Կեցո́ զիս ա(ստուա)ծ զի հասին ջուրք յանձն իմ, ընկլայ ես ՛ի խորս անդնդոց, ուր ո́չ գոյ հանգիստ։
Եկի ես ՛ի խորս, եւ շրջանք ընկղմեցին զիս։
Վաստակեցի ես առ աղաղակել, կերկերեցա́ւ կոկորդ իմ։ Նուաղեցին աչք իմ, առ յուսալ ինձ առ տ(է)ր ա(ստուա)ծ իմ։
Բազում եղեն քան զհեր գլխոյ իմոյ, ոյք ատէին զիս ՛ի տարապարտուց։ Զօրացան յիս թշնամիք իմ եւ ատելիք իմ ՛ի նանիր. ինչ որ ո́չ յափշտակեալն է՝ տուժէի ն(ո)ց(ա)։
Ա(ստուա)ծ դու ծանեար զանզգամու(թ)ի(ւն) իմ, եւ յանցանք իմ ՛ի քէն ո́չ ծածկեցան։
Մի́ ամաչեսցեն վասն իմ որ համբերեն քեզ տ(է)ր տ(է)ր զօրութե(ան)ց. մի́ պատկառեսցեն վ(ա)ս(ն) իմ, որ խնդրեն զքեզ ա(ստուա)ծ ի(սրաէ)լի։
Վ(ա)ս(ն) քո համբերի նախատանաց, եւ ծածկեաց ամօթ զերեսս իմ։
Օտար եղէ ես եղբարց իմոց, եւ հիւր որդւոց մօր իմոյ։
Նախանձ տան քոյ եկեր զիս. նախատինք նախատչաց քոց անկան ՛ի վ(ե)ր(այ) իմ։
Խոնարհեցուցի պահօք զանձն իմ, եւ եղեն ինձ այս նախատինք.
արարի զհանդերձս իմ քուրձ, եւ եղէ յառակ նոցա։
Զինէն խորհէին ոյք նստէին առ դրունս. զիս ա́յպն առնէին որ ըմպէին գինի։
Ես յաղօթս կայի առ քեզ տ(է)ր, ՛ի ժամանակ ընդունելի։ Ա(ստուա)ծ ՛ի բազում ողորմու(թ)ե(ան) քում լո́ւր ինձ, ՛ի ճշմարտութի(ւն) փրկու(թ)ե(ան) քո։
Ապրեցո́ զիս ՛ի կաւոյ զի մի́ ընկլայց. ապրեցա́յց ես յատելեաց իմոց, եւ ՛ի խորոց ջուրց բազմաց։
Մի́ ընկլցեն զիս պտոյք ջուրց, եւ մի́ ընկղմեսցեն զիս անդունդք խորոց. ջրհոր մի́ կափուսցէ զբերան իւր ՛ի վ(ե)ր(այ) իմ։
Լո́ւր ինձ տ(է)ր զի քա́ղցր է ողորմութի(ւն) քո, ըստ բազում գթու(թ)ե(ան) քոյ հայեա́ յիս.
եւ մի́ դարձուցաներ զերեսս քո ՛ի ծառայէ քումմէ. զի նեղեալ եմ ես վաղվաղակի́ լո́ւր ինձ։
Հայեա́ յանձն իմ եւ փրկեա́ զիս, եւ վասն թշնամեաց իմոց ապրեցո́ զիս։
Զի դու գիտես զնախատինս իմ, զամօթ իմ եւ զպատկառանս իմ։
Առաջի քո́ են ա(մենայ)ն նեղիչք անձին իմոյ. նախատանաց համբեր սիրտ իմ եւ թշուառութե(ան)։ Ակն ունէի թէ ո́ տրտմեսցի ընդ իս, եւ ո́չ ոք էր. եւ մխիթարիչ ոք ո́չ գտաւ։
Ետուն ՛ի կերակուր ինձ լեղի, եւ ՛ի ծարաւ իմ արբուցին ինձ քացախ։
Եղիցին սեղանք ն(ո)ց(ա) առաջի ն(ո)ց(ա) յորոգա́յթ, ՛ի հատուցումն եւ ՛ի գայթագղու(թ)ի(ւն)։
Խաւարեսցին աչք ն(ո)ց(ա) զի մի́ տեսցեն, եւ զթիկունս ն(ո)ց(ա) հանապազ կորացո́։
Արկցես ՛ի վ(ե)ր(այ) ն(ո)ց(ա) զբարկութի(ւն) քո, սրտմտու(թ)ի(ւն) բարկութե(ան) քոյ հասցէ ՛ի վ(ե)ր(այ) ն(ո)ց(ա)։
Եղիցին բնակու(թ)ի(ւն)ք ն(ո)ց(ա) աւերակ, եւ ՛ի յարկս ն(ո)ց(ա) մի́ ոք իցէ որ բնակիցէ։
Զի զոր դուն հարեր հալածեցին, եւ ՛ի վէրս ցաւոց իմոց յաւելին։
Դի́ր զմեղս ՛ի վ(ե)ր(այ) մեղաց ն(ո)ց(ա), զի մի́ մտցեն յարդարու(թ)ի(ւն) քո։
Ջնջեսցին նոքա ՛ի դպրու(թեն)է քումմէ կենաց, եւ ընդ արդարս քո մի́ գրեսցին։
Աղքատ եւ ցաւա́ծ եմ ես, փրկու(թ)ի(ւն) քո ա(ստուա)ծ ընկալցի զիս։
Օրհնեցից զանուն ա(ստուծո)յ իմոյ օրհնութ(եամ)բ, եւ բարձր արարից զնա գովու(թեամ)բ։
Հաճոյ եղիցի ա(ստուծո)յ քան զորթ մատաղ, որ բերէ եղջեւրս եւ կճղակս։
Տեսցեն աղքատք եւ ուրախ եղիցին, խնդրեցէ́ք զա(ստուա)ծ եւ կեցցեն անձինք ձեր։
Զի լուաւ տ(է)ր տնանկաց, եւ զկապեալս իւր ո́չ արհամարհեաց։
Օրհնեսցեն զնա երկինք եւ երկիր, ծովք եւ ա(մենայ)ն որ զեռայ ՛ի ն(ո)ս(ա)։
Ա(ստուա)ծ փրկէ զսիոն, եւ շինեսցին քաղաքք հրէաստանի. շինեսցեն բնակեսցեն եւ ժառանգեսցեն ՛ի նմա։
Զաւակ ծառայից քոց հաստատեսցի անդ, եւ ոյք սիրեն զանուն քո բնակեսցեն ՛ի նմա։ Տունք. լ՜ը։
