Ա(ստուա)ծ մեր ապաւէ́ն եւ զօրու(թ)ի(ւն). օգնական ՛ի վ(ե)ր(այ) նեղութե(ան)ց որ գտին զմեզ յոյժ։
Վասն այսորիկ ո́չ երկիցուք մեք ՛ի խռովել երկրի, ՛ի փոփոխել լերանց ՛ի սիրտ ծովու։
Գոչեցին եւ խռովեցան ջուրք ն(ո)ց(ա), խռովեցան լերինք ՛ի զօրու(թեն)է ն(ո)ր(ա)։
Գնացք գետոց ուրախ առնեն զքաղաքն ա(ստուծո)յ, եւ սուրբ արար զյարկս իւր բարձրեալն։
Ա(ստուա)ծ ՛ի մէջ ն(ո)ց(ա) եւ նոքա մի́ սասանեսցին. օգնեսցէ ն(ո)ց(ա) ա(ստուա)ծ ՛ի վաղորդայնէ մինչ ՛ի վաղորդայն։
Խռովեցան հեթանոսք, եւ խոնա́րհ եղեն թագաւորութի(ւն)ք. ետ զձայն իւր բարձրեալն՝ եւ խռովեցաւ երկիր։
Տ(է)ր զօրութե(ան)ց ընդ մեզ, ընդունելի́ է մեր ա(ստուա)ծ յակովբայ։
Եկա́յք եւ տեսէ́ք զգործս ա(ստուծո)յ, որ արար զնշանս եւ զարուեստս ՛ի վ(ե)ր(այ) երկրի։
Եհա́ր զպատերազմ ՛ի ծագաց մինչ ՛ի ծագս երկրի. զաղեղունս փշրեաց, զզէնս խորտակեաց եւ զասպարս այրեաց հրով։
Կանխեցէ́ք եւ ծաներո́ւք զի ես եմ ա(ստուա)ծ. բարձր եղէց ՛ի հեթանոսս, եւ բարձրացայց ՛ի վ(ե)ր(այ) երկրի։
Տ(է)ր զօրու(թ)ե(ան)ց ընդ մեզ, ընդունելի́ է մեր ա(ստուա)ծ յակովբայ։ Տունք. ժ՜ա։ Գոբղայս. ծ՜զ։
