Պատրաստ է սիրտ իմ ա(ստուա)ծ, պատրաստ է սիրտ իմ օրհնել եւ սաղմոս ասել քեզ փառօք իմովք։
Զարթի́ք փառք իմ զարթի́ք սաղմոսիւք եւ օրհնու(թեամ)բ, եւ ես զարթեայց առաւօտու։
Խոստովան եղէց քեզ ՛ի ժողովուրդս տ(է)ր, եւ սաղմոս ասացից քեզ յազինս։
Մեծ եղեւ մինչեւ յերկինս ողորմու(թ)ի(ւն) քո, մինչեւ յամպս է ճշմարտու(թ)ի(ւն) քո։
Բարձր լեր մինչեւ յերկինս ա(ստուա)ծ, յա(մենայ)ն երկրի են փառք քո։
Ո(ր)պ(էս) փրկեցան սիրելիք քո, կեցո́ աջով քով եւ լո́ւր մեզ։
Ա(ստուա)ծ խօսեցաւ ՛ի սրբու(թեն)է իւրմէ, բարձր եղէց բաժանեցայց զսիւքէմ եւ զհովիտսն յարկաց չափեցից։
Ի́մ է գաղաադ եւ իմ է մանասէ, եփրեմ հզօրիչ գլխոյ իմոյ։ Յուդայ թագաւոր իմ,
եւ մովաբ աւազան յուսոյ իմոյ։ Յեդովմէ ուղղեցից զգնացս իմ, եւ ինձ այլազգիք հնազանդ եղեն։
Ո́ տարցէ զիս ՛ի քաղաք ամուր, կամ ո́ առաջնորդեսցէ ինձ մինչեւ յեդովմէ։
Թէ ոչ դու ա(ստուա)ծ որ մերժեցեր զմեզ, եւ ո́չ ելեր ա(ստուա)ծ ընդ զօրս մեր։
Տո́ւր մեզ օգնու(թ)ի(ւն) ՛ի նեղու(թ)ե(ան), զի սուտ է փրկու(թ)ի(ւն) մարդոյ։
Ա(ստուծո)վ արասցո́ւք զօրու(թ)ի(ւն), եւ նա յամօթ արասցէ զթշնամիս մեր։ Տունք. ժ՜գ։
