათ: არცა მე გითხრა თქუენ, რომლითა ჴელმწიფებითა ამას ვიქმ.
და იწყო იგავით სიტყუად მათთა: კაცმან ვინმე დაასხა ვენაჴი და მისცა იგი მოქმედთა და წარვიდა მრავალთა ჟამთა.
და ჟამსა თჳსსა მიუვლინა მოქმედთა მათ მონა, რაჲთა ნაყოფისა მისგან მოსცენ მას. ხოლო მოქმედთა მათ სცეს და ტანჯეს და წარავლინეს იგი ცალიერი.
და შესძინა მივლინებად სხვა მონა. ხოლო მათ იგიცა გუემეს და წარავლინეს ცუდი.
მერმე კუალად მიავლინა მესამე. ხოლო მათ შეიპყრეს და დასდვეს მას წყლულება და გამოაძეს იგი.
და თქუა უფალმან მის ვენაჴისამან: რაჲ ვყო? მივავლინო ძე ჩემი საყუარელი, ვინ უწყის, შეიკდიმონ.
ხოლო ვითარცა იხილეს იგი ქვეყანისმოქმედთა მათ, ზრახვა-ყვეს ურთიერთას და თქუეს: ესე არს მკჳდრი, მოვედით და მოვკლათ იგი, რაჲთა ჩუენდა იყოს სამკჳდრებელი.
და განიყვანეს იგი გარეშე სავენაჴესა მას და მოკლეს. აწ რაჲ უყოს მათ უფალმან სავენაჴისამან?
მოვიდეს და წარწყმიდნეს ქუეყანისმოქმედნი იგი და მისცეს ვენაჴი იგი სხუათა. ხოლო მათ ესმა ესე და თქვეს: ნუ იყოფინ.
ხოლო თავადმან მან მიხედა მათ და ჰრქვა: ვითარ არს წერილი ესე: ლოდი, რომელ შეურაცხ-ყვეს მაშენებელთა, იგი იქმნა თავკიდეთა?
ყოველი, რომელი დაეცეს ლოდს მას ზედა, შეიმუსროს; და რომელსა ზედა დაეცეს, განანქრიოს იგი.
და უნდა მღდელთმოძღუართა მათ და მწიგნობართა დასხმად ჴელთა მათთა მას ჟამსა შინა და ეშინოდა ერისა მის, რამეთუ გულისხმა-ყვეს, ვითარმედ მათთჳს თქუა იგავი ესე.
და მზირ-უყვეს მას და მიავლინნეს მზირნი ორგულნი, რომელნი მართლად იტყოდეს თავთა თჳსთა, რაჲთა პოონ რამე სიტყვა მის თანა და მისცენ იგი მთავრობასა და ჴელმწიფებასა მთავრისასა.
და ჰკითხეს მას და ეტყოდეს: მოძღუარ, ვიცით, რამეთუ მართალსა იტყჳ და ასწავებ და არა ვის თუალ აღებ პირსა, არამედ ჭეშმარიტად გზასა ღმრთისასა ასწავებ.
ჯერ-არსა კეისრისა ხარკისა მიცემად ანუ არა?
და ვითარცა გულისხმა-ყო ზაკულება იგი მათი, ჰრქუა მათ: რასა გამომცდით მე?
მიჩუენეთ მე დრაჰკანი: ხოლო მათ უჩვენეს. და ჰრქუა: ვისი არს ხატი და ზედა წერილი? ხოლო მათ მიუგეს და ჰრქუეს: კეისრისა.
და იესო ჰრქუა მათ: აწ უკვე მიეცით კეისრისა კეისარსა და ღმრთისაჲ ღმერთსა.
და ვერა რა პოეს მისთჳს სიტყჳსგება წინაშე ერისა მის და უკჳრდა სიტყჳსმიგება იგი მისი და დადუმნეს.
მო-ვინმე-უჴდეს მას, მას ჟამსა შინა სადუკეველნი, (რომელნი აცილობენ, ვითარმედ აღდგომა არა არს) და ჰკითხეს მას და ეტყოდეს:
მოძღუარ, მოსე ესრეთ დამიწერა ჩუენ: უკუეთუ ვისმე ძმა მოუკუდეს და ესუას მას ცოლი და იგი უშვილო იყოს, რაჲთა შეირთოს ცოლი იგი მისი ძმამან მისმან და აღუდგინოს თესლი ძმასა თჳსსა.
შჳდნი უკუე ძმანი იყვნეს ჩუენ შორის. და პირველმან მან შეირთო ცოლი და მოკუდა უშვილო.
და მეორემან შეირთო და იგიცა მოკუდა უშვილო
და მესამემან და მოსწყდეს უშვილონი და ეგრეთვე ვიდრე მეშჳდედმდე, და არა დაშთა შვილი.
შემდგომად მათ ყოველთასა მოკუდა დედაკაციცა იგი.
აწ უკუე აღდგომასა მას მკუდართასა ვისა მათგანისა იყოს ცოლ, რამეთუ შჳდთავე მათ ესუა იგი ცოლად.
მიუგო იესო და ჰრქუა მათ: ნაშობნი ამის სოფლისანი იქორწინებიან და განჰქორწინებენ;
ხოლო რომელნი-იგი ღირს იქმნენ საუკუნესა მას მიმთხუევად და აღდგომასა მას მკუდრეთით, არცა იქორწინებოდინ, არცა განჰქორწინებდენ.
არცაღა მერმე სიკუდილად ჴელ-ეწიფების, რამეთუ სწორ ანგელოზთა არიან და ძენი ღმრთისანი და აღდგომისანი არიან.
ხოლო რამეთუ აღდგენ მკუდარნი, მოსეცა აუწყა მაყლოვანსა მას ზედა, ვითარცა-იგი ეტყჳს უფალსა ღმერთსა აბრაჰამისსა და ღმერთსა ისაკისსა და ღმერთსა იაკობისსა.
რამეთუ არა არს ღმერთი მკუდართა, არამედ ცხოველთა, რამეთუ ყოველნი ცხოველ არიან მის წინაშე.
მი-ვიეთმე-უგეს მწიგნობართა და ჰრქუეს: მოძღუარ, კეთილად სთქუ.
ვერღარა იკადრეს კითხვად მისა მიერითგან. და ჰრქუა მათ უფალმან:
ვითარ უკუე იტყჳან ქრისტესა ძედ დავითისა?
რამეთუ თჳთ იგი დავით იტყჳს წიგნსა ფსალმუნთასა: ჰრქუა უფალმან უფალსა ჩემსა: დაჯედ მარჯუენით ჩემსა,
ვიდრემდე დავსხნე მტერნი შენნი ქუეშე ფერჴთა შენთა.
თჳთ იგი დავით უფლით ხადის, და ვითარ ძე მისი არს?
და ვითარცა ესმოდა ესე ყოველსა მას ერსა, ჰრქუა მოწაფეთა თჳსთა:
ეკრძალენით მწიგნობართაგან, რომელთა ჰნებავს სამოსლითა სლვა და რომელთა უყვარს უბანთა ზედა მოკითხვა და პირველად ჯდომა კრებულსა შორის და ზემოჯდომა პურსა ზედა,
რომელნი შეშჭამენ სახლებსა ქურივთასა და მიზეზით განგრძობილად ილოცევდ. ამათ მოიღონ უმეტესი საშჯელი.
