Ա́յսպէս ասէ տ(է)ր, զգո́յշ կացէք իրաւանց՝ եւ գործեցէ́ք զարդարու(թ)ի(ւն). զի եկեալ հասեալ է փրկութի(ւն) իմ, եւ յայտնելո́ց է ողորմութի(ւն) իմ։
Երանի́ առն որ առնիցէ զայն, եւ մարդոյ որ կայցէ ՛ի նմին. եւ պահիցէ զշաբաթս իմ եւ ո́չ պղծիցէ, եւ պահիցէ զձեռս իւր յառնելոյ զանիրաւու(թ)ի(ւն)։
Մի́ ասիցէ օտարազգին որ եկեալ յեցեալ իցէ ՛ի տ(է)ր, եթէ մերժելով մերժէ զիս տ(է)ր ՛ի ժողովրդենէ իւրմէ. եւ մի́ ասիցէ ներքինին՝ թէ ե́ս եմ փայտ չոր։
Ա́յսպէս ասէ տ(է)ր ցներքինիսն որ պահիցեն զպահպանութի(ւն)ս իմ, եւ ընտրեսցեն զոր կամիմ, եւ կայցեն յուխտին իմում։
տա́ց ն(ո)ց(ա) ՛ի տա́ն իմում, եւ ընդ յարկաւ իմով տեղի́ անուանի, առաւե́լ քան զուստերաց եւ զդստերաց. եւ անուն յաւիտենակա́ն տաց ն(ո)ց(ա)՝ եւ մի́ պակասեսցէ։
Եւ զայլազգիսն որ եկեալ յեցեալ իցեն ՛ի տ(է)ր՝ ծառայել նմա, եւ սիրել զանուն ն(ո)ր(ա), լինե́լ նմա ՛ի ծատՋԶ̣այս եւ յաղախնայս. եւ զամ(ենայն) ոյք պահիցեն զշաբաթս իմ՝ եւ ո́չ պղծիցեն, եւ կայցեն յուխտին իմում։
Տարա́յց զն(ո)ս(ա) ՛ի լեառն սրբութե(ան) իմոյ. եւ ուրա́խ արարից զն(ո)ս(ա) ՛ի տան աղօթից իմոց։ ողջակէզք ն(ո)ց(ա) եւ պատարագք ն(ո)ց(ա) ընդունելի́ եղիցին ՛ի վ(ե)ր(այ) սեղանոյ իմոյ։ զի տուն իմ տո́ւն աղօթից կոչեսցի ամ(ենայն) հեթանոսաց։
Ասաց տ(է)ր տ(է)ր, որ ժողովէ զցրուեալսն ի(սրայէ)լի, եթէ ժողովեցից ՛ի վ(ե)ր(այ) ն(ո)ր(ա) ժողովս ամ(ենայն) գազանաց անապատի։
Եկա́յք կերա́յք ամ(ենայն) գազանք անապատի։
Տեսէ́ք զի կուրացան ամենեքին, եւ ո́չ գիտեն զհանճար. ամենեքին իբրեւ շունք համրացեալք որ ո́չ կարիցեն հաջել։ յերազանան յանկողինս իւրեանց. սիրեն զնիրհել։
Իբրեւ շո́ւնք լիրբք եղեն յանձինս իւրեանց՝ որ ո́չ գիտեն զյադուրդ. եւ են չարք՝ եւ ո́չ ճանաչեն զհանճար։ ամենեքին ըստ իւրաքանչիւր ճանապարհաց իւրեանց գնացին*։
Եկա́յք առցո́ւք գինի, եւ գինեհարեսցո́ւք արբեցութ(եամ)բ. եւ եղիցի այնպիսի օրն մեզ զո́հ մեծ առաւել յոյժ։
