Արքայ փիղովպատովր պտողոմէոսս՝ առ զօրավարս եւ առ ա(մենայ)ն իշխանս՝ եւ պետս, որ ՛ի վ(ե)ր(այ) իրաց արքունի են՝ ողջո́յն. դուք խրա́խ լիջի́ք, զի ո́ղջ եմք որդւովք եւ եղբարբք, եւ ա(մենայ)ն զօրօք հանդերձ, որպէս եւ աջողեաց ա(ստուա)ծ զիրս մեր, որպէս մեր իսկ միտք խնդրէին։
Արդ ոմանք ՛ի ներքին բարեկամաց աստի մերոց՝ ըստ իւրեանց չարաբարութե(ան) կանխեալ մերձենային չարախօս լինել. գրգռէին զմիտս մեր, մինչեւ ածին ՛ի հաւանու(թ)ի(ւն)՝ տալ հրաման ժողովել զա(մենայ)ն հրեայ ազգ՝ որ ընդ մերո́վ իշխանութ(եամ)բ, խռնել ՛ի մի́ վայր՝ կոտորել ՛ի նորանշան տեսիլ տանջանաց։
եւ ամենեւին թոյլ ո́չ ետուն՝ պատճառս եդեալ զոխու(թ)ի(ւն) որ ունէին ընդ ա(մենայ)ն հեթանոսս, մինչեւ ածին ժողովեցին. զորս եւ կապեալս եւս ածին, բազում լլկութ(եամ)բ եւ չարչարանօք իբրեւ զանաշխարհիկս, մա́նաւանդ թէ իբրեւ զչարագոծս. առանց ա(մենայ)ն հարցափորձի քննութե(ան). յօժարեցին կոտորել զնոսա միանգամայն· քան զխուժ եւ զդուժս վայրենագոյն եւս զգածեալ էր զիւրեամբք զգազանու(թ)ի(ւն)ն։
Այլ մեք ո(ր)պ(էս) սովո́ր եմք՝ զսոսա խստագոյնս պատուհասեցաք. այլ ո(ր)պ(էս) եւ մարդասիրու(թ)ի(ւն) ունիմք ընդ մարդիկ, հազիւ՝ մինչ ն(ո)ց(ա) զոգիսն շնորհեցաք, եւ մեք զա(ստուա)ծ երկնաւոր ծանեաք, զի ճշմարտութ(եամ)բ այցելո́ւ եղեւ հրէիցն, որպէս հայր որդւոց լինիցի։
Եւ դարձեալ զսոցա սէր եւ զմիամտու(թ)ի(ւն), որպէս զի հաստատո́ւն ունէին ընդ մեզ ՛ի նախնեացն մինչեւ ՛ի նախնիս. խորհեցաք հրաման տուաք արձակել զդոսա. եւ թողաք դոցա զա(մենայ)ն վնաս զոր եդին ՛ի վերայ։ եւ զայն եւս հրաման տուաք, զի զամենեցուն զդոցա՝ զոյր ինչ ուրուք եւ առեալ իցէ՝ յիւրաքանչիւր տէ́ր դարձուցանել, զի ոք ՛ի նոցանէ ամենեւին մի́ զրկեսցի. եւ մի́ ոք իշխեսցէ նախատել զնոսա վ(ա)ս(ն) իրացդ եղելոց։
Զի զայս գիտասջիք. եթէ ինչ զդոսա խորամանգել կամ տրտմեցուցանել յօժարեսցուք, ո́չ առ մարդ մեղանչեմք, այլ առ այն՝ որ ա(մենայ)ն զօրութե(ան)ց եւ բարձրու(թ)ե(ան)ց տիրէ ա(ստուա)ծ. եւ ո́չ եթէ ՛ի մարդոյ միայն հատուցումն գտանէ այնպիսին, այլ անվրէպ ա(մենայ)ն իրօք եւ ՛ի բարձրելոյն գտանէ։ եւ դուք ո́ղջ լիջիք։
Իբրեւ առին զհրովարտակն զայն՝ ո́չ եթէ փութացուցանել վաղվաղակի, այլ մտեալ առ թագաւորն անդր՝ աղօթս մատուցանել՝ եւ ասել. յազգէ աստի հրէից՝ որ ս(ուր)բն ա(ստուա)ծ ինքնակամն ուրացան. եւ անցին ըստ օրէնսն ա(ստուծո)յ, հրամայել տա́լ ՛ի ձեռս ն(ո)ց(ա), ըստ արժանի օրինացն ածել զպատուհաս ՛ի վերայ ն(ո)ց(ա)։ Դնէին եւս ՛ի վ(ե)ր(այ) եւ ասէին. եթէ մարդք՝ որ վ(ա)ս(ն) պորտոցն աղետի եւ որկորոյն չարու(թ)ե(ան) յօժարեցին անցին ըստ օրէնս նախնեացն, երբէք նոքա յիրս արքունի արդարանալ միամտու(թեամ)բ ո́չ կարեն։
Իրաւո́ւնս համարեցաւ թագաւորն, եւ ետ ն(ո)ց(ա) իշխանու(թ)ի(ւն)՝ զի սատակեսցեն զյանցաւորս օրինացն ա(ստուծո)յ, ընդ ա(մենայ)ն տեղիս տէրու(թ)ե(ան) թագաւորին ուր եւ գտցեն՝ ա(մենայ)ն համարձակու(թեամ)բ. եւ ոք ընդդէմ մի́ դարձցի՝ մի́ իւիք սաստիւք արքունի։
Յա́յնմ ժամանակի գոհացան օրհնեցին՝ որպէս օրէնք էին քահանայիցն, եւ ա(մենայ)ն ժողովուրդքն. եւ գլուխ բանից բարբառոյն եւ վախճան՝ եդին զալէլուիա։ Ինքեանք ցնծութ(եամ)բ եւ ուրախութ(եամ)բ պագին երկիր, եւ ՛ի թագաւորէ անտի գնացին։
Իբրեւ անկա́ն յուղի. որ միանգամ անցեալ էին ըստ օրէնսն, եւ անօրինեալ պղծեալ էին յազգատոհմէ անտի, տանջանօք առակելով սատակէին։ եւ յայնմ ՛ի միում աւուր անդ սպանին աւելի́ քան զարս երեք հարիւր. եւ զայն օր ուրախութ(եամ)բ կատարէին. զի զպիղծս զանօրէնս զյանցաւորս օրինաց իւրեանց՝ ձերբակալս ըմբռնեալ սատակէին. քանզի ինքեանք ՛ի դրանց մահու յա(ստուծո)յ ողորմութե(ան)ցն զփրկու(թ)ի(ւն) գտեալ լինէին։
Չուեցի́ն խաղացին գնացին ՛ի քաղաքէ անտի ազգի́ անուշութ(եամ)բ, եւ ՛ի գոյնագոյն ծաղիկս պսակեալք ուրախութ(եամ)բ եւ ցնծու(թեամ)բ եւ օրհնութ(եամ)բ ՛ի ձայն քաղցրու(թ)ե(ան) գոհանային զա(ստուծո)յ հարցն ն(ո)ց(ա), որ յաւիտենիցն է փրկիչ ի(սրաէ)լի։
Եւ իբրեւ եկին հասին ՛ի քաղաքն փտողոմէացւոց՝ որ անուանեալ կոչի վ(ա)ս(ն) տեղւոյն յայտնութե(ան)՝ վարդաբերք. քանզի իսկ անցեալ կացեալ մնային ն(ո)ց(ա) նաւքն, որովք եկեալ անդ՝ ՛ի հասարակաց հաւանու(թեն)է, երեկացին աւուրս եւթն։ ուրախ լինէին, զի հրամա́ն տուեալ էր ն(ո)ց(ա) թագաւորին առատապէ́ս հանդերձս առնել ՛ի պէտս ճանապարհին, մինչեւ երթիցեն յիւրաքանչիւր տեղիս։
եւ իբրեւ հասանէին ՛ի տեղի, ըստ արժանի իւր պարգեւացն գոհանային։ Դարձեալ եդի́ն օրէնս, եւ զայն աւուրս եւս խառնել ՛ի տօն տարեկանաց իւրեանց, կատարել յուրախու(թ)ի(ւն). նուէրս մատուցին, արձանս կանգնեցին ըստ տեղեաց ուրախութե(ան). խառնեցին զօրն զայն ՛ի տօնս տարեկանաց։
՛Ի մի́ վայր ժողովեցան, աղօթս մատուցին եւ գոհացան. մեկնեցա́ն ՛ի միմեանց ողջք եւ անարատք, ազատեալք, խրախամիտք, զուարթացեալք, ապրեալք ընդ ծով եւ ընդ ցամաք եւ ընդ գետս՝ ՛ի հրամանաց տ(եառ)ն, ՛ի հրամանէ թագաւորին յիւրաքանչիւր տեղիս սփռեցան։
որ յառաջ ընդ ձեռամբ թշնամւոյն էին՝ ապա իշխանութե(ան) փառօք եւ շքով գնային, զի ամենեւին զնոսա այնուհետեւ ո́չոք կարէ խռովել։ Եւ զիւրաքանչիւր ինչս եւ զստացուածս՝ յաշխարհագրին զա(մենայ)ն ժողովեցին. զի ահիւ եւ դողութ(եամ)բ ամենեքին որ զինչ առ ումեք կայր՝ բերէին տային ՛ի դո́ւրս վասն փրկու(թ)ե(ան) մեծին ա(ստուծո)յ։ Օրհնեա́լ է ա(ստուա)ծ որ յա(մենայ)նէ փրկէ զի(սրա)էլ յա(մենայ)ն նեղութե(ան)ց՝ եւ վշտաց։ նմա փա́ռք եւ պատիւ եւ զօրու(թ)ի(ւն), այժմ եւ միշտ եւ յաւիտեանս յաւիտենից։ ամէն։
