Եղիազարոս ոմն անուն՝ ա́յր երեւելի ՛ի գնդէ́ քահանայիցն, յեցեալ ՛ի ծերութի(ւն), զարդարեալ լուսաւորեալ ա(մենայ)ն քաջութ(եամ)բ եւ արդարութ(եամ)բ ՛ի մանկու(թեն)է, հազի́ւ ինչ՝ ծերս քանի մի որ զիւրեւն էին՝ հանդարտեցուցանէր, եւ առ ինքն յարեալ ՛ի ս(ուր)բն ա(ստուա)ծ աղօթս մատուցանէր, եւ ասէր ա́յսպէս։
Թագաւո́ր մեծազօր, բարձրեալ ամենակալ ա(ստուա)ծ. որ զա(մենայ)ն վարես եւ ուղղես ՛ի գթութի(ւն) ողորմութե(ան)ց քոց. հայեա́ց ՛ի վ(ե)ր(այ) աբրահամեան զաւակիս, ՛ի սրբոյ սահակայ՝ յորդիս յակոբայ, ՛ի բաժին ժառանգութե(ան) քոյ՝ ՛ի ժողովուրդ օտար՝ յօտար երկրի ՛ի կորուստ մատնեալ։
Դու այն ա(ստուա)ծ ես, որ զփարաւոն բազմացեալ կառօք եւ երիվարօք եւ զօրօքն եգիպտացւոց, զհպարտացեալ բարձրացեալ մեծաբանեալ ամբարտաւան զօրօքն հանդերձ՝ ծովամացս ՛ի կորուստ յուղարկեալս ընկղմեցեր։
Դու՝ որ զանթիւ զօրսն պերճացեալ պարծեցեալս՝ սանատրուկ արքայի ասորեստանեայց սատակեցեր, որ ՛ի մի սայր սուսերի, եւ ՛ի մի տէգ նիզակաց առեալ հաւաքէր ամփոփել զերկիրն ա(մենայ)ն հրէաստանի. հպարտացաւ եւս հասանել ծանր բարբառով՝ յանդուգն սաստկու(թեամ)բ մեծա́ւ նախատանօք ՛ի վ(ե)ր(այ) քաղաքին սրբոյ։ Դու տ(է)ր հարեր բեկեր կործանեցեր, իյա́յտ յանդիմանու(թեամ)բ ցուցեր զզօրութ(իւն) բազկի քոյ ա(մենայ)ն հեթանոսաց։
Դու՝ եւ որ յերկիրն բաբելացւոց երեք մանկունքն ինքնակամ զանձինս ՛ի հուրն մատնեցին՝ զի մի́ երկի́ր պագցեն սնոտի պաշտամանց, փրկեցեր, զի եւ հերոյ վարսից նոցա ո́չ մեղանչէր հուրն. ճարա́կ ետուր հրոյն զօրու(թ)ե(ան)ց զթշնամիսն։
Դու՝ եւ որ ՛ի նախանձ նենգու(թ)ե(ան) ՛ի գո́ւբ արկեալ զդանիէլ ՛ի բերան անհնարին գազանացն, ՛ի լո́յս ածեր անարատ պահեալ։
Դու՝ եւ որ զհե́ւրն անդնդոց. որ տեսեր զի մաշէր ՛ի պորտ ձկանն. անարա́տ ածեալ, յանդիման ընտանեաց իւրոց կացուցանէիր։
Դո́ւ հայր եւ արդ՝ ամբարտաւանատեաց, բարեսէր, ողորմած, ապաւէն ա(մենայ)նի, արա́գ երեւեա́ց ՛ի վ(ե)ր(այ) ազգիս ի(սրա)էլացւոց, որ ՛ի ձեռս պղծոց անօրինաց հեթանոսաց անկեալ չարաչար կա́ն ՛ի պատուհասի։
Ապա եթէ ըստ ամպարշտութե(ան) կեանքս մեր ՛ի վախճան մահու այսո́ւ սաստիւք հասեալ իցեն. ՛ի ձեռաց թշնամեացս միայն փրկեա́ զմեզ. եւ որով կամիցիս սաստիկ պատիժ պատուհասիւք դատեսջի́ր զմեզ. զի մի́ ընդունայնամիտ զրախորհուրդ հեթանոսք պարծեսցին առաջի սնոտեաց իւրեանց ՛ի վ(ե)ր(այ) մերոյ կորստեան, եւ ասիցեն՝ թէ եւ ո́չ ա(ստուա́)ծն իւրեանց փրկեաց զնոսա ՛ի ձեռա́ց մերոց։
Այլ դու որ զա(մենայ)ն զօրու(թ)ի(ւն)ս՝ եւ զիշխանու(թ)ի(ւն)ս եւ զպետու(թ)ի(ւն)ս յաւիտենից ՛ի ձեռս քո ունիս, անուշակ անմահ ողորմա́ծ ա(ստուա)ծ՝ ողորմեա́ց գթա́ ՛ի մեզ, որ ա́յսչափ անօրէն թշնամանօք զանկարգ զանիմաստ պատուհաս մահու յանձինս կրեալ ՛ի կենաց ՛ի մա́հ՝ զօրէն չարագործաց յուղարկիմք։
Հաշեսցէ մաշեսցէ զհեթանոսս զօրութի(ւն) յաղթու(թ)ե(ան) քոյ. զի գո́յ զօրութի(ւն) փրկութե(ան) պատուի քում ՛ի վ(ե)ր(այ) փրկու(թ)ե(ան) յակովբեան տոհմիս։
Անկեալ աղաղակէին աւասիկ ա(մենայ)ն աղածրի երա́մ երա́մ բազմութի(ւն) տղայոց. եւ նոցունց հարք եւ մարք արտասուօք, զի ողորմութի(ւն) քո յայտնի լիցի ա(մենայ)ն հեթանոսաց, եթէ դու տ(է)ր մեր ընդ մե́զ ես, եւ ո́չ դարձուցեր զերեսս քո ՛ի մէնջ. այլ ո(ր)պ(էս) յառա́ջ իսկ խոստացար՝ թէ եւ յերկրի թշնամեաց ն(ո)ց(ա) զն(ո)ս(ա) ՛ի ձեռաց ո́չ թողից. արդ զնո́յն բան հրամանի քոյ կատարեսջի́ր տ(է)ր։
Այն ինչ լինէր եղիազարու զաղօթսն առ ա(ստուա)ծ մատուցանել. եւ թագաւորն գազանօքն եւ զօրօքն հանդերձ ՛ի տեղի հանդիսին յասպարէ́ս անդր մեծա́ւ բարկու(թեամ)բ հասանէր։ Զաչս ՛ի վեր բարձին որդիք եբրայեցւոցն, իբրեւ զայն տեսին՝ ՛ի ձա́յն մեծ գոչման յերկինս զաղաղակ բարձին։ Յա́յն ձայն գոչման առհասարակ լերինք եւ հովիտք անդրէն կրկնեալ բարբառով ը(նդ)դէմ հնչեցին. անհնարին խռովու(թ)ի(ւն) յերկոցունց աղաղակէ գոչմանն ՛ի վ(ե)ր(այ) զօրացն հասանէր։
Յայնմ ժամանակի բարձրեալն փառօք՝ մեծապատիւ ամենակա́լ ճշմարիտն ա(ստուա)ծ երեւեցո́յց զերեսս իւր. բաց նա զդրունս երկնից. ուստի եկին իջին երկու ահեղ փառաւորեալք աներեւոյթ հրեշտակք. զի ո́չ ումեք ոչ երեւէին՝ բայց միայն հրէիցն։
եւ հարան ՛ի դիմի թշնամեացն, եւ լցին զզօրսն խռովութ(եամ)բ, եւ լի́ արարին ահիւ եւ դողու(թեամ)բ. եւ առհասարակ զամենեսեան անշարժ կապեալ պատեալ պաշարեալ պահէին։ Եւ թագաւորին իսկ գլխովին՝ սոսկացեալ դողացեալ քստմնեալ լինէին ոսկերք եւ մարմինքն. սաստն խռովութե(ան) գազանու(թ)ե(ա)ն՝ եւ սրտմտու(թ)ի(ւն) բարկութե(ա)ն անդէն յապո́ւշ միտս եղծանէին։ եւ գազանքն անդէն յետս ՛ի վ(ե)ր(այ) վառեալ զօրացն յարձակէին, եւ բազումս ՛ի նոցանէ առաթուր հարեալ անդէն առ ոտս իւրեանց սատակէին։
Ի նմին տեղւոջ վաղվաղակի թագաւորին բարկութի(ւն)ն ՛ի գութ յարտասուս վ(ա)ս(ն) առաջին պնդութե(ան) յամառութե(ան) խստու(թ)ե(ա)ն հարկանէր. զի իբրեւ լուաւ զգոչիւն բարբառոյն, եւ զմտաւ ած զկորուստն բազմաց, զայրացաւ՝ հարա́ւ յարտասուս. Խօսել սկսաւ ընդ բարեկամսն լի́ բարկու(թեամ)բ՝ եւ ասէ։
Անցէք զանցէք ապաքէն, բռնացարուք, թագաւորել կամիք. եւ զիս իսկ ՛ի վ(ե)ր(այ) ա(մենայ)ն երախտեաց, ՛ի մտաց խորհրդոց՝ ՛ի տէրութ(են)է առհասարակ մերժե́լ կամիք. գողացարուք աւադիկ զմիտս իմ խորհրդակա́նքդ առաքինիք. եւ զինչ ո́չ է օգուտ տէրութե(ան) մերում, զա́յն առնել տալ մենքենայիւք։
Ո՞ է որ զհզօր զաշտարակդ հաւատարիմ սասանէ, զաւանդապահսդ ուխտից մերոց։ ո՞ է որ զսոսա յիւրաքանչի́ւր տեղեաց բնակութ(են)է իբրեւ զգազա́նս չարագործս յայս տեղի կապեալս կուտեալս պաշարեալս պահէ։ ո՞ է որ զսոսա որ իսկզբանէ ընդ մեզ միաբանու(թեամ)բ եւ արդարու(թեամ)բ քան զա(մենայ)ն ազգս եւ ազինս ՛ի մէջ բազում պատերազմաց եւ խռովութե(ան) ժամանակի, հաւանու(թ)ի(ւն) արդարու(թ)ե(ան) պահեալ, այսպիսի անօրէն չարաչար տանջանօք ածեալ կապեալ պատեալ պաշարեալ պահէ։
Լուծէ́ք արձակեցէ́ք զանօրէն կապանսդ, յիւրաքանչիւր տեղիս խաղաղութ(եամ)բ յուղարկեցէ́ք, զառաջին զեղեալ լլկութի(ւն)սն ՛ի գրգութի(ւն)ս ողոքանաց. մխիտարեցէ́ք զորդիսդ ամենակալի́ ա(ստուծո)յ երկնաւորի կենդանւոյ, որ ՛ի սկզբանն նախնեաց մինչեւ ցայսօր անարգե́լ տէրութի(ւն) եւ հաստատուն իրաւունք՝ տուեալ են մեզ։ եւ թագաւորն յա́յսմ օրինակի զբանս իւր մերկանայր։
Իսկ հեբրայեցիքն վաղվաղակի յակա́ն թօթափել, լուծեալք ՛ի կապանաց անտի, զամենակալ փրկիչ զս(ուր)բն ա(ստուա)ծ իւրեանց օրհնէին. ա́յն ինչ մազապուր ՛ի դրաց մահուանէ չհաւատալի զերծեալք։
Իբրեւ զայն դիւրու(թ)ի(ւն) դիւրէր հեբրայեցւոց՝ թագաւորն ինքն ՛ի ներքս ՛ի քաղաքն դառնայր, կոչե́լ հրամայէր զմտից դպիրն՝ եւ ասէ. հա́պա, վաղվաղակի գինի́ եւ նաշիհ, եւ որ զինչ պիտի յուրախու(թ)ե(ան) հանդերձ հրէիցն մատուցանել զեւթն օր։ զի հրամայեցաւ ն(ո)ց(ա) ՛ի նմին տեղւոջ ուր համարեցան զեղեռնաւոր սատակումն անձանց իւրեանց կատարել, անդէն զայն եւթն օր փրկութե(ան) ուրախու(թեամ)բ անցուցանէին։
Յայնմ ժամանակի՝ որ յառա́ջ մատնցո́յց նախատանօք եկեալ հասեալ ՛ի մահ, մա́նաւանդ թէ մտեալ իսկ էին ը(նդ) դրունս դժոխոց. փոխանակ դա́ռն այնր օրահասին՝ խնճո́յս ուրախութե(ան) կացուցեալ ՛ի փրկութե(ան) տեղւոջն, ուր սատակմանն եւ վհին ակն ունէին։ Բազմականս բազմականս բաշխեալ լի́ ուրախու(թեամ)բ յիւրաքանչիւր կողմանս բաժանէին։
եւ փոխանակ արտասուալից ողբոցն, ե́րգս առեալ ՛ի ձայն օրհնութե(ան) հայրենի բարբառովն զնշանագործ փրկիչն զա(ստուա)ծ օրհնէին։ զլալիւն եւ զհեծեծու(թ)ի(ւն) ՛ի բա́ց մերժեցին. պա́ր առեալ ուրախու(թ)ե(ան) խաղաղութե(ան) ցնծու(թ)ե(ան) նշան կանգնէին։
Սո́յն օրինակ եւ թագաւորն վ(ա)ս(ն) ն(ո)ց(ա) ՛ի մեծի́ տաճարին ժա́մ տուեալ ուրախութ(եամ)բ բազմաւ զկոչնականսն հրամայէր ՛ի ներքս կոչել, անպակաս բերանով յերկինս հայեցեալ, բազմապատիկ ՛ի վ(ե)ր(այ) յանկարծակի սքանչելի փրկու(թ)ե(ան) ժողովրդեանն զա(ստուա)ծ ՛ի վե́ր օրհնէին։ Եւ որ յառաջն ՛ի սատակումն գազանագէշ հաւակերի զժողովուրդն նուիրէին խնդու(թեամ)բ, յոգո́ց ելանէին անօթ եւ վնաս յանձին կալեալ. եւ զհրաշո́ւնչ բարկութի(ւն)ն իւրեանց շիջուցեալ, ցնծու(թեամ)բ զուրախու(թ)ի(ւն) զուարթացուցանէին։
Իսկ հրէայքն ո(ր)պ(էս) ասացաք յառաջագոյն՝ պա́րս ուրախութե(ան) կազմեալ զեւթնօրեայ ժամանակն զուարթու(թեամ)բ ցնծութ(եամ)բ օրհնէին զա(ստուա)ծ։ ՛ի հաւասար միաբանութ(են)է
օրէնս դնէին յա(մենայ)ն տեղիս բնակու(թ)ե(ան) իւրեանց՝ ածե́լ զաւուրսն զայն ուրախու(թ)ե(ան). ո́չ վ(ա)ս(ն) հպարտութե(ան), եւ ո́չ վ(ա)ս(ն) որկորստութե(ան), այլ վ(ա)ս(ն) գոհութե(ան) եւ փրկու(թ)ե(ան) զոր արա́ր ը(նդ) ն(ո)ս(ա) ա(ստուա)ծ։
կարգեցին խառնել զաւուրսն զայնս ՛ի տօնս տարեկանաց իւրեանց։ եւ ապա խնդրեցին ՛ի թագաւորէ́ անտի արձակել զինքեանս յիւրաքանչիւր տեղիս։ յաշխարհահամար խառնէին ՛ի հինգերորդ քսաներորդ պաքոնայ, մինչեւ ՛ի չորրորդն եպիփայ՝ աւուրս քառասուն։
Դարձեալ հրաման եւս արարին ՛ի տեղւոջն առնել զե́լս եւ զծախս ՛ի հինգերորդէ անտի եպիփայ մինչեւ յօր երրորդ ամսոյ աւուրցն, յորում մեծապէս փառաւորեցո́յց ա(ստուա)ծ զողորմութի(ւն) իւր, եւ փրկեաց զն(ո)ս(ա) անարատս առհասարակ. եւ ա́յնպէս ուրախ լինէին ՛ի հրամանէ թագաւորին։
զի հրամայեալ էր տալ զա(մենայ)ն հանդերձանս զուարակութե(ան), մինչեւ յօրն չորեքտասաներորդ, յորում գտին զվճիռ արձակելոյն իւրեանց։ Յա́նձն առ թագաւորն. հրամա́ն ետ տալ հրովարտակս ՛ի քաղաքս քաղաքս՝ առ զօրավար զօրավար օրինակ զա́յս։
