Ճանճք մեռեալք զազրացուցանեն զեւղս անուշունս։ Պատուական է սակաւիկ ինչ յիմաստութենէ, քան զմեծ փառս անմտութեամբ։
Սիրտ իմաստնոյ յաջակողմ իւր, եւ սիրտ անմտի ՛ի ձախակողմ իւր։
Քանզի եւ ՛ի ճանապարհի յորժամ գնայցէ անմիտն, սիրտ ն(ո)ր(ա) կասեսցի. եւ զոր ինչ խորհի՝ աենայն անմտու(թ)ի(ւն) է։
Եթէ հոգի իշխանին ելցէ ՛ի վ(ե)ր(այ) քո́ մի թողուր զտեղի քո. զի ողոքումն դարձուցանէ զմեղս մեծամեծս։
է չարու(թ)ի(ւն) զոր տեսի ՛ի ներքոյ արեգական որ իբրեւ յակամայ կամս ել յերեսաց իշխանին։
Տուաւ անմիտն ՛ի բարձրութի(ւն)ս մեծամեծս. եւ մեծատունք ՛ի խոնարհութե(ան) նստցին։
Տեսի ես զծառայս հեծեալս ՛ի ձիս, եւ իշխանս զի գնային իբրեւ զծառայս յերկրի։
Որ փորէ խորխորատ՝ ՛ի նոյն անկցի, եւ որ քակէ զցանգ՝ հարցէ զնա օձ։
Եւ որ բառնայ քարինս՝ նոքիմք չարչարեսցի, եւ որ պատառէ փայտ՝ նովին ճգնեսցի։
Եթէ անկցի եւս երկաթն՝ եւ նա տրտմեցո́յց զերեսս իւր. եւ զօրութի(ւն)ք զօրացուցանեն, եւ է առաւելութի(ւն) քաջ իմաստութե(ա)ն։
Եթէ հարցէ օձ ՛ի թովել, ո́չ ինչ է առաւելութիւն թովչին։
Բանք բերանոյ իմաստնոյ շնորհք. եւ շրթունք անմտի ընկղմեն զնա։
Սկիզբն բանից բերանոյ նորա։ անմտութի(ւն). եւ վախճան ն(ո)ր(ա) ծուփ չարու(թ)ե(ան)։
եւ որ անմիտն է յաճախէ զբանս։ Ո́չ գիտէ մարդ զինչ եղեալ է եւ զինչ լինելոց է, զի զկնի ն(ո)ր(ա) ով պատմեսցէ նմա։
Ջան անմտին չարչարեսցէ զնա. որ ո́չ գիտաց երթալ ՛ի քաղաք։
Վա́յ քեզ քաղաք որոյ թագաւոր քո մանուկ է, եւ իշխանք քո ընդ առաւօտս ուտեն։
Երանի́ քեզ երկիր, որոյ թագաւոր քո որդի ազատի է, եւ իշխանք քո ՛ի ժամու ուտեն զօրութ(եամ)բ՝ եւ ո́չ ամաչեսցեն։
՛Ի վատութեան խոնարհեսցին հեծանաձգութի(ւն)ք. եւ ՛ի դատարկութեան ձեռաց կաթեսցէ տուն։
՛Ի ծաղր առնեն զհաց, եւ գինի եւ եւղ ուրախ առնեն զկենդանիս. եւ արծաթոյ լուիցէ ամենայն ինչ։
Սակայն եւ ՛ի մտի քում մի́ անիծաներ թագաւորի, եւ ՛ի շտեմարանս սենեկաց քոց մի́ անիծաներ մեծի. զի թռչունք երկնից հասուցանեն զբարբառ քո, եւ որոց թեւք են պատմեն զբան քո։
