TITUS
Gurgani, Vis u Ramin
Part No. 7
Previous part

Chapter: 7  
برون آمدن سلطان از اصفهان و داستان گويندهء کتاب


Strophe: 1  
Verse: a   چو کوس از درگه سلطان بغرّيد
Verse: b   تو گفتى کوه و سنگ از هم بدرّيد

Strophe: 2  
Verse: a   به خاور مهر تابان رخ بپوشيد
Verse: b   به گردون زهره را زهّره بجوشيد

Strophe: 3  
Verse: a   سپاهى رفت بيرون از صفاهان
Verse: b   که صد يك زان نديدند ايچ شاهان

Strophe: 4  
Verse: a   خداوند جهان سلطان اعظم
Verse: b   برون رفت از صفاهان شاد و خرم

Strophe: 5  
Verse: a   رکابش داشت عژ جاودانى
Verse: b   چو چترش داشت فر آسمانى

Strophe: 6  
Verse: a   به هامون بود لشکر گاه سلطان
Verse: b   زبس خرگاه و خيمه چون کهستان

Strophe: 7  
Verse: a   پلنگ و شير در وى مردم جنگ
Verse: b   بتان نغز گور و آهو و رنگ

Strophe: 8  
Verse: a   فرود آمد شهنشه در کهستان
Verse: b   کهستان گشت خرم چون گلستان

Strophe: 9  
Verse: a   روان گشت از کهستان روز ديگر
Verse: b   به کوهستان همدان رفت يکسر

Page of edition: 27 
Strophe: 10  
Verse: a   مرا اند صفاهان بود کارى
Verse: b   در آن کارم همى شد روزگارى

Strophe: 11  
Verse: a   بماندم زين سبب اندر صفاهان
Verse: b   نردفتم در رکاب شاهشاهان

Strophe: 12  
Verse: a   شدم زى تاج دولت خواجه بوالفتح
Verse: b   که بادش جاودان در کارها فتح

Strophe: 13  
Verse: a   بپرسيد از خداوندى رهى را
Verse: b   در آن پرسش بديدم فرّهى را

Strophe: 14  
Verse: a   پس آنگه گفت با من کاين زمستان
Verse: b   همى باش و مکن عزم کهستان

Strophe: 15  
Verse: a   چو از نوروز گردد اين جهان نو
Verse: b   هوا خوشتر شود آنگه همى رو

Strophe: 16  
Verse: a   که من سازت دهم چندانکه بايد
Verse: b   ترا زين روى تقصيرى نيايد

Strophe: 17  
Verse: a   بدو گفتم خداوندم هميشه
Verse: b   برين بودست واينش بود پيشه

Strophe: 18  
Verse: a   که مهمان دارى چاکر نوازى
Verse: b   به کام دوست دشمن را گدازى

Strophe: 19  
Verse: a   ز دام رنج رهإيان را رهانى
Verse: b   ز ماهى بر کشى بر مه رسانى

Strophe: 20  
Verse: a   که باشم من که مهمانت نباشم
Verse: b   نه مهمان بل که دربانت نباشم

Strophe: 21  
Verse: a   چو زين درگه نشينيد گرد بر من
Verse: b   زند بختم به گرد ماه خرمن

Strophe: 22  
Verse: a   تو دارى به زمن بسيار کهتر
Verse: b   مرا چون تو نباشد هيچ مهتر

Strophe: 23  
Verse: a   گر اين رغبت تو با پروين نمايى
Verse: b   بيايد تا به پا او را بسايى

Strophe: 24  
Verse: a   چو من بر خاك ايوانت نهم پاى
Verse: b   مرا بر گنبد هفتم بود جاى

Strophe: 25  
Verse: a   مرا نوروز ديدار تو باشد
Verse: b   هواى خوش ز گفتار تو باشد

Strophe: 26  
Verse: a   مباد از بخت فرّخ آفرينم
Verse: b   اگر گيتى نه بر روى تو بينم

Strophe: 27  
Verse: a   به مهر اندر چنينم کت ننودم
Verse: b   و گر در دل جزين دارم جهودم

Strophe: 28  
Verse: a   چو کردم آفرينش چند گاهى
Verse: b   بدين گفتار ما بگذشت ماهى

Page of edition: 28 
Strophe: 29  
Verse: a   مرا يك روز گفت آن قبلهء دين
Verse: b   چه گويى در حديث ويس رامين

Strophe: 30  
Verse: a   که مى گويند چيزى صخت نيکوست
Verse: b   درين کضور همه کس داردش دوست

Strophe: 31  
Verse: a   بگفتم کام حديثى سخت زيباست
Verse: b   ز گرد آوردهء شش مرد داناست

Strophe: 32  
Verse: a   نديدم زان نکوتر داستانى
Verse: b   نماند جز به خرّم بوستانى

Strophe: 33  
Verse: a   وليکن پهلوى باشد زبانش
Verse: b   نداند هر که برخواند بيانش

Strophe: 34  
Verse: a   نه هر کس آن زبان نيکو بخواند
Verse: b   و گر خواند همى معنى نداند

Strophe: 35  
Verse: a   فراوان وصف هر چيزى شمارد
Verse: b   چو بر خوانى بسى معنى ندارد

Strophe: 36  
Verse: a   که آنگه شاعرى پيشه نبودست
Verse: b   حکيمى چابك انديشه نبودست

Strophe: 37  
Verse: a   کجااند آن حکيمان تا ببينند
Verse: b   که اکنون چون سخن مى آفرينند

Strophe: 38  
Verse: a   معانى را چگونه بر گشادند
Verse: b   برو وزن و قوافى چون نهادند

Strophe: 39  
Verse: a   درين اقليم آن دفتر بخوانند
Verse: b   بدان تا پهلوى از وى بدانند

Strophe: 40  
Verse: a   کجا مردم درين اقليم هنوار
Verse: b   بوند آن لفظ شيرين را خريدار

Strophe: 41  
Verse: a   سخن را چون بود وزن و قوافى
Verse: b   نکوتر زانکه پينودن گزافى

Strophe: 42  
Verse: a   بژاصه چون درو يابى معانى
Verse: b   به کار آيدت روزى چون بخوانى

Strophe: 43  
Verse: a   فسانه گر چه باشد نغز و شيرين
Verse: b   به وزن و قافيه گردد نو آيين

Strophe: 44  
Verse: a   معانى تابد از الفاظ بسيار
Verse: b   چو اندر زر نشانده دُرّ شهوار

Strophe: 45  
Verse: a   نهاده جاى جاى اندر فسانه
Verse: b   فروزان چون ستاره زان ميانه

Strophe: 46  
Verse: a   مهان و زيرکان آن را بخوانند
Verse: b   بدان تا زان بسى معنى بدانند

Page of edition: 29 
Strophe: 47  
Verse: a   هميدون مردم عالم و ميانه
Verse: b   فرو خوانند از مهر فسانه

Strophe: 48  
Verse: a   سخن بايد که چون از کام شاعِر
Verse: b   بيايد در جهان گردد مسافر

Strophe: 49  
Verse: a   نه زان گونه که در خانه بماند
Verse: b   بجز قايل مرو را کس نخواند

Strophe: 50  
Verse: a   کنون اين داستان ويس و رامين
Verse: b   بگفتند آن سخنداناند پيشين

Strophe: 51  
Verse: a   هنر در فارسى گفتن ننودند
Verse: b   کجا در فارسى استاد بودند

Strophe: 52  
Verse: a   بپيوستند ازين سان داستانى
Verse: b   درو لفظ غريب از هر زبانى

Strophe: 53  
Verse: a   به معنى و مثل رنجى نبودند
Verse: b   برو زين هردوان زيور نکردند

Strophe: 54  
Verse: a   اگر داننده اى در وى برد رنج
Verse: b   شود زيبا چو پر گوهر يکى گنج

Strophe: 55  
Verse: a   کجا اين داستانى نامدارست
Verse: b   در احوالش عجايب بيشمارست

Strophe: 56  
Verse: a   چو بشنود اين سخنها خواجه از من
Verse: b   مرا بر سر نهاد از فخر گرزن

Strophe: 57  
Verse: a   زمن در خواست او کاين داستان را
Verse: b   بيارا همچو نيسان بوستان را

Strophe: 58  
Verse: a   بدان طاقت که من دارم بگويم
Verse: b   وزان الفاظ بى معنى بضويم

Strophe: 59  
Verse: a   کجا آن لفظها منسوخ گشست
Verse: b   ز دوران روزگارش در گذشتست

Strophe: 60  
Verse: a   ميان بستم بدين خدمت که فرمود
Verse: b   که فرمانش ز بختم زنگ بزدود

Strophe: 61  
Verse: a   نيابم دولتى هر چند پويم
Verse: b   ازان بهتر که خشنوديش جويم

Strophe: 62  
Verse: a   مگر چون سر ز فرمانش نتابم
Verse: b   ز چرخ همتش معراج يابم

Strophe: 63  
Verse: a   مگر مهتر شوم چون کهترانش
Verse: b   و يا نامى شوم چون چاکرانش

Strophe: 64  
Verse: a   نديدم چون رصايش کيميايى
Verse: b   نه چون خشمش دمنده اژدهايى

Page of edition: 30 

Strophe: 65  
Verse: a   بجويم تا توانم کيميايش
Verse: b   بپرهيزم ز جان گز اژدهايش

Strophe: 66  
Verse: a   چو باشد نام من در نام ايشان
Verse: b   بر آيد کام من چون کام ايشان

Strophe: 67  
Verse: a   گيا هر چند خود رويد به بستان
Verse: b   دهندش آب در سايهء گلستان

Strophe: 68  
Verse: a   بماناد اين خداوند جهاندار
Verse: b   به نام نيك هنواره چهان خوار

Strophe: 69  
Verse: a   بقا بادش به کام خويش جاويد
Verse: b   بزرگان چون ستاره او چو خورشيد

Strophe: 70  
Verse: a   قرين جان او پاکى و شادى
Verse: b   نديم طبع او نيکّى و رادى

Strophe: 71  
Verse: a   هزاران بنده چون من باد گويا
Verse: b   به فکرت داد خشنوديش جويا

Strophe: 72  
Verse: a   کنون آغاز خواهم کرد ناچار
Verse: b   که جز پندش نخواند مرد بيدار

Page of edition: 31 



Next part


This text is part of the TITUS edition of Gurgani, Vis u Ramin.

Copyright TITUS Project, Frankfurt a/M, 10.12.2008. No parts of this document may be republished in any form without prior permission by the copyright holder.