Սաղմոս ՛ի դաւիթ. ՛ի ժամանակի զի փախուցեալ էր նա յերեսաց աբիսողոմայ որդւոյ իւրոյ. Գ՜.։
Տ(է)ր՝ զի բազո́ւմ եղեն նեղիչք իմ, բազումք յարեան ՛ի վ(ե)ր(այ) իմ։
Բազումք ասէին զանձնէ իմմէ, թէ չի́ք փրկութի(ւն) սորա առ ա(ստուա)ծ իւր։
Այլ դու տ(է)ր՝ օգնական իմ ես, փա́ռք իմ եւ բարձրացուցիչ գլխոյ իմոյ։
Ձայնիւ իմով ես առ տ(է)ր կարդացի, լուաւ ինձ ՛ի լեռնէ սրբոյ իւրմէ։
Ես ննջեցի եւ ՛ի քուն եղէ, զարթեայ եւ տ(է)ր ընդունելի́ իմ է։
Ո́չ երկեայց ես ՛ի բիւրուց զօրաց ն(ո)ց(ա). որ շուրջանակի պատեալ պահեալ պաշարէին զիս։ Արի տ(է)ր՝ եւ փրկեա́ զիս ա(ստուա)ծ իմ.
զի դու հարե́ր զամենեսեան ոյք էին ընդ իս թշնամութ(եամ)բ ՛ի տարապարտուց. եւ զատամունս մեղաւորաց փշրեսցես
Տեառն է փրկու(թ)ի(ւն). ՛ի վ(ե)ր(այ) ժողովրդեան քոյ օրհնու(թ)ի(ւն) քո։ Տունք. ը՜։ Գոբղայս. ի՜ը։
