Եւ դարձա́ւ հրեշտակն որ խօսէր ցիս. եւ զարթո́յց զիս՝ զոր օրինակ յորժամ զարթնուցու ա́յր ՛ի քնոյ իւրմէ.
եւ ասէ ցիս. զի՞նչ տեսանես դու։ եւ ասեմ, տեսանեմ ահա՝ աշտանակ ոսկի ձոյլ, եւ գո́ւնդ ՛ի վ(ե)ր(այ) ն(ո)ր(ա), եւ եւթն ճրագ ՛ի վ(ե)ր(այ) նորա, եւ եւթն բերանք ճրագացն որ ՛ի վ(ե)ր(այ) ն(ո)ր(ա)։
եւ երկու ձիթենիք ՛ի վ(ե)ր(այ) ն(ո)ր(ա). մի ընդ աջմէ գնդին լուցելոյ, եւ մի ընդ ահեկէ։
Հարցի, եւ ասեմ ցհրեշտակն որ խօսէր ցիս. զի՞նչ են այդոքիկ տ(է)ր։
պատասխանի ետ հրեշտակն որ խօսէր ցիս՝ եւ ասէ ցիս. ո՞չ գիտես զինչ են այդոքիկ։ եւ ասեմ, ո́չ տ(է)ր։
Պատասխանի́ ետ հրեշտակն եւ ասէ ցիս։ ա́յս բան տ(եառ)ն է առ զորաբաբէլ։ ասէ, ո́չ զորու(թեամ)բ մեծաւ եւ ո́չ ուժգնութ(եամ)բ, այլ հոգւով իմով ասէ տ(է)ր ամենակալ։
Ո՞վ ես դու լեառն մեծ կանգնեալ առաջի զորաբաբիլի։ եւ հանի́ց զվէմն ժառանգութե(ան) զհաւասարութի(ւն) շնորհաց շնորհել նմա։
Եւ եղեւ բան տ(եառ)ն առիս՝ եւ ասէ։
ձեռք զորաբաբիլի հիմն արկին տանդ այդմիկ, եւ ձեռք ն(ո)ր(ա) կանգնեսցեն զդա։ եւ ծանիցես՝ թէ տ(է)ր ամենակալ առաքեաց զիս առ քեզ։
Քանզի ո՞վ է որ անգոսնեաց զաւուրս փոքունս՝ եւ խնդայցէ։ եւ տեսցեն զվէմն անագեայ ՛ի ձեռին զորաբաբիլի։ ա́յս են եւթն աչքն որ հային ընդ ա(մենայ)ն երկիր։
Պատասխանի́ ետու եւ ասեմ ցնա. իսկ զի՞նչ են երկու ձիթենիքն որ կան ընդ աջմէ́ եւ ընդ ահեկէ աշտանակին։
եւ հարցի կրկին՝ եւ ասեմ ցնա. զի՞նչ երկու ոստք ձիթենեացն որ ՛ի ձեռս երկուց ճրագաբերանացն ոսկեաց, արկանելեաց, եւ ՛ի վեր հանելեաց զճաշակսն ոսկիս։
Եւ ասէ ցիս. ո՞չ գիտես զինչ են այդոքիկ. եւ ասեմ, ո́չ տ(է)ր։ Եւ ասէ ցիս. դոքա́ են որդիք պարարտու(թ)ե(ան)՝ որ կան առաջի տ(եառ)ն ամենայն երկրի։
