Զի զամենայն զայս ետու ՛ի սիրտ իմ. եւ սիրտ իմ ետես զայս ամենայն։ Որպես արդարքն եւ իմասաունքն, եւ գործք նոցա ՛ի ձեռս աստուծոյ. քանզի սէր եւ զատելութի(ւն) ո́չ գիտէ մարդն։
Ամենայն ինչ առաջի երեսաց ն(ո)ր(ա) է. եւ ու նայնութիւն է յամենայն մի։ Պատահար է յարդարն եւ յամպարիշտն, ՛ի բարին եւ ՛ի չարն, ՛ի սրբումն եւ ՛ի պղծում, որ մատուցանէ պատարագ՝ եւ որ ո́չն մատուցանէ։ Որպես որ բարին՝ եւ որպես որ մեղանչէն. որպես որ երդնուն՝ եւ որպես որ յերդմանէն երկուցեալ է։
Ա́յս է որ չարն է յա(մենայ)նի որ արարեալն է ընդ արեգակամբ. զի պատահար է յամենայնի։ Քանզի սիրտ որդւոց մարդկան լի եղեւ չարութեամբ. եւ բազումն ՛ի սիրտս նոցա ՛ի կենդանութեան իւրեանց եւ զկնի նոցա առ մեռեալսն։
Քանզի ո՞վ են՝ որ հաւասարեն առ ամենայն կենդանիս։ գոյ յոյս թէ շուն որ կենդանի է լաւ է քան զառեւծ մեռեալ։
Քանզի որ կենդանիքն են՝ գիտեն նոքա թէ մեռանելոց են. եւ մեռեալքն ո́չ են գիտակ եւ ո́չ իմիք։ Եւ ո́չ եւս գոն ն(ո)ց(ա) վարձք՝ զի մոռացաւ յիշատակ ն(ո)ց(ա).
եւ սէր իսկ ն(ո)ց(ա) եւ ատելու(թ)ի(ւն) նոցա եւ նախանձն ն(ո)ց(ա)՝ ահա կորեաւ. եւ բաժին իսկ ո́չ գոյ նոցա յաւիտեանս յա(մենայ)նի յայսմիկ՝որ արարեալ են ընդ արեգակամբ։
Եկ կեր ուրախութեամբ զհաց քո, եւ արբ սրտիւ զուարճացելով զգինի քո. զի արդէն իսկ հաճեցաւ աստուած ընդ գործս քո։
Յամենայն ժամ եղիցին ձորձք քո սպիտակ, եւ եւղ ՛ի գլխոյ քումմէ մի պակասեսցէ։
Եւ տես կեանս ընդ կնոջ քո՝ զոր սիրեցեր զամենայն աւուրս կենաց ընդունայնութեան քոյ, որ տուեալ է քեզ ընդ արեգակամբ. ամենայն աւուրք վախճանի քոյ. Զի այն է բաժին քո ՛ի կեանս քո, եւ ՛ի վաստակս զոր վաստակես ՛ի ներքոյ արեգական։
Զամենայն ինչ որինչ գտցէ ձեռն քո գործել, որչափ ՛ի կարի քում իցէ գործեսջիր. զի ո́չ է խորհուրդ եւ գիտութի(ւն) եւ իմաստու(թ)ի(ւն) ՛ի դժոխս յոր դու երթալոցն ես։
Դարձեալ եւ տեսի ՛ի ներքոյ արեգական, զի ո́չ թե թեւեաց են ընթացք, եւ ո́չ զօրաւորաց պատերազմն, եւ ո́չ իմաստնոց հաց, եւ ո́չ հանճարեղաց մեծութի(ւն), եւ ո́չ գիտնոց շնորհք։ Զի ժամանակ է, եւ պատահար պատահէ ամենեցուն ն(ո)ց(ա)։
Քանզի ո́չ իսկ գիտաց մարդն զժամանակ իւր։ Որպես ձկունք որսացեալք ցանցիւք չարեօք, եւ որպես թռչունք որսացեալք ՛ի ծուղակս նոյնպես հարկանին յորոգայթս որդիք մարդկան ՛ի ժամանակի չարի՝ յորժամ հասանիցէ ՛ի վ(ե)ր(այ) նոցա յանկարծակի։
Սակայն եւ զայս իմաստութի(ւն) մի́ տեսի ՛ի ներքոյ արեգական, եւ մեծ թուի ինձ։
Քաղաք փոքր՝ եւ իցեն ՛ի նմա արք սակաւք եւ գայցէ ՛ի վ(ե)ր(այ) ն(ո)ր(ա) թագաւոր մեծ՝ եւ պատիցէ զնա, եւ շինիցէ ՛ի վերա նորա պատնեշս մեծամեծս։
Եւ գտցի ՛ի նմա այր մի տնանկ իմաստուն՝ եւ ապրեցուցանիցէ զքաղաքն իմաստու(թեամ)բ իւրով. եւ մարդ ո́չ յիշեաց զայն տնանկ։
Եւ ասացի ես՝ բարի է իմաստութի(ւն) քան զզօրու(թ)ի(ւն). եւ իմաստութի(ւն) տնանկին արհամարհեալ է, եւ բանք ն(ո)ր(ա) ո́չ լինին լսելի։
Բանք իմաստնոց մեղմով լսին՝ քան զաղաղակ իշխանաց անզգամութեամբ։
Բարի է իմաստու(թ)ի(ւն) քան զանօթս պատերազմի. եւ յանցաւոր մի́ կորուսանէ զօրու(թ)ի(ւն)ս բազումս։ Լաւ է իմասաուն քան զզէն պատերազմի, եւ ՛ի մեղանչելոյ միոյն կորուսանէ զբարու(թ)ի(ւն) բազումս։
