და მივიქეც მე და ვიხილე ყოვლისა თანა ცილისწამებისა, ქმნილისა მზესა ქუჱშე, და, აჰა, ცრემლნი ცილისმწამებელთანი, და არა არს ნუგეშინისმცემელი მათი, და ჴელისაგან ცილისმწამებელთა მათ ზედა ძალი, და არცა ნუგეშინისმცემელი მათი.
და ვაქენ მე თანადმკუდარნი, აჰა, ეგერა, მომკუდარნი უფროჲს ცოცხალთასა, რაოდენნი-იგი ცოცხალ არიან ვიდრე აქამოდმდე.
და კეთილ უფროჲს ორთავე ამათსა, რომელი მერმე არა იქმნა, რომელმან არა იხილა ყოვლისა ქმნილისა თანა ბოროტისა ქმნილნი მზესა ქუჱშე.
და ვიხილე მე ყოვლისა შრომისა და ყოვლისა სიმჴნისა ნაქმართაჲსა, რამეთუ ესე შური კაცისა მოყუსისაგან თჳსისა, და ესე ამაოებაჲ და აღრჩევა სულისა.
უგუნურმან გარემოისხნა ჴელნი თჳსნი და შეშჭამნა ჴორცნი მისნი.
კეთილ არს სავსებაჲ მჭელითა განსვენებასა უფროჲს სავსებასა ორთავე მჭელთა შრომისა და აღრჩევისა სულისა.
და მივიქეც მე და ვიხილე ამაოებაჲ მზესა ქუჱშე.
არს ერთი და არა არს მეორისა, ხოლო არცა ძე და ძმაჲ არა არს მისსა. და არა არს დასრულებაჲ ყოველთა შრომასა მისსა, და თვალნი მისნი არა განძღებიან სიმდიდრითა. და რაჲსათჳს ვშურები მე და დავაკლებ სულსა ჩემსა კეთილისაგან? და ესეცა ამაოება და ზრუნვა არს ბოროტი.
უმჯობეს ორნი უფროჲს ერთისა, რომლისა არს სასყიდელი კეთილი შრომასა შინა მათსა.
და უკუეთუ დაწვნენ ორნი, განტფენ იგინი, და ერთი ვითარ განტფეს?
და უკუეთუ განძლიერდეს ერთი, ორნი წინააღუდდგენ მას, და საბელი სამკეცი არა მყის განწყდეს.
კეთილ არს ყრმა გლახაკი და ბრძენი უფროს მეფისა მოხუცებულისა და უგუნურისა, რომელმან ვერ ცნა შეკრძალებად მერმეცა.
ვინაჲთგან სახლისაგან კრულთათა გამოვალს მეფე, და ვითარმედ მეფობასა მისსა შინა იქმნა გლახაკ.
და ვიხილენ ყოველნი ცხოველნი, მავალნი მზესა ქუჱშე ჭაბუკისა თანა მეორისა, რომელი აღდგეს ნაცვალად მისსა.
არა არს დასასრული ყოვლითა ერითა ყოველთაჲ, რაჲოდენი იქმნეს წინაშე მათსა, რამეთუ უკუანაჲსკნელნი არა იხარებდენ მათთჳს, და ესე ამაოება და აღრჩევა სულისა.
დაიცევ ფერჴნი შენნი, ოდეს უკუე ვიდოდი სახლსა შინა ღმრთისა, და მიეახლე, რომელ სმენად უფროს მისაცემელსა უგუნურთასა მსხუერპლი შენი, ვინაჲთგან არა უწყიან, რამეთუ ჰყოფენ ბოროტსა.
