ყოველთაჲვე ჟამი და ჟამი ყოვლისა ნივთისა ცათა ქუჱშე.
ჟამი შობად და ჟამი სიკუდილად, ჟამი დანერგვად და ჟამი აღმოფხურად დანერგულისა;
ჟამი წყლულებად და ჟამი განკურნებად, ჟამი დარღვევისა და ჟამი შენებად.
ჟამი ტირილად და ჟამი სიცილად, ჟამი გოდებად და ჟამი განცხრომად;
ჟამი განყრად ქვათა და ჟამი შეკრებად ქუათა, ჟამი გარდატევებად და ჟამი განშორებად გარდამტევებელისაგან.
ჟამი ძიებად და ჟამი წარწყმედად, ჟამი დამარხვისად და ჟამი აღმოთხრისად;
ჟამი არს განხევისად და ჟამი შეკერვისად, ჟამი დუმილისად და ჟამი მეტყველებისად;
ჟამი სიყვარულისად და ჟამი სიძულილისად, ჟამი ბრძოლისად და ჟამი მშჳდობისად.
რაჲ უმეტესობაჲ მოქმედისა, რომელსა შინა თჳთ იშრომის?
ვიხილე ზრუნვა ყოვლისავე, რომელი მოსცა ღმერთმან ძეთა კაცთა, რომელ მიმოსწრაფება მათ შინა.
თანად ყოველნი, რომელნი ქმნა კეთილ ჟამსა თჳსსა და საუკუნოჲსა თანა მისცა გულსა შინა მათსა, რაჲთა არა პოოს კაცმან ქმნილი, რომელ ქმნა ღმერთმან დასაბამითგან ვიდრე დასასრულადმდე.
ვცან, რამეთუ არა არს კეთილი მათ შინა, თჳნიერ გახარებაჲ და ქმნაჲ კეთილისაჲ ცხორებასა შინა თჳსსა.
რამეთუ ყოველმან კაცმან, რომელმან ჭამოს და სუას და იხილოს კეთილი ყოველსა შინა შრომასა თჳსსა, ესე ნიჭი ღმრთისაჲ არს.
ვცან, ვითარმედ ყოველნი, რაოდენნი ქმნნა ღმერთმან, ესენი იყვნენ საუკუნო მათ ზედა, არა არს შეძინება და მათგან არა არს გამოჴუჱბაჲ, და ღმერთმან შექმნა, რაჲთა შეიშინონ პირისაგან მისისა.
ქმნადი, ეგერა, არს და, რაოდენი იქმნების, ეგერა, ქმნილ არს, და უფალმან იძიოს დევნული იგი.
და მერმეცა ვიხილე მზესა ამას ქუეშე ადგილი საშჯელისაჲ, მუნ უმსახურებელი, და ადგილი მართლისაჲ, მუნ კეთილმსახური.
და ვთქუ მე გულსა შინა ჩემსა: `მართლისა და უმსახურთაცა შჯის ღმერთი, რამეთუ ჟამი ყოვლისა ნივთისაჲ და ყოველთა ზედა ქმნილსა'.
მუნ ვთქუ მე გულსა შინა ჩემსა ზრახვათათჳს ძეთა კაცთაჲსა, რამეთუ განსჯის მათ ღმერთი, და რომელ უჩუჱნებს, რამეთუ ესენიცა საცხოარნი არიან.
რამეთუ მათცა ვითარცა შემთხვევა ძეთა კაცთასა, და შემთხვევა საცხოვართა, და შემთხვევა ერთი მათდა, ვითარცა სიკუდილი მისი, ეგრეთ სიკუდილი ამათი და სული ერთი ყოველთა შინა. და რაჲთა უმეტეს აქუს კაცს პირუტყუთა? არარავე, რამეთუ ყოველნი ამაო,
ყოველნივე მივლენ ადგილსა ერთსა; ყოველნივე შეიქმნეს მიწისაგან და ყოველნი მიიქცევიან მიწადვე.
და ვინ უწყის სული ძეთა კაცთაჲ, და უკუეთუ იგი აღვალს მაღლა და სული ძეთა საცხოვართაჲ, უკუეთუ შთავალს იგი ქუეყანად.
და ვიხილე, რამეთუ არა არს კეთილ, გარნა რომელი იხაროს კაცმან ქმნილთა თჳსთა ზედა, რამეთუ იგი არს ნაწილი მისი, რამეთუ ვინ მოაქციოს იგი ხილვად, რომელნიცა იქმნებიან შემდგომად მისა?
